Bi sonra ki subatta ne oluyor peki?
Artık oraya kadar kendini toparlaması lazım ihvan.. Necip Fazıl'a dil uzatmasa iyi de işte. Hüseyin Üzmez de aynı hatayı yapmıştı. Kendine etti! Allah bu, “sen misin hidayetine vesile kıldığım kulumun ayıplarını konuşan, al ben de senin ayıplarını açıyorum” dedi mi kim koruyacak seni? Ne istiyorlar Necip Fazıl'dan anlamıyorum. Üzerlerinde hakkı olan insanların arkasından bu şekil konuşulmaz ki yau!
Şahsen ben kendisini güzel Türkçesinden dolayı dinliyorum, fikir ağırlığı yok, işi tamamen reaksiyona dayalı götürüyor. Ayrıca masaya vurarak kızıyor da o masada duran çay bardağı şangırdıyor ya, ilginç bir ses efekti oluşuyor, bir de ha döküldü dökülecek gibisinden hafif bir heyecan oluşuyor. Hele mikrofondan soru soran adam! Sanki Uzay mekiğinden NASA merkez istasyonuyla iletişime geçen bir astronot gibi bouğ bouğ soru sormalar, ve herkesin pür dikkat bu soruyu dinlemesi... Hele okunan ezan falan.. Tam bir İstanbul havası yaşatıyor.
Kara deliklerden ışık çıkmıyor oluşun sebebi kanımca kütle çekim gücüyle direk alâkalı değil, dolaylı! Atomun çekirdeği ile elektron arasındaki mesafe küçülünce teorik olarak elektronlar hızlanır. Işık hızını aştıklarını düşünün. Bu mantıktan yola çıkarak şimdiye kadar hiç belirlenmemiş bir fizik ilkesi belirliyorum:
Zaman yoksa ışık da yoktur.
Bir kenara yazalım bulunsun. Biri ileride nobel ödülü alırsa hava atarız.
Kara deliklerden ışık çıkmıyor oluşun sebebi kanımca kütle çekim gücüyle direk alâkalı değil, dolaylı! Atomun çekirdeği ile elektron arasındaki mesafe küçülünce teorik olarak elektronlar hızlanır. Işık hızını aştıklarını düşünün. Bu mantıktan yola çıkarak şimdiye kadar hiç belirlenmemiş bir fizik ilkesi belirliyorum:
Zaman yoksa ışık da yoktur.
Bir kenara yazalım bulunsun. Biri ileride nobel ödülü alırsa hava atarız.
Devinimi kendi varlığından geliyor. Şöyle anlatayım. Madde denen şey zaten enerji, yani frekans.. Çekirdek etrafında dönen elektronlar nabız gibi titreşim oluşturuyor. Bu titreşimden ısı ve ışık saçılıyor. Güneş mesela böyle bir şey. Onun ışığı diğer maddelere değip yansıyor. Işık denen şey de bir frekanstır. Aslında bütün maddeler frekans saçıyor ama insan gözü sadece belli bir frekans boyutunu gözüyle algılayabiliyor. Gözümüzün içindeki sinir uçları ancak belli frekansları algılıyor. Bu frekanslar sinir uçlarında raksiyon oluşturuyor, beyne bu sinyaller gidince belli bir şekil şemale yorumlanıyor. Kulağımızda öyle. Her sesi duymuyoruz, sadece belli bir frekans aralığını duyuyoruz. Geri kalan frekansları hassas aletlerle kendi algımıza göre dönüştürebiliyoruz. Yani ıspatlayabiliyoruz. Bu yüzden bilim, ölçemediğim şey yoktur, der. Dikkat buyrun, görmediğim işitmediğim demiyor, ölçemediğim diyor. Bugünün ölçüm cihazları elektronun her bir frekansını sayacak derecede hassas. Bu ritmi ölçebiliyorlar. Atom saati denen şey böyle bir şey. Ritimler şaşmıyor. En doğru saat bu oluyor. Saniyenin milyarda birini ölçüyorlar. Mesela Einstein'in izafiyet teorisini atom saatiyle ıspatladılar. Uçakta giden atom saatiyle yerde duran atom saatini uçuştan sonra karşılaştırdılar, arada milyarda birkaç ritim farkı tespit ettiler. Yani hareket eden cisimlerin her biri diğer cisimlere nazaran farklı zamanlarda bulunuyor. Buradan yola çıkarak şu ilkeyi belirlediler: Madde varsa zaman ve mekan vardır, üstelik bu unsurlar maddenin kendi niteliğinden geliyor. Dolayısıyla atomun elektron hareketi bozulduğu zaman yok olmuyor, hemen başka bir atoma dönüşüyor. Bu dönüşümden açığa çıkan enerjiye nükleer enerji deniyor. Tabi şöyle bir durum var: Atom, kendi içinde kapalı, stabil bir sistem. Bu kapalı sistemin içinde müthiş bir kudret saklı. Enerji paketi gibi bir şey. Bu stabilitenin bozulması için dış bir etken lazım. Çekirdeğe gönderilen protonlarla çekirdeğin dengesi bozuluyor, atom hemen etkileşime girip başka dengeye kuruyor, dönüşüyor. İşin ilginç tarafı atomun özünde var olan kudretin var olma şevki. Yok olmuyor, mutlaka varlığını koruyor. Bu yüzden bilimsel olarak yokluk yoktur. Yokluk kavramı dualizmin bize armağan ettiği bir tuzak. Tarikatta mevcut olan hiçlik edebiyatı bile sahtedir, birkaç oyalanmadan sonra adama “aslolan varlıktır” diyorlar. O sıra insan “e o zaman niye bu hiçlikle oyaladınız beni” diyesi geliyor. Ama lazım işte. Çünkü nefsi kendi varlığını inkâr ettirmeden Allah'ın varlığına taşıyamıyorsun.
Mantıklı gelmiyor;
senin ana temel düşüncende madde hep vardı olmasından kaynaklı sanırım yani vahdeti vucudu benimsiyor olmanla alakalı galiba