Muhtazaf
Profesör
- Katılım
- 22 Ocak 2014
- Mesajlar
- 1,866
- Tepkime puanı
- 87
- Puanları
- 0
- Konum
- Almanya
- Web sitesi
- www.facebook.com
İşte hayat bu kadar kısaydı…
Artık nefes alırken yoruluyorum
Yaşamak bir heyecandı eskiden;
Şimdilerde ise çile gibi geliyor bana
Aynaya bakmaya korkuyorum
Korktuğum yüzümdeki çirkinlik değil;
Yılların getirmiş olduğu bitkinlik,
Yorgunluk…
Ve beni eski halime yabancılaştıran bu yeni hal…
Dönüp baktığımda geriye,
Maziden kalan en güzel hatıralar çıkarken bir bir karşıma;
Bu yorgun bakışlarımı sorguluyorum
Önceleri heyecandan titrerdi ellerim; şimdi ise yaşlılıktan…
Düşünmezdim o zamanlar, o güzel günlerimin, o heyecan dolu yıllarımın, o güzelim gözlerimin, ellerimin, o kızıl saçlarımın ihtiyarlaşıp yerini şu son haline bırakacağını…
Oysa şimdi korkuyorum düşündükçe o cesur yürekli günlerimi…
Gittikçe yavaşlayan nabzım ve nefes almanın zorluğu ölümü hatırlatıyor bana
Ölümden de korkulur muymuş, Rabbe giden yolculukta?
Oysa gençliğime baktığımda, hatırlamazdım ölüme bu kadar yakın olacağımı O isyankâr halim, dünyaya hükmeden tavrım, bana geçen yılları göstermiyordu Daha çok, daha da çok yaşayıp günümü gün etmek, yarınlar kaygısı olmadan ânlara takılıp boş ve anlamsız geçen o gençlik günlerimin hesabını vereceğimi bilmiyordum
Yarınlar yoktu benim hayatımda…
Gelecek diye bir şey yoktu…
Ve geçmişimi sorgulamadığım gibi, nereden geldiğimi bilmediğim gibi, nereye varacağımı da bilmiyordum Bu dünyanın hevâsına takılıp kalmış, geçen ömrümün, yıpranan, biten bedenimin ve acı çeken ruhumun inleyişlerine bir mâna katmayacak kadar, yaşamak sadece nefes almaktı
Oysa yaşamak nefes almaktan ibaret değildi
Bu yorgun hayat çabuk bıktırmıştı beni
Artık sabah olmalıydı
Karanlık geceler yerini aydınlık günlere bırakmalıydı
Artık sabah olmalıydı…
Fakat "gece neye gebeyse onu doğurur" diyen Mevlana hazretlerinin sözü bir şimşek gibi aydınlatırken aniden zihnimi, düşündüm benim kaçmak istediğim gecenin neye gebe olduğunu…
Benim kaçmak istediğim gece, itirafı ne kadar zor olsa da dünya hayatımdı Ben bir an önce sabah olmasını istiyordum, yani ölümle gelecek olan ebedi hayatı…
Fakat tüm ömrü boyunca isyan ve küfür içerisinde olan bir insanın, gençlik yıllarını, o en verimli dönemlerini ALLAH'tan uzak, Peygamberinden uzak, Kitabından uzak bir şekilde geçirdikten sonra; kendinin ölüme değil; ölümün kendine yaklaştığını anlayınca ahirete hazırlanması ve onu arzulaması, onun için bir sabah mı olurdu; yoksa ebedi bir karanlık mı?
Evet, elbette ki tövbe denen bir olgu vardı ve ALLAH, sonsuz bir rahmete, mağfirete sahipti Affedebilirdi Lakin gençlikte yapılan amellerle şu son halimdekiler bir birinin yerini asla tutamazdı
Gece neye gebeyse, sabah o doğacaktı ve benim gecemin çok büyük bir kısmı karanlığa gebe olduğu için sabahım da kararacaktı
Beni bu kadar geç uyandıran bu müthiş duygu, kaynağını nereden alıyordu Bana son anlarımda da olsa bu hoş nefesleri aldıran gücün sahibi kimde ise, bir gün nefes aldıramayacak güne getiren de o olacaktı
İşte hayat bu kadar kısaydı…
Ya yeni doğan bir bebeğin gözlerini bile dünyaya açamadan
yaşama veda edişi…
Ya genç bir bedenin yaşama doymadan toprağa girişi…
Ya da yılların verdiği yorgunluklara katlanan, göğüs geren ihtiyar bir bedenin korkarak hayata veda edişi…
İşte hayat bu kadardı…
İşte hayat bu kadar kısaydı...
Aslolan hayat, gerçek hayat bizlere ahirete sunulacak olan ebedi hayattı Orada ne zamanın sınırlaması vardı, ne yaşlanma korkusu… Ne alnımız kırışacaktı, ne saçlarımız ağaracaktı,
ne de geçen günler bize ölümü hatırlatacaktı Çünkü ölmek yoktu orda…
Sonsuz bir yolculuk ve onunla gelen bir güzellik vardı bu güzellikte rabbimin tüm mahlûkata sunmuş olduğu dünya nimetleri, bedeni ve akli olan güzellikler, bununla beraber ölümle başlayan ve ebedi olan bir yolculukta ahrete dair güzellikler…
Biz insanlar bu kadar güzellik ve müjdeden sonra neyi beklemekteyiz
Yaşamanın tadını çıkarmak için, yaşamı özümsemek gerekti sanırım ve yaşamayı bilmek… Aslında yaşamdan tad almak ve yaşamın keyifli, hoş güzel yanlarını bulmak çok da zor değil Biz insanların yapamadığı, beceremediği ve ona zor diye koşullandığı, yaşam ile mücadele etmeyi bilmemek...
Yaşamın gizli koşulu yaşlanmak olsa da yaşlanırken genç kalabilmeyi ve içimizdeki güzellikleri kaybetmeden sabaha dahil olmayı başardığımız an şekillenecektir kaderimiz...
Biz insanlar gerçekten kader oyunculuğunu çok iyi yaparız Kendimizi teslim ederiz
Acizliğin en ötesinde aciz yaşarız Mücadeleden değil; müdahale etmekten hoşlanırız Kaygı duymayız, kaygılarda boğuluruz Her şeyi şansa ve kısmete mâl edip kendimizi iyiden iyiye bırakırız tesadüfler yoluna ve hep takılıp durduğumuz engeller zincirine Hiçbir şey olağan değildir, her şey olağanüstü Olmaması gerektiğini düşünürüz, olmalı olan her şeyi Hep bir çıkar yol ararız ...
Yolumuzdaki engelleri ve tuzakları görebilmek ve yıkabilmek varken...
(alıntı)
Yaşamak bir heyecandı eskiden;
Şimdilerde ise çile gibi geliyor bana
Aynaya bakmaya korkuyorum
Korktuğum yüzümdeki çirkinlik değil;
Yılların getirmiş olduğu bitkinlik,
Yorgunluk…
Ve beni eski halime yabancılaştıran bu yeni hal…
Dönüp baktığımda geriye,
Maziden kalan en güzel hatıralar çıkarken bir bir karşıma;
Bu yorgun bakışlarımı sorguluyorum
Önceleri heyecandan titrerdi ellerim; şimdi ise yaşlılıktan…
Düşünmezdim o zamanlar, o güzel günlerimin, o heyecan dolu yıllarımın, o güzelim gözlerimin, ellerimin, o kızıl saçlarımın ihtiyarlaşıp yerini şu son haline bırakacağını…
Oysa şimdi korkuyorum düşündükçe o cesur yürekli günlerimi…
Gittikçe yavaşlayan nabzım ve nefes almanın zorluğu ölümü hatırlatıyor bana
Ölümden de korkulur muymuş, Rabbe giden yolculukta?
Oysa gençliğime baktığımda, hatırlamazdım ölüme bu kadar yakın olacağımı O isyankâr halim, dünyaya hükmeden tavrım, bana geçen yılları göstermiyordu Daha çok, daha da çok yaşayıp günümü gün etmek, yarınlar kaygısı olmadan ânlara takılıp boş ve anlamsız geçen o gençlik günlerimin hesabını vereceğimi bilmiyordum
Yarınlar yoktu benim hayatımda…
Gelecek diye bir şey yoktu…
Ve geçmişimi sorgulamadığım gibi, nereden geldiğimi bilmediğim gibi, nereye varacağımı da bilmiyordum Bu dünyanın hevâsına takılıp kalmış, geçen ömrümün, yıpranan, biten bedenimin ve acı çeken ruhumun inleyişlerine bir mâna katmayacak kadar, yaşamak sadece nefes almaktı
Oysa yaşamak nefes almaktan ibaret değildi
Bu yorgun hayat çabuk bıktırmıştı beni
Artık sabah olmalıydı
Karanlık geceler yerini aydınlık günlere bırakmalıydı
Artık sabah olmalıydı…
Fakat "gece neye gebeyse onu doğurur" diyen Mevlana hazretlerinin sözü bir şimşek gibi aydınlatırken aniden zihnimi, düşündüm benim kaçmak istediğim gecenin neye gebe olduğunu…
Benim kaçmak istediğim gece, itirafı ne kadar zor olsa da dünya hayatımdı Ben bir an önce sabah olmasını istiyordum, yani ölümle gelecek olan ebedi hayatı…
Fakat tüm ömrü boyunca isyan ve küfür içerisinde olan bir insanın, gençlik yıllarını, o en verimli dönemlerini ALLAH'tan uzak, Peygamberinden uzak, Kitabından uzak bir şekilde geçirdikten sonra; kendinin ölüme değil; ölümün kendine yaklaştığını anlayınca ahirete hazırlanması ve onu arzulaması, onun için bir sabah mı olurdu; yoksa ebedi bir karanlık mı?
Evet, elbette ki tövbe denen bir olgu vardı ve ALLAH, sonsuz bir rahmete, mağfirete sahipti Affedebilirdi Lakin gençlikte yapılan amellerle şu son halimdekiler bir birinin yerini asla tutamazdı
Gece neye gebeyse, sabah o doğacaktı ve benim gecemin çok büyük bir kısmı karanlığa gebe olduğu için sabahım da kararacaktı
Beni bu kadar geç uyandıran bu müthiş duygu, kaynağını nereden alıyordu Bana son anlarımda da olsa bu hoş nefesleri aldıran gücün sahibi kimde ise, bir gün nefes aldıramayacak güne getiren de o olacaktı
İşte hayat bu kadar kısaydı…
Ya yeni doğan bir bebeğin gözlerini bile dünyaya açamadan
yaşama veda edişi…
Ya genç bir bedenin yaşama doymadan toprağa girişi…
Ya da yılların verdiği yorgunluklara katlanan, göğüs geren ihtiyar bir bedenin korkarak hayata veda edişi…
İşte hayat bu kadardı…
İşte hayat bu kadar kısaydı...
Aslolan hayat, gerçek hayat bizlere ahirete sunulacak olan ebedi hayattı Orada ne zamanın sınırlaması vardı, ne yaşlanma korkusu… Ne alnımız kırışacaktı, ne saçlarımız ağaracaktı,
ne de geçen günler bize ölümü hatırlatacaktı Çünkü ölmek yoktu orda…
Sonsuz bir yolculuk ve onunla gelen bir güzellik vardı bu güzellikte rabbimin tüm mahlûkata sunmuş olduğu dünya nimetleri, bedeni ve akli olan güzellikler, bununla beraber ölümle başlayan ve ebedi olan bir yolculukta ahrete dair güzellikler…
Biz insanlar bu kadar güzellik ve müjdeden sonra neyi beklemekteyiz
Yaşamanın tadını çıkarmak için, yaşamı özümsemek gerekti sanırım ve yaşamayı bilmek… Aslında yaşamdan tad almak ve yaşamın keyifli, hoş güzel yanlarını bulmak çok da zor değil Biz insanların yapamadığı, beceremediği ve ona zor diye koşullandığı, yaşam ile mücadele etmeyi bilmemek...
Yaşamın gizli koşulu yaşlanmak olsa da yaşlanırken genç kalabilmeyi ve içimizdeki güzellikleri kaybetmeden sabaha dahil olmayı başardığımız an şekillenecektir kaderimiz...
Biz insanlar gerçekten kader oyunculuğunu çok iyi yaparız Kendimizi teslim ederiz
Acizliğin en ötesinde aciz yaşarız Mücadeleden değil; müdahale etmekten hoşlanırız Kaygı duymayız, kaygılarda boğuluruz Her şeyi şansa ve kısmete mâl edip kendimizi iyiden iyiye bırakırız tesadüfler yoluna ve hep takılıp durduğumuz engeller zincirine Hiçbir şey olağan değildir, her şey olağanüstü Olmaması gerektiğini düşünürüz, olmalı olan her şeyi Hep bir çıkar yol ararız ...
Yolumuzdaki engelleri ve tuzakları görebilmek ve yıkabilmek varken...
(alıntı)