Ehl-i Sünnet
Kıdemli Üye
- Katılım
- 5 Şub 2011
- Mesajlar
- 3,061
- Tepkime puanı
- 139
- Puanları
- 0
SÜNNETTE ASLOLAN NE?
Klasik dönem usul âlimlerinin sünnete yaklaşımı ile modern zamanlarda bu usule burun kıvıranların sünnete yaklaşımı arasında "neyin asıl olduğunu belirleme" noktasında üç esaslı fark bulunmaktadır:
1. Sünnetin sübutu:
Klasik dönem âlimlerine göre ümmetin kabul ile telakki ettiği rivayet malzemesi aksi sabit oluncaya kadar "sahih" kabul edilir. Günümüzdekilere göre ise aksi sabit oluncaya dek rivayet malzemesi "çürük ve uydurma" kabul edilir.
2. Sünnetin mâhiyeti:
Klasik dönem usul âlimleri Hz. Peygamber'in dinî hükümlere ilişkin ictihad etmesinin söz konusu olup olmadığını tartışmışlardır. Bununla birlikte hiçbirisi sünnetin vahiyle olan irtibatını reddetmemiştir. Zira sünnette pergelin sabit ayağı vahiy üzerinde durmaktadır. Bu sebeple, aksi ispat edilinceye kadar aslolan sünnetin vahye dayalı olmasıdır. Buna karşılık modern zamanlarda Kur'an dışında hiçbir vahyin olmadığı, sünnetin bütünüyle Hz. Peygamber'in şahsî ictihadları olduğu iddiası ileri sürülmüştür.
3. Sünnetin bağlayıcılığı:
Klasik dönem âlimlerine göre sünnette aslolan bağlayıcı olmaktır. Hz. Peygamber'e (s.a.v.) ait bir sünnetin kendisine mahsus olduğu sabit oluncaya dek yahut da nübüvvet dışında başka bir tasarrufa bağlı olduğu sabit oluncaya dek bu sünnetin bütün ümmeti de bağladığı düşünülür. Modern dönemlerde ise bu çark tersine dönmüştür. Aslolan, Peygamberin yaptığının ümmeti bağlamamasıdır. Aslolan, peygamberin nübüvvet tasarrufu ile hareket etmemesi, bir beşer / komutan / idareci vasfıyla hareket etmesidir.
Sünnet konusundaki yaklaşım / tasavvur farklılığı, aslolanın ne olduğu konusundaki bu kırılmalara bağlı olarak değerlendirilmedikçe doğru bir sonuca ulaşmak mümkün değildir. Vallahu a'lem.
(Soner Duman /20.Temmuz.2017/Perşembe)
Klasik dönem usul âlimlerinin sünnete yaklaşımı ile modern zamanlarda bu usule burun kıvıranların sünnete yaklaşımı arasında "neyin asıl olduğunu belirleme" noktasında üç esaslı fark bulunmaktadır:
1. Sünnetin sübutu:
Klasik dönem âlimlerine göre ümmetin kabul ile telakki ettiği rivayet malzemesi aksi sabit oluncaya kadar "sahih" kabul edilir. Günümüzdekilere göre ise aksi sabit oluncaya dek rivayet malzemesi "çürük ve uydurma" kabul edilir.
2. Sünnetin mâhiyeti:
Klasik dönem usul âlimleri Hz. Peygamber'in dinî hükümlere ilişkin ictihad etmesinin söz konusu olup olmadığını tartışmışlardır. Bununla birlikte hiçbirisi sünnetin vahiyle olan irtibatını reddetmemiştir. Zira sünnette pergelin sabit ayağı vahiy üzerinde durmaktadır. Bu sebeple, aksi ispat edilinceye kadar aslolan sünnetin vahye dayalı olmasıdır. Buna karşılık modern zamanlarda Kur'an dışında hiçbir vahyin olmadığı, sünnetin bütünüyle Hz. Peygamber'in şahsî ictihadları olduğu iddiası ileri sürülmüştür.
3. Sünnetin bağlayıcılığı:
Klasik dönem âlimlerine göre sünnette aslolan bağlayıcı olmaktır. Hz. Peygamber'e (s.a.v.) ait bir sünnetin kendisine mahsus olduğu sabit oluncaya dek yahut da nübüvvet dışında başka bir tasarrufa bağlı olduğu sabit oluncaya dek bu sünnetin bütün ümmeti de bağladığı düşünülür. Modern dönemlerde ise bu çark tersine dönmüştür. Aslolan, Peygamberin yaptığının ümmeti bağlamamasıdır. Aslolan, peygamberin nübüvvet tasarrufu ile hareket etmemesi, bir beşer / komutan / idareci vasfıyla hareket etmesidir.
Sünnet konusundaki yaklaşım / tasavvur farklılığı, aslolanın ne olduğu konusundaki bu kırılmalara bağlı olarak değerlendirilmedikçe doğru bir sonuca ulaşmak mümkün değildir. Vallahu a'lem.
(Soner Duman /20.Temmuz.2017/Perşembe)