saf deha
Profesör
Kartal tırnaklarında uçuyorum. Ayaklarım yerden kesilmiş, ölüm biletim kesilmiş, vücuduma giren tırnakların şiddetiyle bir dağ başına gidiyorum. Yayla diyerek çıktığım, nefes almaktan bıkmadığım, hep hatıraları muhteşem dağlara! Neler aklımda kalıyor canlı ki, neler…
Nehrin sesini dinliyorum. Oturmuş kenarında ne çok kez uyumuştum. Gözlerimi tekrar açacağımın garantisi, inanmışlığın nefesi ile… Suyundan içmiş, yanında ateş yakmış, buz gibi suyunda yüzmüştüm dağlarına bakarken. Ne saatlere bakıyordum ne de geçen zamandan korkuyordum. O zamanlar doruklarda kar vardı. Kim bilir ne fırtınalarla yağmış, gözleri görmez ederek asuman inmişti üstüne, kurt ulumalarına karışan seslerin erozyona uğramış dejerenasyonunda. Eriyen karlar tüm gizleri saklar gibi, eriyor, ırmakta şekil değiştirerek akıyordu. Biz bu akışı eğlence sanıyor, ömrümüzü tüketiyorduk!
Yeşilinden bozkırına hiç baktım mı ki toprağa… Ayağım değerken, üzerinde yürüyen canlıları hiç gördüm mü? Bastığım yer garantiydi belki de, bu yüzden dokunuşlarım ona oruçluğumu hep devam ettirdi. Açtım ona… Sürmedim tanelerini! Kumsalında kumlarından kurtulmak için duş aldım. Yüzmek ne kadar zevkliyse, tenime yapışan kumlar o kadar sıkıntı verirdi. Adeta toprak düşmanımdı… Ama Asuman öyle mi? Maviliğine şiirler yazdım, ay ve güneşine destanlar… Hep uçmayı hayal ettim. Şimdi emelime kavuştum. Kartal pençelerinde uçuyorum acılar içinde. Ne kartal beni anlıyor nede sevdiğim yamaçlar dost bana. İmdat edecek kimse yok. Kartaldan kurtulsam düşeceğim toprağa, paramparça… Toprak ve kumları tenim olacaklar!
Değişmekten hep korktuğum başıma gelmişti. Değişmek ölmek gibiydi. Yeniden başlamak… Alışkanlıklarımı terk edip gitmek! Evet, sigara ciğerimi parçalamış, ayaklarımda kangren olmuştu. İçtiğim alkol, karaciğerimde siroz derdiyle bırakmıştı. Kusur bulduğum herkes beni terk etmişti. Ne bedenimdeki arkadaşlarım, ne çevremde kimseler yoktu. Kimseyi dinlememiştim ve artık o kimselerde gitmişti. Öyle bir değişim ki, bu dünyadan başka bir dünyaya uçuyordum kartal pençelerinde! Ah aklım, ah… Pişmanım.
Ölüp de dönen olmuş ki, ben döneceğim. Geçmişine dönen olmuş ki bir şeylerde düzelebilsin. Sonsuz acılar içinde uçuyorum…
Saffet Kuramaz
Nehrin sesini dinliyorum. Oturmuş kenarında ne çok kez uyumuştum. Gözlerimi tekrar açacağımın garantisi, inanmışlığın nefesi ile… Suyundan içmiş, yanında ateş yakmış, buz gibi suyunda yüzmüştüm dağlarına bakarken. Ne saatlere bakıyordum ne de geçen zamandan korkuyordum. O zamanlar doruklarda kar vardı. Kim bilir ne fırtınalarla yağmış, gözleri görmez ederek asuman inmişti üstüne, kurt ulumalarına karışan seslerin erozyona uğramış dejerenasyonunda. Eriyen karlar tüm gizleri saklar gibi, eriyor, ırmakta şekil değiştirerek akıyordu. Biz bu akışı eğlence sanıyor, ömrümüzü tüketiyorduk!
Yeşilinden bozkırına hiç baktım mı ki toprağa… Ayağım değerken, üzerinde yürüyen canlıları hiç gördüm mü? Bastığım yer garantiydi belki de, bu yüzden dokunuşlarım ona oruçluğumu hep devam ettirdi. Açtım ona… Sürmedim tanelerini! Kumsalında kumlarından kurtulmak için duş aldım. Yüzmek ne kadar zevkliyse, tenime yapışan kumlar o kadar sıkıntı verirdi. Adeta toprak düşmanımdı… Ama Asuman öyle mi? Maviliğine şiirler yazdım, ay ve güneşine destanlar… Hep uçmayı hayal ettim. Şimdi emelime kavuştum. Kartal pençelerinde uçuyorum acılar içinde. Ne kartal beni anlıyor nede sevdiğim yamaçlar dost bana. İmdat edecek kimse yok. Kartaldan kurtulsam düşeceğim toprağa, paramparça… Toprak ve kumları tenim olacaklar!
Değişmekten hep korktuğum başıma gelmişti. Değişmek ölmek gibiydi. Yeniden başlamak… Alışkanlıklarımı terk edip gitmek! Evet, sigara ciğerimi parçalamış, ayaklarımda kangren olmuştu. İçtiğim alkol, karaciğerimde siroz derdiyle bırakmıştı. Kusur bulduğum herkes beni terk etmişti. Ne bedenimdeki arkadaşlarım, ne çevremde kimseler yoktu. Kimseyi dinlememiştim ve artık o kimselerde gitmişti. Öyle bir değişim ki, bu dünyadan başka bir dünyaya uçuyordum kartal pençelerinde! Ah aklım, ah… Pişmanım.
Ölüp de dönen olmuş ki, ben döneceğim. Geçmişine dönen olmuş ki bir şeylerde düzelebilsin. Sonsuz acılar içinde uçuyorum…
Saffet Kuramaz