saf deha
Profesör
Sevdiğimizden alıştığımız bir paylaşımdan ayrı kaldığımızda, kalbimize bir karanlık çöker, içimize hüzün sokar, saç baş yolar, nihayetinde ağlarız. Sevdiklerimizi başkalarıyla paylaşamayız. Kısacası kıskanırız. İnsan sevdiğiyle, her saniye birlikte olmayı arzular. Bu aşırı sevgiyle sevdiğini boğar belki de. Sevmek güzel bir duygu ama içinde sahiplenme olunca hızla öldürüyor samimi paylaşımları. Sanırım sevmeyi de, sevilmeyi de elimize yüzümüze bulaştırıyoruz. Sevdiğimizin nefes almasına izin vermiyoruz bu kıskanma duygusu ile. Adeta her anını kontrol ederek öldürüyoruz.
Kıskanmak abartılmazsa güzel bir duygu oluveriyor. En azından içinde samimiyet ve içtenlik var. Ama abartılırsa, cinayetler, savaşlar, kavgalar… Kısacası istenilmeyen sonuçlarla mahvediyor yaşamlarımızı. Birinden övgü almak, aranılmak, hal hatır sorulmasına alışmak… Kim istemez ki! Sonuçta yemek yiyebilir ve yaşayabiliriz de, tıpkı makineye bakım yaptırmak gibi. Bakım yapılan makine aynı tempoda çalışır bakımdan sonra bir süre. Ama insan bir makine değil ki… İnsan bakıma değil, ruhunu ferahlatacak sevgiye her zaman ihtiyaç duyar. Sevilmek, aranılmak, paylaşmak ister. Sevgisiz insan yaşar ama ne aynaya bakmak ister, ne saçlarını kestirmek ister, ne makyaj yapar ne de bir başkasına güzel ya da sevimli görünmek ister. Yer içer kilo alır, obezite olur. Kısa sürede de yaşamaktan bıkmış ve ölmeyi ister hale gelir. Sevgi olmalı ama kıskanmak ince bir ayarda kalmalı ve bu ayarı bozmamalıyız. Yoksa yalnız kalır, duvarlarla konuşur, yaşam sadece yemek içmekten ve çalışmaktan öteye gitmez.
Ne demiş şarkı,
Kıskanırım seni ben
Kıskanırım kendimden
Bu nasıl aşk Allah’ım
Öleceğim derdimden…
Sevgiyi, kıskançlığımızla abartarak elimize yüzümüze bulaştırmadan, dert etmeden yaşama temennisi ile…
Saffet Kuramaz
Kıskanmak abartılmazsa güzel bir duygu oluveriyor. En azından içinde samimiyet ve içtenlik var. Ama abartılırsa, cinayetler, savaşlar, kavgalar… Kısacası istenilmeyen sonuçlarla mahvediyor yaşamlarımızı. Birinden övgü almak, aranılmak, hal hatır sorulmasına alışmak… Kim istemez ki! Sonuçta yemek yiyebilir ve yaşayabiliriz de, tıpkı makineye bakım yaptırmak gibi. Bakım yapılan makine aynı tempoda çalışır bakımdan sonra bir süre. Ama insan bir makine değil ki… İnsan bakıma değil, ruhunu ferahlatacak sevgiye her zaman ihtiyaç duyar. Sevilmek, aranılmak, paylaşmak ister. Sevgisiz insan yaşar ama ne aynaya bakmak ister, ne saçlarını kestirmek ister, ne makyaj yapar ne de bir başkasına güzel ya da sevimli görünmek ister. Yer içer kilo alır, obezite olur. Kısa sürede de yaşamaktan bıkmış ve ölmeyi ister hale gelir. Sevgi olmalı ama kıskanmak ince bir ayarda kalmalı ve bu ayarı bozmamalıyız. Yoksa yalnız kalır, duvarlarla konuşur, yaşam sadece yemek içmekten ve çalışmaktan öteye gitmez.
Ne demiş şarkı,
Kıskanırım seni ben
Kıskanırım kendimden
Bu nasıl aşk Allah’ım
Öleceğim derdimden…
Sevgiyi, kıskançlığımızla abartarak elimize yüzümüze bulaştırmadan, dert etmeden yaşama temennisi ile…
Saffet Kuramaz
