-Muhammed-
Profesör
- Katılım
- 18 Kas 2010
- Mesajlar
- 1,740
- Tepkime puanı
- 234
- Puanları
- 63
Yorgun bakışlarıyla yolu süzüyordu…
Montunun fermuarını çekip kendini soğuk havanın kollarına attı. İşte bir gün daha bitmek üzereydi. Sessiz, sakin, mahmur bir vaziyette asırları görüp geçirmiş sokaktan yürümeye başladı. Gözleri etrafı kolaçan ettikçe geçmişe hayranlığı biraz daha artıyordu. Her ne kadar modern çağın hızlı yaşamına ayak uyduramayıp boş kalmış olsa da, onlar geçmiş kokan yapılardı. Yüzyıllardır aynı yerde duran taşlar sapasağlam ayaktaydı.
Dökülen çınar yapraklarının arasından geniş bir bahçeye girdi. Taş döşenmiş yoldan gitmek yerine yaprakların arasına doğru sürükledi ayakları ansızın. Kaybettiğini ararcasına heyecanla hızlandı. Yürüdü.. Yürüdü.. Artık sonuna gelmiş ancak içindeki heyecan sönmemişti. Gözleri yüzünü tokatlayan rüzgâra karşı açık kalmaya çalışarak ileriye baktı. İşte! Aradığını bulmuş olmalıydı.
500 senelik çeşmeyi açıp akan buz gibi suya ellerini daldırdı. Heyecanı gittikçe artıyordu. Dayanamayıp yüzüne çaldı. Su damlacıkları yere düşerken teninden çıkan dumanlar kalbine ok gibi saplanıyordu. Durmadı devam etti. Kolları akan suyun şerbetini tadarcasına, kızgın demiri suya batırmışçasına sönmeye durdu. Saç telleri su damlacıkları ile buluşmanın mutluluğunu yaşarken ayakları uykudan uyanıyordu.
Gözleriyle birlikte çeşmeyi kapattı. Artık gideceği yön belli olmuştu. Yeşil bir perdenin arkasına girdi. Bir müddet geçtikten sonra geri çıktı. Biraz önceki sakinliği yerini heyecana mahmurluğu aşka sessizliği vaveylaya dönmüştü. Ayakları koşarcasına adımlar atıyordu. Aradığı işte buradaydı. Ve hep onu bekliyor olacaktı. Artık reçetesini almıştı. Bir nehre dalıp çıkmıştı. Gün de 5 defa alınan eline ayağına gözüne kulağına kalbine ruhuna… Her zerresine merhem bir ilaçtı.
Derin bir nefes alıp bahçenin kapısından çıktı. Gözleri yarın buluşmanın sözünü veriyordu. Aynı vakitte aynı mekânda.
Umut dolu bakışlarıyla yolu süzüyordu..
Muhammed Murat Tutar / 28.11.2011 23.15
Montunun fermuarını çekip kendini soğuk havanın kollarına attı. İşte bir gün daha bitmek üzereydi. Sessiz, sakin, mahmur bir vaziyette asırları görüp geçirmiş sokaktan yürümeye başladı. Gözleri etrafı kolaçan ettikçe geçmişe hayranlığı biraz daha artıyordu. Her ne kadar modern çağın hızlı yaşamına ayak uyduramayıp boş kalmış olsa da, onlar geçmiş kokan yapılardı. Yüzyıllardır aynı yerde duran taşlar sapasağlam ayaktaydı.
Dökülen çınar yapraklarının arasından geniş bir bahçeye girdi. Taş döşenmiş yoldan gitmek yerine yaprakların arasına doğru sürükledi ayakları ansızın. Kaybettiğini ararcasına heyecanla hızlandı. Yürüdü.. Yürüdü.. Artık sonuna gelmiş ancak içindeki heyecan sönmemişti. Gözleri yüzünü tokatlayan rüzgâra karşı açık kalmaya çalışarak ileriye baktı. İşte! Aradığını bulmuş olmalıydı.
500 senelik çeşmeyi açıp akan buz gibi suya ellerini daldırdı. Heyecanı gittikçe artıyordu. Dayanamayıp yüzüne çaldı. Su damlacıkları yere düşerken teninden çıkan dumanlar kalbine ok gibi saplanıyordu. Durmadı devam etti. Kolları akan suyun şerbetini tadarcasına, kızgın demiri suya batırmışçasına sönmeye durdu. Saç telleri su damlacıkları ile buluşmanın mutluluğunu yaşarken ayakları uykudan uyanıyordu.
Gözleriyle birlikte çeşmeyi kapattı. Artık gideceği yön belli olmuştu. Yeşil bir perdenin arkasına girdi. Bir müddet geçtikten sonra geri çıktı. Biraz önceki sakinliği yerini heyecana mahmurluğu aşka sessizliği vaveylaya dönmüştü. Ayakları koşarcasına adımlar atıyordu. Aradığı işte buradaydı. Ve hep onu bekliyor olacaktı. Artık reçetesini almıştı. Bir nehre dalıp çıkmıştı. Gün de 5 defa alınan eline ayağına gözüne kulağına kalbine ruhuna… Her zerresine merhem bir ilaçtı.
Derin bir nefes alıp bahçenin kapısından çıktı. Gözleri yarın buluşmanın sözünü veriyordu. Aynı vakitte aynı mekânda.
Umut dolu bakışlarıyla yolu süzüyordu..
Muhammed Murat Tutar / 28.11.2011 23.15