/Çocuk
Bir tane
Dayanmış yanağını cama
Karşı evin balkonuna bakıyor
Orada bir çocuk
Tutunmuş demirlere/
(Cahit Zarifoğlu)
Vurgun üveyikler her ne kadar İsyan-bul desede,sen gittikten sonra İstanbul’a mahrec eyleyeceğim isyan bulamadım.Hangi dalda öldüyse altın kanatlı gök melikesi ve hangi rüyada ellerimi mürekkebe buladıysa Kays gölgesi, bir türlü bulunamadı Leyla’nın gözleriyle sulanan çöl seccadesi.Kaf Dağı’nı aşıp “Anka Bilir” dedim.Ama cevap gelmedi.Anka ya bildi yada o an kayabildi.Sorgu külleri savurdum bedevi mızrabının şeddelendiği sorguç kayalara.Ses vermedi bana karanlıklar.Sonra biri karanlıkların içindeki tek ses karalandığında duyduğundur dedi.Durdum ve göğe baktım.Suretime değen her bulut kara bir yağmurun a-y-nasıydı.İşte o vakit bir ses duydum mürai kentin ağzından : “Ses-Sizlik”
Lâl gecelerde üşümenin sonuna gelmişken balkondan şehrinâza bakan çocukluğumun gözleri,kavi bir yıldırım sessizliğinin andacında uyandım daha sonra.Buğulu bir akşam denizinin yüzüme vuran kıvrımlarıyla uyandım yakamozlar yüzümü yıkarken.Balkona çıktım tekrar.İşte karşımdaydın ve bana karşıydın.Seni masumiyetin kelepçesinden çözdüğüm zeytuni bakışlarından tanıdım.Yıldızları geceye müsemma kılan adamların inadına olsa gerek,güneşle beraber indirirdin yıldızları yüzüne.Bu yüzden baktığın her denizde su ben-dim sen bend-im.
Bir elif miktarı eylüllendiğim rüzigâra koştum daha sonra.Aksime vuran zangoç çığlıklarının ürpertisi değildi hayır.Bir seyyaheye ısmarladığım o münakkız aşk idi.Korktum.Ve yüzümü çevirdim mim esrarından çözülen poyrazlara.Kaçak bir aşık diyecekler sana ben için ama sen inanma.Kaçtım aşktan evet.Çünkü:
"Ne kadar vurgunsam sana o kadar yorgunum aşka"