^diyar^
susss gönlüm!!!
Bir dere kıyısında yüksek bir duvar vardı. Duvarın üstüne de, susamış dertli bir kişi çıkmıştı. Suya ulaşmasına, susuzluğunu gidermesine o duvar engel oluyordu. Ansızın suya bir kerpiç parçası attı.
Suyun sesi, bir sevgilinin sesi gibi tatlı idi. O adam, suyun sesini dumak için duvardan kerpiç koparıp suya atmaya başladı. Sudan da Ey İnsanoğlu! diye ses geliyordu. Böyle kerpiç atmaktan, sana ne fayda var? Adam cevap verdi: Ey su! Bu atıştan benim için iki fayda vardır.
Birinci fayda: Benim suyun sesini duymamdır. O ses, susuzlara rebab sesi gibi pek tatlı gelir. Su sesi, İsrafil'in sesine benziyor. Ölü bile bu sesten dirilmededir.
Yahut da o ses, İlkbahar günlerindeki gökgürültüsüne benziyor. Bu ses yüzünden bağlar, bahçeler güzelleşir. Yahut da o ses, kıyamet gününde Peygamber
efendimizin asilere erişen şefaat nefesi gibidir. Yahut da o ses, Ya'kub'un ruhuna ulaşan, güzel ve latif bir Yusuf'un kokusu gibidir.
İkinci fayda: Koparıp attığım her kerpiçle duvar alçalıyor. Bu varlık duvarı yüksek bulundukça, baş eğmeye yani secde etmeye engel olur. Bu toprak bedenden kurtulmadıkça, eğilip ab-ı hayata secde etmek ve ondan daya doya içmek imkanı yoktur. Bu varlık duvarı üstünde bulunanlardan kim daha fazla susamışsa, duvarın taşını, kerpicini o daha çabuk koparır atar..
(Mesnevi, b.1192, II,1214)
dostluk bu kadarmı güzel yaşanılır ve anlatılır...
mevlanammm
.
.
.