GADİR HUM BAYRAMI :
Alevilerde en kutsal gün sayılır. En fazla önemsedikleri gündür. Bütün Alevi müslümanlar o günü işi bırakıp bütün günlerini ibadet, dua ve bayramlaşmayla geçirirler. Alevi esnaflar dükkanlarını kapatırlar. Bütün bayramlarda olduğu gibi büyükbaş veya küçük baş hayvanlar kurban edilir. Aşlar pişirilir. İnanışa göre bu bayramın kutlandığı günde Hz. peygamber veda haccından dönerken Gadir Hum’da kendisinden sonra Hz. Aliye vasiyet etmiştir.
Allah Resulü'nün, ister hac sırasında, ister Gadir-i Hum'da, isterse Medine dönüşünde okuduğu bütün hutbelerde, Ehl-i Beyt'ini ümmete hatırlatıp Kur'an-ı Kerim'in yanı sıra Ehl-i Beyti'ni de ümmete ağır ve paha biçilmez bir emanet olarak bıraktığını ve onlara sarıldıkları müddetçe asla dalalete düşmeyeceklerini ve bu ikisinin kıyamete kadar birbirinden asla ayrılmayacaklarını vurgulamıştır.
Gadir-i Hum'da Okuduğu Hutbe:
Hutbe hac amelleri sona erip Mekke'den ayrıldıkları bir sırada, Mekke yakınlarında yolların birbirinden ayrıldığı nokta olan "Gadir-i Hum" mevkiinde okunmuştur. Hicretin onuncu yılında, Zilhiccet-il Haram ayının on sekizinde Hz. Muhammed’e vedâ haccından dönerken Gadir-i Hum bölgesinde, Cuhfe ismindeki bir menzilde, Medine, Mısır ve Şam (Suriye) yollarının ayrımında şu ayet indirildi: "Ey Peygamber, Rabbinden sana indirileni tebliğ et. Eğer (bu görevi) yapmayacak olursan, O'nun elçiliğini tebliğ etmemiş olursun. Allah seni insanlardan koruyacaktır." (Maide, 67) Bu ayet indikten sonra, peygamber, kervanlara durmalarını ve oracıkta bineklerinden inmelerini emretti. İleridekileri çağırttı, geride kalanlar da gelip yetiştiler. Sonra ashabını, dağılmamaları için oradaki dikenlerin gölgesinde gölgelenmekten alıkoydu, ağaçların dibini de diken, çör-çöpten temizlemelerini buyurduktan sonra halkı cemaat namazına davet etti. Ashap bir diken ağacının dalları üzerine elbiseler atarak Resulullah için bir gölgelik hazırladılar. O hazret öğle namazını o yakıcı sıcaklıkta, o cemaatla birlikte kıldıktan sonra, hutbe için ayağa kalktı. Allah'a hamd u senâ ve insanlara öğüt ve nasihatte bulunduktan sonra şöyle buyurdu: "Yakında ben (İlahî) davete icabet edeceğim; (dünyadan göçüp gideceğim). Ben de, siz de Allah katında sorumluyuz. O gün siz Allah'a ne cevap vereceksiniz?" Oradakiler hep bir ağızdan: "Senin risaletini tebliğ ettiğine, bize nasihat edip hayrımızı istediğine tanıklık edeceğiz; Allah seni hayırla mükafatlandırsın!" diye cevap verdiler. Bunun üzerine Resulullah "Allah'tan başka ilah olmadığına ve Muhammed'in onun kulu ve peygamberi olduğuna, cennet ve cehennemin hak olduğuna şahadet ediyor musunuz? diye sorunca da insanlar, "evet" dediler. "Bütün bunlara tanıklık ederiz." Bu defa da, "Benim sesimi duyuyor musunuz?" diye sordu. Buna da "evet" cevabını verdiler. Bunun üzerine Hz. Muhammed şöyle buyurdu: "Ey insanlar! Ben sizden önce, sizden ayrılacağım ve siz Kevser Havuzu'nun başında bana geleceksiniz. O öyle bir havuzdur ki, genişliği Basrâ'dan San'â'ya kadardır. O havuzun kenarında, gökteki yıldızların sayısınca gümüş kadehler vardır. Ben orada, sizin aranızda emanet bıraktığım iki paha biçilmez şeyi soracağım. O halde benden sonra o iki şeye nasıl davranmanız gerektiğine dikkat edin!" Bu arada halkın içinden biri seslenerek, "Ya Resulullah! O iki paha biçilmez şey nedir?" diye sordu. Hz. peygamber şöyle buyurdu: "Onlardan biri, bir tarafı Allah'ın elinde ve diğer tarafı ise sizin elinizde olan Allah'ın Kitabı'dır. Ona yapışın; sapmayın ve değiştirmeyin; diğeri ise, İtretim olan Ehl-i Beytim'dir. Latif ve her şeyden haberdar olan (Allah), bu ikisinin (Kevser) Havuzu'nun başında bana ulaşıncaya kadar birbirinden ayrılmayacağını bildirdi. Ben Allah'tan bunu istedim. O halde, o ikisinden öne de geçmeyin, arkaya da kalmayın; yoksa helak olursunuz. Onlara bir şey öğretmeye kalkışmayın; çünkü onlar sizden daha bilgilidirler." Sonra şöyle devam etti: "Benim müminlere kendi nefislerinden daha evla ve üstün olduğumu (onlar üzerinde tasarruf ve yetki sahibi olduğumu) bilmiyor musunuz?" Halk "Evet, ya Resulullah biliyoruz!" deyince şöyle buyurdu: "Benim her mümine kendi nefsinden daha evla olduğumu bilmiyor musunuz?" Halk yine "evet, biliyoruz ya Resulullah!" dediler. Bunun üzerine Resulullah, Ali'nin elinden tutarak koltuğunun altındaki beyazlık görününceye kadar kaldırıp şöyle buyurdu: "Ey insanlar! Allah benim mevlamdır, ben de sizin mevlanız, efendinizim. O halde ben kimin mevlası isem, bu Ali de onun mevlasıdır." "Allah'ım! Onu seveni sev, ona düşman olana düşman ol. Ona yardım edene yardım et, onu yalnız bırakanı yalnız bırak. Ona muhabbet edene muhabbet et, ona buğz edene buğz et." Sonra şöyle buyurdu: "Allah'ım sen de şahid ol"
Ravi der ki, daha bu ikisi (Resulullah ve Ali) birbirinden ayrılmamıştı ki şu ayet nazil oldu: "Bugün size dininizi kemale erdirdim, üzerinizdeki nimetimi tamamladım ve size din olarak İslam'ı seçip beğendim." (Mâide/3)
Bunun üzerine Resulullah şöyle buyurdu: "Dini mükemmelleştiren, nimetleri tamamlayan, benim risaletimden ve Ali'nin velayetinden hoşnut olan Allah en yücedir."
Bu törenin ardından Ömer b. Hattab Hz. Ali'yi görerek şöyle dedi: "Ey Ebu Talib oğlu, ne mutlu sana! Erkek ve kadın her mu'minin velisi, efendisi oldun."
Bunun üzerine bütün Müslümanlar Hz. Ali'nin huzuruna gelerek itaatlerini belirtip kendisine biat ettiler.
Bu hutbeyi duyan Elhars bin Numan Elfahri adında biri merkebine binip Hz. Peygamberin huzuruna gelip şöyle der: "Ey Resulullah bize emrettiğin şekliyle Allah'ın birliğine, ve senin onun kulu ve resulü olduğuna şahadet getirdik. Emrettiğin gibi beş vakit namazımızı kıldık. Emrettiğin şekliyle zekatımızı da verdik. Emrettiğin gibi Ramazan'da orucumuzu da tuttuk. Emrettiğin gibi hacca da gittik. Bütün bunlara rıza göstermeyerek amcanın oğlu Ali'yi elinden tutarak: "Ben kimin mevlası isem, bu Ali de onun mevlasıdır." "Allah'ım! Onu seveni sev, ona düşman olana düşman ol " Dedin. Bu (emir) senden mi Allah’tan mıdır? "
Bunun üzerine" Resulullah Bu emir Allah’tandır" diye buyurur.
Bunun üzerine El Hars hiddetle "Ey Allah'ım Muhammed yalancı ise Gökten başına taş düşür ki kendisinden sonrakilere ibret olsun. Eğer Muhammed sadık ise başıma Gökten taş düşür ki benden sonrakilere ibret olayım. der.
Sözlerini tamamlamadan yüce Allah kendisinin başına taşlar düşürür ve ölü olarak yere yıkılır.
Bunun üzerine Hz. Peygamber’e şu ayet nazil olur: "Bir soran inecek azabı sordu. İnkârcılar için ki onu savacak yoktur." (elMeâric/1/2)
Kaynaklar: el İbane (Hafız Ebu Abdullah b. Batta el Hanbeli ö. h. 387) Usd-ul Gabe (Hafız Ebu Hasan b. Esir el Cizeri ö. h. 630) el İsabe Fi Temyiz-es Sahabe (Hafız İbn-i Hacer el Askalani ö. h. 852)
İçerdiği anlam itibariyle bu bayram, Alevi inancında en önemli bayramdır.
KURBAN BAYRAMI:
Bütün Müslümanlar tarafından Hicri Takvime göre Zilhicce ayının onuncu gününden itibaren dört gün kutlanan bir dini bayramdır. Bu bayram adını Müslümanların Allah rızası için büyükbaş veya küçükbaş hayvan kurban etmesinden alır. Kurban kelime anlamı itibariyle Yüce Allah’a yakınlaşmadır. Tüm dünya Müslümanları tarafından kutlanan Kurban Bayramı'nda İbrahim Peygamber'in oğlu İsmail Peygamber'i kurban etmek istemesi anılır. Aynı zamanda İslam âleminin her yıl Mekke'de hac farizasını ifa ettikleri vakittir. Bütün bayramlarda olduğu gibi bu bayramda da Bayram Namazı kılınır , bayram hutbesi okunur. Dua edilir. Yemekler yenir Yoksulara yardım edilir. (Bknz.Saffat suresi 102-108 Ayetler.)
RAMAZAN BAYRAMI:
Ramazan ayında tutulan bir aylık orucun bitiminde Şevval ayının ilk üç günü müslümanların bayram günleridir. Ramazan bayramına, o gün fıtır sadakası verilmesinden dolayı "Fıtır bayramı" adı da verilmektedir. Hz. Muhammed Medine'ye hicret ettiği zaman Medineliler’in eğlenip neşelendiği iki bayramları vardı. Hz. Peygamber Medinelilere özgü olan, cahiliye izleri taşıyan bu bayramların yerine bütün müslümanların sevinip eğleneceği İslâm'ın iki bayramını onlara haber verdi: "Allahu Teâlâ size, kutladığınız bu iki bayramın yerine, daha hayırlısını, Ramazan bayramı ile Kurban bayramını hediye etti" (Sünen-i Ebû Dâvud, Salat, 239). Ramazan bayramı, bir aylık oruçtan sonra yeme-içmenin ve her türlü helal nimetten yararlanmanın mübah olduğu; müslümanların eğlenip birbirlerini ziyaret ettikleri, hediyeleştikleri; çocukların, fakirlerin ve kimsesizlerin sadaka verilerek sevindirildiği; kısaca İslâmî kardeşliğin toplumun her kesiminde canlı olarak yaşandığı; bütün bunlarla birlikte Allah'a karşı da sorumluluklarının bilinciyle topluca namaz kılıp birbirine nasihat ettikleri sevinç günleridir. Ramazan bayramında yapılması vâcib olan fıtır sadakası vermek, bayram namazı kılmak gibi ibadetlerin yanında davetlerde pişirilen aş ve yemekler yendikten sonra hayır sahibine dualar edilir. Ramazan bayramının ilk gününde oruç tutmak ise haramdır.
MÜBAHALE BAYRAMI:
Hz. Muhammed, hicretin 10. yılının sonlarına doğru yarım ada çevresinde ve dışındaki gayrimüslim kabilelerine yönelttiği İslam’a çağrı’yı Necran Hıristiyanlarına da yöneltmiş ve mubahele olayı bunların Medine’ye geldikleri sırada vukuu bulmuştur. Hz. Peygamber Necran halkına bir mektup yazarak onları İslam’a çağırmıştır. Mektubu alışlarından bir süre sonra Necran Hıristiyanları 60 kişilik bir heyeti Hz. Muhammed’le görüşmek üzere Medine’ye gönderdiler. Heyettekilerin 14’ü dini liderdi. Gelen heyet Resul’ün huzuruna çıkar ve kabul edilir. Allah’ın Resulü onlara Kuran’dan ayetler okuyarak kendilerini İslam’a davet eder, onlar biz senden önce Müslüman’ız, diye ters bir cevap verirler. Hz. Peygamber der ki; Vallahi yalan söylüyorsunuz sizi engelleyen Allah’a çocuk isnat etmeniz, taşa tapmanız, domuz eti yemenizdir. Böylece münakaşa başladığı sırada Ali İmran süresinin 61 ayeti iner.
“Artık sana gelen bunca ilimden sonra onun hakkında seninle çekişip tartışmalara girişirlerse, de ki: Gelin, oğullarımızı ve oğullarınızı, kadınlarımızı ve kadınlarınızı çağıralım, biz bizzat gelelim, siz de gelin. Ondan sonra karşılıklı lanetleşelim de Allah’ın laneti yalan söyleyenlerin üstüne olsun.” (Al-i İmran/61)
Bütün İslam mezhepleri, Peygamber’in Necran Hristiyanları ile mübahale etmeye giderken kadınlardan Hz. Fatıma, evlatlarından Hasan ve Hüseyin ve Hz. Ali dışında hiç kimseyi götürmemiştir. Dolayısıyla mübahele etmeye Peygamber ile gidenler sadece bu beş kişi idi.
O gün Peygamber üzerinde siyah, yünden dokulu bir parçayla, mübahale için şehirden dışarı çıktı. Hüseyin’i şefkat dolu kucağına almış ve Hasan’ın da ellerinden tutmuştu. Hz. Fatıma hazretin ardından, Ali’de Fatıma’nın ardından hareket ediyordu. Peygamber onlara şöyle buyurdu: “Ben Allah’a dua ederken siz de amin deyin.”
Necran hristyanlarının psikoposu bu heyetin böyle bir azamet ve haşmetli hallerini görünce hristiyan cemaate dönerek şöyle dedi:
“Ben öyle çehreler görüyorum ki eğer Allah’tan bir dağın yok olmasını dahi isteseler Allah onların duasına icabet edecektir. Sakın bunlarla mübaheleye girişmeyin, zira kesinlikle helak olursunuz. Öyle ki kıyamete kadar yeryüzünde bir tek hristyan bile kalmaz.
Bu bayram da mübahele münasebetiyle kutlanmaktadır.
HZ. PEYGAMBERİMİZİN HİCRETİ (FERAŞ BAYRAMI)
İnanışa göre, Hz. Ali, Hz. Muhammed’in hicretine kadar devamlı onunla birlikte olmuş, düşmanlarına karşı onu savunmuş, Mekke'lilerin İslâm peygamberini katletme kararı aldıkları hicret gecesi de Ali, canını feda etmek pahasına, Hz.Peygamber'in yatağında yatmıştır. Bir çok Şia ve Ehli Sünnet müfessirlerinin görüşüne göre 'Allah-u Teala bu eşsiz fedakarlığı takdir ederek şu ayeti nazil etti; “İnsanlardan öylesi de vardır ki, Allah’ın rızasını arayıp kazanmak amacıyla canını satar.” ayeti (Bakara/207) onun hakkındadır.
Muhammed Mustafa bu sayede gizlice evden ayrılarak emniyet içerisinde Medine'ye doğru yola koyulabilmiştir. Bu bayramda Hz. Peygamberin hicretiyle Hz. Ali’nin Onun yatağında yatması ve müşriklerin emellerine ulaşamaması kutlanır.
NEVRUZ BAYRAMI
Nevruz kelime anlamıyla yeni gündür. Nevruz dini bayramdan ziyade geleneksel Farslardan kültürümüze geçmiş şemsi takvime göre baharda kutlanan bir bayramdır.
Nevruza denk gelen İslam tarihi öncesi ve sonrası önemli olaylar rivayet edilmiştir. Hz. Nuh’un gemisi sefinenin cudi dağına oturması, Hz. İbrahim’in Ateşten sağ olarak kurtulması, Hz. Musa’nın Yüce Allah’ın tecelli ettiği ateşle konuşması, Hz. Ali’nin Kabe’deki putları kırması Hz. Ali’nin haricilerle savaşıp yenmesi v.s. Olaylar nevruz gününe rastladığı söylenir.
Nevruz Bayramı diğer dini bayramların kutlandığı dini merasimle kutlanır. İnsanlar Nevruzda baharın gelişini kutlamak amacıyla piknik ve mesire alanlarına ve ziyaretlere (türbe) akın ederler. Alevilerde Nevruzda diğer toplumlar gibi yakılan ateş etrafında gibi kutlamalar yoktur.
ANMA GÜNLERİ:
Anma günlerinde o günde vefat eden kişi anılır. Hayatı, felsefesi, öğretisi, kerametleri, ve mucizeleri şeyhler tarafından cemaate anlatılır. Anma günleri, ibadet ve dualarla geçer. Diğer şii mezheplerde olduğu gibi ağlama dövünme olayı yoktur. Anma günü yas tutma amacıyla da yapılmaz. Anılan Ehlibeyt İmamlarını tanımaya ve felsefelerini öğrenmeye yönelik bir etkinliktir. Adlarından anlaşıldığı gibi Ehlibeyt İmamlarının vefat yıldönümleridir. Ehlibeyt İmamlarının hemen hepsi Emevi ve Abbasi halifeler tarafından zehirlenerek vefat etmiştir. Yalnız İslam tarihinde çok önemli bir vaka olan , Muharrem ayının onuna denk gelen, halk dilinde Aşure olayı olarak bilinen Kerbela Olayı ilgili açıklama yapılmıştır.
KERBELA OLAYI:
Hüseyin bin Ali, Yezid’e biat etmeyenlerden biriydi. Muaviye hicretin 60. yılında öldüğünde oğlu Yezid, hilafet makamına oturdu, halk da ona biat etti. Sonra Yezid, Medine’nin hakimine şöyle bir mektup yazdı: “Halkı çağırarak onlardan biat al. İlk önce Kureyş’in büyüklerinden başla; onların ilki de Hüseyin bin Ali olsun.” Medine’nin hakimi, İmam Hüseyin’den biat almak isteyince, İmam Hüseyin cevabında şöyle buyurdular: Yezid, babası tarafından Müslümanların başına halife tayin edildiği günden itibaren İslam dini kökünden ciddi bir şekilde tehlikeye maruz kaldı. “Biz, nübüvvet ailesi ve risalet madeniyiz. Yezid ise fasık, şarap içen ve adam öldüren birisidir. Benim gibi birisi öyle bir insana biat etmez...” İmam başka bir sözünde de şöyle buyuruyor: “Artık İslam’la vedalaşmak gerekir; çünkü ümmet Yezid gibi bir yöneticiye duçar olmuştur.
İmam Hüseyin, Medine’nin durumunu karışık görünce, o şehirde kalmayı doğru görmeyip hicretin 60. yılı Recep ayının sonuna iki gün kala pazar günü ailesi ve dostlarıyla birlikte Mekke’ye doğru hareket etti. İmam Hüseyin, hareketinin hedefini, kardeşi Muhammed Bin Haneffiye’ye yazdığı bir vasiyette şöyle açıklamıştır: “Ben azgınlıktan, makam sevdasıyla, fesat çıkarmak ve zulüm yapmak için Medine’den ayrılmadım. Ben ceddimin ümmetini ıslah etmek, iyiliği emredip kötülükten sakındırmak ve ceddim Resulullah ve babam Ali bin Ebi Talib’in yolunda hareket etmek için o şehirden ayrıldım...”
İmam Hüseyin, Şaban ayının üçüncü gününün Cuma akşamı (yani beş gün sonra) Mekke’ye vardı. Kufe halkı, Muaviye’nin ölümünü ve İmam Hüseyin’in Yezid’e biat etmekten kaçındığını öğrenince pek çok mektuplar yazıp imzalayarak İmam Hüseyin’i Kufe’ye davet ettiler. Onlar mektuplarında İmam Hüseyin’e şöyle yazdılar: “Biz senin yolunu bekliyoruz, kimseye biat etmemişiz. Senin yolunda can vermeye hazırız. Senin için onların Cuma ve cemaat namazlarına katılmıyoruz.” İmam Hüseyin, Kufe halkının isteklerine olumlu cevap vererek, Ramazan ayının yarısında, Muslim bin Akil’i Kufe’ye gönderdi. İmam Müslim’e şöyle dedi: “Kufe halkına git, eğer yazdıkları doğruysa, sana kavuşmamız için bize haber gönder.” Muslim, Şevval ayının beşinci günü Kufe’ye vardı. Onun Kufe’ye geliş haberi şehirde yayılınca on iki bin kişi, (bir başka rivayete göre on sekiz bin kişi) onun aracılığıyla İmam Hüseyin’e biat ettiler. O, bu durumu İmam Hüseyin’e bildirerek İmam’ın Kufe’ye gelmesini istedi.
Kufe’de yaşanan olayların haberi Yezid’e ulaşınca, ilk iş olarak Kufe’nin hakimi olan Numan bin Beşir’i azledip Ubeydullah bin Ziyad’ı onun yerine atadı. Muslim bin Akil’in de yakalanıp öldürülmesini emretti. Diğer taraftan da, İmam Hüseyin’i, Mekke’de gafil avlayıp öldürmek için kendi adamlarını seferber etti.
İmam Hüseyin, bu komplodan haberdar olunca, Allah’ın evi Kabe'de kan dökülmesini engellemek ve o yüce mekanın hürmetini korumak için, hac amellerini aceleyle bitirdi ve hicretin 60. yılı Zilhicce ayının sekizinci günü Mekke’den ayrılarak Irak’a doğru hareket etti. Ubeydullah, Muslim bin Akil’i ve ona sığınak veren Hani bin Urve’yi Kufe’de yakalayıp feci bir şekilde şehit etti. Ubeydullah, İmam Hüseyin’in Kufe’ye geldiğini öğrenince, İmam’ın ordusunu gözetimi altında tutmak için, Hür Bin Yezid-i Riyahi’nin komutasında bir orduyu “Kadisiyye” bölgesine gönderdi. Hür Bin Yezid, “Şeraf” denilen bir bölgede İmam Hüseyin’le karşılaştı, aralarında bazı konuşmalar geçti. İmam, Kufe’lilerin iki heybe dolusu mektuplarını Hür bin Yezid’e gösterdi ve kendisini onların davet ettiklerini söyledi. Sonra yoluna devam etti...
Hicretin 61. yılı Muharrem ayının ikinci günü İmam Hüseyin’in kervanı “Neyneva” bölgesine varmıştı. Bu bölgede bulundukları sırada İbn-i Ziyad’ın elçisi, Hür Bin Yezid’e bir mektup getirdi. Mektubun içeriği şöyleydi: “Bu mektubum sana ulaşır ulaşmaz ve elçim senin yanına gelir gelmez, Hüseyin’i sıkıştırıp onu suyu ve sığınağı olmayan bir çöle sür.”
Hür Bin Yezid, İbn-i Ziyad’ın emri doğrultusunda İmam Hüseyin’in kafilesini “Kerbela” denilen bölgede durdurdu. Ertesi gün Ubeydullah bin Ziyad’ın elçisi olan Ömer bin Sa’d da dört bin savaşçıyla Kerbela’ya geldi.
Söylemeden geçmeyelim ki Hür Bin Yezid, İmam Hüseyin’in şahadetinden önce yaptıklarına pişman olup tövbe etti ve İmam’ın safında savaşırken şahadete erişti.
Ömer bin Sa’d, Aşure gününe üç gün kala, İmam Hüseyin’in kafilesinin suya ulaşamaması için beş yüz süvariyi Fırat nehrini korumaları için görevlendirdi. Muharrem ayının dokuzuncu günü (tasua), İmam Hüseyin ve ashabı, tamamen düşman tarafından ablukaya alındılar; öyle ki düşman, İmam’ın yardımına hiç kimsenin gelmeyeceğine emin olmuştu.
Tasuâ akşamı, düşman tarafından savaşın başlaması için saldırı emri verildi. İmam Hüseyin, düşmanın hareketini görünce kardeşi Abbas bin Ali’ ye şöyle buyurdu: “Kardeşim, canım sana feda olsun. Atına bin de onlara doğru git ve onlara; sizin amacınız nedir, ne yapmak istiyorsunuz? diye sor.” İmam Hüseyin’in kardeşi Hz. Abbas, onlarla görüşüp konuştu. Sonuçta saldırıyı yarına ertelemeyi kabul ettiler.
Nihayet “Aşure” günü yetişti... Ömer Bin Sa’d, otuz bin savaşçıyla saldırıyı başlattı. Otuz iki süvari ve kırk piyadeden oluşan İmam Hüseyin’in ordusu, onların saldırıları karşısında korkusuzca direnip, yiğitçe savaştılar. Hem şehit verdiler ve hem de onlardan bir kısmını öldürdüler. İmam’ın askerlerinden biri şehit olunca yeri boş kalıyordu. Halbuki düşmanın ordusundan bir kişi öldüğünde yerini hemen bir başkası dolduruyordu.
İmam Hüseyin’in ashabının hepsi şehit olunca, sıra imamın kendi ailesine geldi. Çünkü imamın ashabı, biz yaşadıkça sizin ailenizin savaş meydanına gitmesini kabullenemeyiz, diye imamın ailesinin meydana gitmesini engellemişlerdi. İmamın ailesinden savaş meydanına ilk ayak basan oğlu Ali Ekber oldu. Ondan sonra, İmam Ali’nin, İmam Hasan’ın, Cafer-i Tayyar’ın ve Akil’in evlatları savaş meydanına çıktılar. Birer birer yiğitçe savaştıktan sonra onlar da şahadet şerbetini içtiler. Hz. Abbas bin Ali’de İmam Hüseyin’in evlatlarına su getirmek için gayret gösterdiği bir sırada, düşmanın kalleşçe saldırısı neticesinde, savaşarak İmam Hüseyin canını, ilahi kıyamı yolunda feda etti.
Aşure gününün en hassas zamanı, Peygamber’in kızı Fatıma’nın aziz oğlunun yardımcısız kaldığı zaman idi. Düşman ordusu, İmam’ı yalnız gördüğü için her taraftan ona saldırıyordu. Aşure günü orada bulunan Haccac Bin Abdullah şöyle diyor:
“Allah’a ant olsun ki, oğlu, kardeşi, kardeş oğulları, akrabaları ve yaranları öldüğü halde onun (İmam Hüseyin) gibi dirençli, sebatlı, şecaatli ve yiğit birisini görmedim. Allah’a ant olsun ki ondan önce ve ondan sonra onun gibi birisini görmedim. İmam Hüseyin düşman ordusuna saldırdığında, onlar kurt korkusuyla dağılan keçiler gibi, İmam’ın sağ ve solundan kaçışıyorlardı... Allah’a ant olsun ki, Fatıma’nın kızı Zeynep, İmam’a taraf yaklaştı. Bu esnada Ömer bin Sa’d da İmam’ın yanına yaklaşmıştı, Zeynep, İbn-i Sa’d’a hitaben şöyle dedi: “Ebu Abdullah (İmam’ın künyesi) öldürülüyor ve sen durup bunu seyrediyor musun?!”
Devamında şöyle diyor:
Ömer bin Sa’d’ın gözyaşlarının yüzüne ve sakalına aktığını ve Zeynep’ten yüz çevirdiğini adeta görür gibiyim.’’
Nihayet İmam Hüseyin’de o zalimlerin eliyle feci bir şekilde şehit edildi ve bu inanların yüreklerinde ebede kadar sönmeyecek bir hüzün ateşi yaktı. (İbni saadın tabakat kitabından alıntı yapılmıştır.)
Alevilerin anma günleri içinde Aşure gününün özel bir yeri vardır. Kerbela olayı İslam tarihinde kapkara bir leke olmuştur. Aşure günü yapılan anmada Hz. Hüseyin’in faziletleri, kerametleri kötülere karşı sebatı ve bu sebatın İslam dinini uçurumdan kurtardığı anlatılır. Kötüler ve mezalimleri lanetlenir.
Arap Aleviliği’nde kutsal günler ve bayramlarla ilgili olarak İskenderun Alevi kültürünü Araştırma Derneği’nden bu bilgiler alınmıştır. Burada daha çok bayramların yapılış amaçlarıyla ilgili tarihi olaylar aktarılmış, bayramların nasıl kutlandığı anlatılmıştır. Bayramlar ve anma günlerinde yapılan etkinlikler esas itibariyle hepsinde aynıdır ve çok uzun yıllardır bütün ritüelleriyle kutlanmaktadır.
