istanbul da istanbulda damlayı en az onun kadar seviyo hala...günler geçmiş ama istanbul damladan geçmemiş...çünkü iatanbul ilk defa yağmur yağdığı zaman bu kadar mutluymuş,ilk defa biri için ağlamış,ilk defa sevmiş istanbul,ilk ve son defa...ve korkuyo istanbul korkuyo acaba damla unuttu mu die istanbul u...ama damla böle mutlu olcaksa istanbul onada razı...yani istanbul un ilk günden hiçbir farkı yok...zaten sevgide bölre bişey diil midir?herşeye rağmen hiç bi zaman vazgeçmemek...onun mutluluğu için kendi mutluluğunu feda etmek gerektiinde...
işte bu şiir de bunları anlatıo bence.....