Selahaddin E. Çakırgil -İslam Adına Hareket Etmek İddiası, Asıl Problem Bu...

Selahaddin E. Çakırgil -İslam Adına Hareket Etmek İddiası, Asıl Problem Bu...

Miladî- 2011 Ocak ayının ilk haftasında Tunus’ta başlayıp Gen. Zeyn-el’Âbidin bin Ali’nin 24 yıllık ve Mısır’da da 10 Şubat günü Gen. Husnî Mubarek’in 30 yıllık iktidarlarını sona erdiren halk patlamalarının Libya’da da benzer sonuçlar verebileceğini düşünenler, durumun hiç de öyle kolay olmadığını gördüler..


’Halk patlamaları’ diyoruz, çünkü, bu hareketlerin her üç ülkedeki görüntüsünde de, belli bir teşkilatın, güç odağının, siyasî grubun özel yönlendirmeleriyle ortaya çıkmış organize bir durum sözkonusu değildi.. Belki, ağır baskılar karşısında bir patlama meydana gelivermişti.. Gerçi, İkhvan-ul’Muslimiyn (Müslüman Kardeşler) Teşkilatıgibi örgütlerin bağlıları da bu gösterilerin içinde yer alıyorlardı; ama, onların bu katılımı, bir emir emri gereği olmayıp, sadece, ağır baskılara nihayet ’Hayır!’ diyebilen kitlelerinde içinde olmaları hasebiyleydi..
Ama, Libya’daki durumun Mısır ve Tunus’daki gibi kolay atlatılamayıp bir içsavaş merhalesine gelmesi diğer arab diyarlarındaki direnişlerin de, istenilen semereyi kolayca vermiyeceğinin işaretlerini oluşturdu..
Nitekim, Yemen ve Bahreyn ’halk patlamaları’ karşısında, bu diyarlardaki rejimler, Mısır ve Tunus’daki benzerlerinin başvurduğu iktidarlarını terketmek şeklindeki çözümü takib etmek yerine, Libya’daki 42 yıllık diktatörün, Gaddafî’nin yolunu izlemeyi tercih ettiklerini gösterdiler.. Halk kitlelerinin protestoları derinleşip yaygınlaştıkça, onların makamlarına, iktidarlarını sağlayan baskı güçlerine, silahlı güçlerine daha çok başvurmak şeklindeki eğilimleri daha bir arttı..
Yemen’deki 32 yıllık ’tek adam’ / Ali Abdullah Salih yönetimi, ayağının altındaki halının kaymakta olduğunu ihssettikçe, daha bir direniyor ve iktidarını korumak için, ülkenin yüce menfaatlerini korumak gibi yaldızlı laflara sığınarak yeni entrikalara tutunmaya çalışıyor..
Bahreyn Sultanı’nın kendi halkını bastırmakta yetersiz kalınca, kendi benzerleri olan komşularından yardım taleb etmesi ve Suûd ve Qatar gibi diktatörlük rejimlerinin silahlı güçlerinin gelip, Bahreyn halkını kanlı bir şekilde bastırması; Gaddafî’nin iktidarını korumak için, kendi halkına karşı savaş açmak çılgınlığını sergilemesinden ilham almış olsa gerek..
Çünkü, o rejimler de tıpkı Gaddafî ve ailesinin ve de kabilesinin tasallutundaki Libya’da olduğu gibi, bir iktidar değişikliği ihtimalini kendi iktidarlarının değil, ülkenin de yok olması mânâsında anladıklarından/ gösterdiklerinden ’ülkeyi, vatanı korumak’ adına her zorbalığa başvurmayı ve sahneden çekilmek gerekecekse, bu sonuca vuruşa-vuruşa varmayı göze alan bir yolu tercih ettiler..
Buna rağmen, bu ülkelerdeki arab halkları, Libya’daki direnişçilerin silahlı mücadele yolunu izlemediler.. Bu önemli bir fark.. Çünkü, Libya’da halk kitleleri, başkent Trablus / Tripoli dışındaki hemen bütün yerleşim merkezlerinde yönetime karşı ’patladığı’ anda, organize bir karar odağının olmaması yüzünden, kimin ne yaptığı belli olmadı ve bu itirazcı halk kitlelerinin, o şehirlerdeki askerî birliklerden, kışlalardan, depolardan ele geçirdikleri silahlara güvenerek, gösterilerini kısa zamanda silahlı mücadele şekline dönüştürmeleri gibi bir yol izlendi, Libya’da.. Gaddafî de bu duruma karşı elindeki güçlerce kan akıtmaya başlayınca, bir halk patlaması şeklinde başlamış olan hareket, yine de sivil bir protesto ve direniş seviyesinde kalabilecekken, bir iş-savaş merhalesine geçmiş oldu ve bu durum da, emperyalist güç odaklarına, bu iç-savaş’a, BM. Güvenlik Konseyi adına müdahalede bulunmak fırsatını sundu.. Ve, Gaddafî’nin kendi halkına, sivil insanlara, silahla karşılık vermesinin kabul edilemezliği anlayışına dayanarak, emperyalistler, zâhiren hayırhah bir karar ile, devreye girmenin uluslararası hukuk açısından yolunu açtı.. Libya’da bugün her iki taraf da şaşkınlık ve çaresizlik içinde çırpınıp birbirlerinin kanını dökerken, emperyalist odaklar da, kıyasıya çarpışan bu tarafları ayırmak adına, Libya’yı baştan başa tam bir yıkıma uğratmaktalar..

’BEŞŞAR, ÜLKENİ ESİR TUTTUĞUN HALK İLE Mİ KURTARACAKSIN; HÜR BİR HALKLA MI? VE HALKIN BABANI KORKU VE NEFRETLE ANARKEN, SANA NİYE SEVGİ BESLİYOR, DÜŞÜNDÜN MÜ?’

Bu gelişmeler olurken, Suriye’de de gerçekleşen ve yüzlerce insanın hayatını kaybetmesiyle gelişen ve buna rağmen, halk kitlelerinin rejim güçleri karşısında silaha sarılmak gibi bir yola başvurmadığı ’halk patlaması’ karşısında, Suriye rejiminin, Beşşar Esed rejiminin nasıl bir yol izleyeceği merakla bekleniyordu..
Merakla beklenmesi, 1970 yılından beri Esed Ailesinin ve ülke nüfusunun yüzde 10’unu teşkil eden Nusayrî azlığının elindeki iktidarın başında, son 11 yıldır bulunan Beşşar Esed’in, babası Hâfız Esed gibi kanlı bir hükûmet etme anlayışının olmadığı şeklindeki genel kanaat yüzündendi..
Bu beklentide, Beşşar Esed’in kendisiyle çok sıcak ilişkiler kurduğu Tayyîb Erdoğan’ın tavsiyelerinin de etkili olacağı tahmin ediliyordu.. Esasen, Tayyîb Erdoğan da, Beşşar Esed’e, halkının taleblerine kulak vermesi ve yapması gereken reformlar için tavsiyelerde bulunduğunu gizlemiyordu.. Hattâ, Beşşar Esed adına sözcülerince yapılan açıklamaların yeterli olmadığını, bizzat kendisinin halkına hitab etmesi yolunda tavsiyelerde bulunduğunu bile açıkça beyan ediyordu Erdoğan..
Ve bu şartlar altında, Beşşar Esed’in 31 Mart günü bir konuşma yapacağı açıklanınca..
Hem Suriye, hem arab ve hem de dünya kamuoyunca büyük beklentiler oluştu..
Ama, o gün gelip de Beşşar Esed, Baas Partisi’nin elinde bulunan Suriye Meclisi’nde konuşma yapınca.. Dağ fare doğurdu.. Beşşar’ın beklenenen konuşması, beklenmeyen şekildeydi..
Çünkü, o kadar yüksek beklentilerin hemen herbirisine karşı Beşşar Esed, olabildiğince bir mülayemet içinde, ama, ’gerekirse, savaş da dahil, her türlü sert kakarşılıkların de verilebileceği’nin, babasının izlediği yolu devam ettirilebileceğinin işaretlerini veriyordu.
Gerçi, kabul etmek gerekir ki, Beşşar Esed, kendi rejimi açısından normal olanı söyledi.. Anormal olan, beklentilerdi.. Ama, yine de, akl-ı selim içinde hareket edebileceği, halkına sopa göstermiyeceği umulabilirdi..
Lakin, böyle olmadı ve bu ülkenin yönetiminde 48 yıldır var olan sıkıyönetim uygulamasının kaldırılabileceğine dair hiç bir işaret bile vermedi, Beşşar..
Beşşar Esed, Suriye'nin "büyük bir komplo" ile karşı karşıya olduğunu söylüyor ve "Bu, birliğimizi sınamak için istisnaî bir andır" ifadesini kullanıyordu; zaman zaman hamâsî bir dil de kullanarak..
Elbette, siyonist İsrail rejimi ile, barış andlaşması yapmamış, kendisinin buğday ve su ambarı durumundaki Golan Tepeleri’ni Haziran-1967’deki ’6 Gün Savaşı’ndan beri işgali altında bulunduran bu rejimle her an yeniden patlayabilecek bir savaşın beklentisinde olan ve başkenti Şam / Dimeşq/ Damascus’un, ’düşman İsrail’in sınırlarından sadece 50 km. kadar uzakta olduğu Suriye gibi bir ülke için, bu son karışıklıklar içinde bir ’uluslararası komplo’nun olmadığını söylemek yanlış olur..
Ama, böyle bir ihtimali ve korkutucu unsuru göstererek, bir halkı‚ ’seni ve ülkemizi düşmandan koruyorum’gibi bir gerekçeyle, ’demir kafes’ içinde, esir tutmanın ve bir mantığı yoktur..
Konuşmasında "Üç konuyu, toplumdaki farklılıkları, reformu ve halkın günlük ihtiyaçlarını birbirine karıştırdılar" diyen Esed, devlet kurumlarına sabotajlarda bulunulmasıyla reform talebleri arasında bir bağlantı kuramadıklarını kaydederken de, "Uydu kanalları komploya katılıyor" derken de, haksız sayılmazdı..
Kezâ, ’Hedefin İsrail'in hedefine uygun olarak Suriye'yi bölmek, bir ulus olarak devamına son vermek olduğunu’ belirtirken de haklıydı, Esed..
"Bana danışmanlarım, ayrıntıya girme dediler, ama, genel konuşmayıp, ayrıntılara da girmek istiyorum" diyen ve böylece muhatabı olan halkla daha yakın ve güven verici bir bağ kurabileceğini düşünen Esed’in, Dera şehri ve diğer yerlerde meydana gelen ve de onlarca insanın ölümüyle sonuçlanan karışıklıklarla ilgili olarak, ’uydu kanalları ve internette, gösterilerden önce bir hareket başladığı ve "tahrif edilmiş fotoğraflar kullanıldığı, mezhebler arası tahrike dönük SMS mesajlarına başvurulduğu" yönündeki sözleri de doğru olabilir..
Ama, bütün bunlar, bir halkı cendere içinde, demir kafesler içinde tutmak için bir bahane olabilir mi? Yanıbaşındaki bir düşmanın her türlü komplolarına karşı, bir küçük azlığın tek başına savunma tedbirleri aldığı bir yönetim mekanizması, bir baskıcı rejim yerine; kendi iradesinin ülkesinin yönetimine yansıdığını gören hür bir halkın iradesinin ve uyanıklığının mı, o düşman karşısındaki daha etkin bir savunma ve direnç oluşturacağı düşünülmeli değil miydi?
Evet, Suriye’yle ilgili yorumlar yaparken, diğer arab rejimlerinden çok daha temkinli olmak gerektiği açık.. Çünkü, siyonist İsrail rejimiyle, savaş durumunu henüz de bitirmemiş tek komşu-arab rejimi durumundadır, Suriye..
Ve amma, Beşşar Esed, babasından tevarüs etmiş olabileceği baskıcı yöntemlerin işe yaramıyacağını, unutmamalıdır.. Unutmamalıdır ki, bugün Suriye halkı son 10 yıldır Beşşar’a, babası Hâfız Esed’e olduğu gibi korkuyla, nefretle değil, muhabbetle, sevgiyle yaklaşıyorsa; bu, onun, babasının sert, katı diktatörlük yönteminden uzak bir görünüm vermesi yüzündendir..
Beşşar Esed ise, bu noktada, sadece, "Reformlar konusunda geciktik" itirafında bulunarak durumu geçiştirmeye çalışıyor ve bu gecikmeyi de, ’ülkede kaos çıkarılmaya çalışılması’yla izah etmeye kalkışıyor..
Beşşar Esed, 2005 yılında karar verilen reformların hayata geçirilmesi konusunda geç kalındığını, ancak önceliklerin değiştiğini dile getirdiği konuşmasında, "Devlet reform vaadinde bulundu, ama evet yerine getiremedi. 11 Eylûl 2001 Hadisesi’nden sonra müslümanlara, arablara, Suriye'ye yönelik suçlamalar vardı. Afganistan'ın, Irak'ın işgali, komplolar... Bunlara ekonomimizi zora sokan 4 yıllık kuraklık da eklendi. Bu süreçte önceliklerimiz değişti, reformları ertelemek zorunda kaldık. Önce yapmamız gerekenleri yaptık, önceliğimiz istikrardır. İkinci önceliğimiz, gündelik hayatı daha iyi hale getirmektir. Reformların sonuçları daha geç bir merhalede ortaya çıkacaktır, hemen sonuç alamayabiliriz..’ derken, yanlış şeyler söylüyor denilemez...
Bunlar doğru olabilir, ama, Beşşar Esed bilmelidir ki, eğer Tayyîb Erdoğan yerine bir yönetici olsaydı, Türkiye’de, son 8 sene içinde, başta terör olmak ve komşularla ilişkiler konusunda karşılaşılan, ortaya çıkan gerilimlerin, ülke içinde bir kaosa dönüştürülmesi ihtimali ile, nice sıkıyönetim uygulamaları ve diğer sert yöntemler denenip durulurdu.. Ama, bugün yakın dostu Erdoğan, ona tavsiyelerde bulunurken, Türkiye’de de benzer sıkıntıların olduğunu bilerek ve amma, o sert yöntemlerin işe yaramıyacağını da zımnen izah etmiş oluyordu..
Kaldı ki, geçmişte, Suriye’nin kuzeyinde, 400 yıl birlikte yaşamış ve birbirine kaynaşmış kardeş halklara sahib olmalarına rağmen, emperyalistlerin entrikaları ve her iki taraftaki türkçü-kemalist-laik veya arabçı- baasist rejimlerin bu emperyalist oltasına takılmaları yüzünden, 80 yıldır kocaman bir düşman durumunda olan Türkiye, bugün yanıbaşında, en yakın ve sıcak ilişkiler içinde olan bir ülke durumuna gelmiştir.. Esed, bu avantajı iyi kullanabilir, kullanmalıdır..
Yoksa, kendi iktidarını tehdid edebilecek muhtemel odaklar konusunda, Suriye gibi bir hassas konumu olan bir ülke ile ilgili olarak emperyalist-şeytanî odakların korkutma ve yanıltma çabaları ve entrikaları bitmez.. Nitekim, siyonist İsrail rejimi ve USA emperyalizmi, Suriye’deki gelişmeleri daha bir dikkatle izliyor ve hattâ, HAMAS ve Lübnan Hizbullahı ile sıkı bir dayanışma içinde olmasına rağmen, Beşşar Esed yönetiminin tercih edilebilir olduğuna dair görüşlere yayıyorlar.. Çünkü, Suriye’nin halkı içinden yükselmekte olan direniş, Libya’daki gibi tamamiyle organizesiz, örgütsüz değil.. Ve burada Mısır’dakine benzer, İkhvan-ul’Muslimîyn bağlısı veya sempatizanı olan, baskılar karşısında görünür bir faaliyeti yok sanılsa bile, gönül bağıyla sürdürülen güçlü bir manevî örgütlenme yapısına sahib büyük bir kitle vardır.. Ve amma, ne bu kitle, dünlerde olduğu gibi, sert yöntemlere başvurmayı düşünüyor ve ne de, özü itibariyle, kemalist-laikliğin arab versiyonu olan Baas ideolojisinin şekillendirdiği Baas Partisi tekelindeki Suriye rejimi, 1982’lerde Hama’da, Hâfız Esed’in çok kanlı bir şekilde gerçekleştirdiği korkunç yıkımı tekrarlaması halinde, netice alabilecektir..
Bu durumda, siyonist İsrail rejimi ve Amerikan emperyalizmi de, elbette öyle bir alternatifle karşılaşmaktansa, Beşşar Esed rejiminin sürmesini ister..
Libya Buhranı, müslüman halkların sadece bir takım iyiniyet söylemleriyle netice alamıyacaklarını ve emperyalistlerin binbir çeşit entrikalarının bütün müslüman coğrafyalarında tezgahlanabileceğini hepimize bir daha hatırlatmış olmalıdır..
Unutmayalım ki, Gaddafî’nin çılgın diktatörlüğüne karşı uluslararası hassasiyetleri de gözeterek bir siyaset takib etmek ihtiyacı duyan Tayyîb Erdoğan şimdi Bingazi halkının sevdiği bir lider değil artık.. Ve Bingazi’de kılınan Cuma namazı hutbelerinde suçlanıyor; namaz sonrasında onbinlerce insan, Erdoğan’ı, ellerinde Fransa bayrakları ve Sarkozy’ye teşekkür yazıları pankartlarla yollara dökülüp Erdoğan’ı suçlayabiliyorlar.. Onlara, karşı karşıya kalacakları katliâm korkusunun bunu yaptıracağını bir ay öncelerde söyleselerdi, kendileri bile inanmak istemezlerdi..
Bu bakımdan, hayalimizdeki bir takım ideal söylemlerimizi unutmadan, ama, ayağımızı da yerden kesmeden, dünyanın acı gerçekleriyle yüzleşmeyi hesaba katarak hareket etmek zorundayız..

FİLDİŞİ SAHİLİ, DÜŞÜNCE UFKUMUZUN GÖRÜŞ ALANINA NE ZAMAN GİRECEK?

Bu arada bir diğer konuya, Fildişi Sahili’ndeki kritik duruma da değinelim..
Fildişi Sahili, Orta Batı Afrika’nın Atlas Okyanusuna’na doğru uzanan büyük gövdesinin güneyinde, 325 bin km. karelik, oldukça zengin bir ülke.. Dünya kakao üretiminin yüzde 60’ndan fazlasını elinde bulunduruyor..
Siyasî başkenti olan Yamooussoukro’dan daha çok, ticarî başkenti Abidjan’la tanınıyor.. Eski bir fransız sömürgesi.. Resmî dili de fransızca..
Nüfusunun 18-20 milyon kadar ve halkın yüzde 65’inden fazlasının da müslüman olduğu tahmin ediliyor.. Ama, ülkenin yönetimi bağımsızlık yıllarından beri hep hristiyanların elindeydi....
Ancaak, 28 Kasım 2010’da yapılan Başkanlık seçimlerinde, daha fakir kesimlerin, (müslümanların) adayı olan Alasaane Outtara yüzde 60’ı bulan bir ekseriyetle kazandı.. Ama, bu neticeyi, 8 yıldır Başkan olan (hristiyan) Laurent Gbagbo ve ona bağlı olan ordu tanımadı.. Gbagbo, Başkanlık Sarayı’nı terketmedi ve aylardır devam eden çatışmalardan korunabilmek için, yüzbinlerce insan komşu ülkelere sığınmak zorunda kaldı..
Afrika Birliği ve BM. Güvenlik Konseyi, Outtara’yı resmen Başkan tanıdığı halde, Gbagbo direnmeyi sürdürdü. Fransa bile, eski sömürgesi olan bu ülkedeki duruma yabancı kalmamak için, Outtara’nın yanında yer aldı..
Meydana gelen çatışmalarda binlerce kişi öldüğü bu buhran, yeni bir merhaleye ulaştı ve son günlerde ve Alassane Outtara'ya bağlı müslüman halk güçleri, başkent Yamoussoukro'nun kontrolünü ele geçirdi..
Asıl çatışmaların Gbagbo ve Outtara'ya bağlı güçler arasında, ülkenin ticarî merkezi Abidjan'da yaşanması bekleniyor.
Şimdi asıl üzerinde durmamız gereken konu ise, şu: İslam Konferansı Teşkilatı ve Gen. Sekr. Ekmeluddin İhsanoğlu, Fildişi Sahili’ndeki durumla ilgilenmiş midir veya ne kadar ilgilenmiştir?
Son yıllarda, dünyadaki hemen her gelişmeyle yakından ilgilenmeye başlayan Türkiye ve özellikle Ahmed Davudoğlu Hariciyesi, bu konuda bu zamana kadar ne yapmıştır? Keza, Tayyîb Erdoğan’ın geniş ufuklu dışsiyasetinde, Fildişi Sahili görüş alanı içine niçin girmemiştir? Dahası, geçen hafta Fildişi Sahili’nin doğu komşusu Gana’ya kadar giden Cumhurbaşkanı Abdullah Gül, orada Fildişi Sahili mes’elesiyle ve oraya sığınan yüzbinlerce sığınmacıyla ilgilenmiş midir? İlgilendiyse, bunlar niçin kamuoyuyla paylaşılmamıştır; ilgilenmediyse, niçin?

Selahaddin E. Çakırgil

Başka Diktatörlüklere Ölüm Ama “Bizim Diktatörümüz” İyidir!


Bizimkine değil, başka diktatörlüklere ölüm! Ama, ’bizim diktatörümüz iyidir!’

Çevremizdeki diktatörlüklerden sözetmek, o diktatörlüklere karşı olanları alkışlamak ve diktatörler aleyhine konuşmak hoşumuza gidiyor.. Ama, kendi gerçeğimizle yüzyüze gelmeyi bir türlü istemiyoruz..

Kendi gözümüzdeki merteği göremeyip, el-âlemin gözündeki çapaklara takılıyoruz..

Söyleyebilir miyiz, etrafımızdaki hangi ülkede ve hattâ dünyada, (bugün oğlu tarafından da sürdürülen ve yarınlar için de aynı iktidarı sürdürmek üzere torunu şimdiden belirleren) Kuzey Kore’deki Kim İl Sung’un isim, resim, büst ve heykelleri karşısında bütün bir milletin zorla boyun eğdirilmesini temel prensip kabul eden ve bunun bir resmî ideoloji halinde sistemleştirildiği örnek dışında, hem de ölümünün üzerinden üççeyrek yüzyıl geçtiği halde bir siyasî kişinin adına tesis olunan ve acaib bey’at törenleriyle, bağlılık yeminleriyle zorla sürdürülmeye çalışılan bir başka diktatörlük örneği?
*
İki ay sonra genel seçimler yapılacak ve yeni seçilecek 550 m.vekili, meclis kürsüsüne birer birer gelip, anayasada yazılı olan yemin metnini okumak ve bütün bir millet de, onların bu yeminlerini, tv. ekranlarından saatlerce dinlemek zorunda kalacaklar.. O metni okumadan, m.vekillikleri başlamış olmayacak.. (Merve Kavakçı Hanım’a 1999 Nisanı’nda bu yüzden, o yemin ettirilmeden engel olmuştu, Ecevit ve diğer kemalist-laikler..)
Ama, bu gibi görüntü ve gürültüler üzerine asıl konu gözlerden ırak kalıyor ve o yemini edenlerden veya etkili yerlerde bulunanlardan kimsecik de, ’Yahu, bu kişileri millet kendilerine vekil olsun diye seçti, ’gitsinler de üççeyrek yüzyıl önce ölmüş bir siyasetçinin fikirlerine bağlı kalmaları şartıyla m.vekilliği yapsınlar..’ diye seçmemişti..’ diyemiyor..
Mes’ele sadece oradaki yeminle bitmiyor ki..
Bütün madenî ve kağıt paralarda onun resmi, hattâ MİT’in ve TSK’nın amblemlerinde, onun kabartma resmi.. Bütün mahkemelerde, hâkimin arkasındaki duvarda, tapınılan bir nesne, bir ikon halinde bir kabartma resim..
Kamuda vazife alacak bütün kişiler halinde, aynı kişinin ismine, ilkelerine bağlı kalacaklarına dair yeminler ederek işbaşı yapabiliyorlar.. Üniversitelerden mezun olan bütün öğrenciler de, o noktaya gelinceye kadar bütün tahsil hayatları boyunca kendilerine okutulan devrim tarihi derslerini başarıyla geçmeleri yetmiyormuş gibi, bir de diplomalarını alabilmek için aynı yemini metinlerini okuyorlar..
80 yıla yakın bir zamandır, halkımızın çocukları, hattâ körpecik yavrucuklar, okul kapılarında, sabahın köründe, kavurucu sıcak veya soğuklarda, kar-yağmur, tipi altında bile, titreyerek, ne dediklerinin farkında bile olmayan yavrucuklara, ’Türk’üm, doğruyum, çalışkanım..’ gibi lafları sıraladıktan sonra, ’Ey yüce Atatürk..’ diye, 73 yıl öncelerde ölmüş bir kişiye seslendiriliyorlar, onun ideallerine bağlı kalacaklarına dair yemine, yani, zorla bey’at’ etmeye sürükleniyorlar.
Kemalist-laikler, müslümanları, ’bey’at / biat’ nesli diye hafife almayı pek severler.. Doğrudur, müslümanlar Allah ve Resulü’ne bey’at etmiş kimseler olmak açısından bey’at ehlidirler; ama, müslümanların temel niteliği, kula kulluğu kabullenmemektir.
*
BDP Gen. Başkanı Selahattin Demirtaş, oğlunun bu ’and’ı okumayacağını bildirmiş okul yönetimine.. Keşke, böyle bir kölelik anlayışını kabul etmiyeceğini düşünen herkes de Demirtaş gibi hareket etse..
Hemen ekleyelim ki, kemalist -türkçüler kendilerini kandıra-dursunlar; ama, kürd çocukları da zâten o metni okurken, ’türk’üm yerine, ’kürd’üm diyorlardır.. Ve herhalde, ’atatürk’ kelimesine de, kendilerine göre bir karşılık uydurmuşlardır..
Hatırlayalım ki, merhûm Erbakan, 1994’de Bingöl’de yaptığı bir konuşmada, ’Siz çocuklarımızın ağzından Besmele’yi ve Elhamdulillah Müslümanım’ı alıp, yerine ’türküm, doğruyum, çalışkanım..’ dedirttirirseniz, benim müslüman kürd kardeşim de ’ben de kürd’üm, doğruyum, ben de çalışkanım..’ demek hakkını elde eder..’ dediği için, bölücülük’le suçlanıp muhakeme edilmiş ve muhakemesinde de, ne yazık ki, çevresindeki hukukçularının yanıltmasıyla yanlış bir savunma yapmış, ’o sözler bizim görüşümüzdür, inancımızdır, ve bölücülük ne kelime, halkımızın birliğinin harcıdır..’ demek yerine; teknik bir takım tahriflere bağlanarak suç isnadını kırmaya çalışmış ve yine de mahkûm olmaktan kurtulamamıştı..
Bu arada bir diğer konuya daha değinelim.. 20 Mart günü de, BDP m. vekili Sırrı Sakık, Mersin’de binlerce kişiye hitaben yaptığı konuşmada, ’Çanakkal'de Türk-Kürd beraber savaştığını’ söylüyor, "Ancak sonra İttihad ve Terraki geleneği bu ruha ihanet etti" diyordu.
Sakık, daha sonra, Mustafa Kemal ve İsmet Paşa başta olmak üzere, geçmiş birçok cumhurbaşkanı ve başbakanın ismini tek tek sayarak inkarcılıkla suçluyor ve kalabalık da, isimleri sayılan bütün bu isimleri yuhluyorlar ve medya da, haberi, ’Atatürk’ün yuhlatıldığı’ şeklinde yansıtıyordu, tabiatiyle.. Sakıksözkonusukonuşmasında, şunları da dile getirmişti: ’Kürdistan, 4 parçaya ayrılmıştır. Bunu sorumlusu kürdler değil, emperyalist güçlerdir. İttihad ve Terakki’ciler burayı fethedemedi. Şimdi de Erdoğan ve Fethullah Gülen kürd halkının İslamî duygularıyla oynayarak, halka müslümanlığı öğretmeye çalışıyor. Buraya gelen vali, kaymakam ve emniyet müdürleri tek kelime kürdçe bilmiyor. Bu sömürgeciliktir ve bunlar halkı yönetemezler. Sizi öldürerek yok edemediler. Cami, okul, kışlalarda asimile ederek de bitiremediler. Hepimiz dağa çıkamayız, zindanlara giremeyiz. Ama, onların asimilasyonlarına 'Evet' demek zorunda değiliz.."
Bu sözler üzerinde elbette bir takım karşı görüşler geliştirilebilir..
Ama, tamamını yanlış olarak bir kenara itmemek -atmamak gerekiyor.. Hele de o bölgedeki Vali, Kaymakam, Emniyet Müdürü, Kumandan gibi kamu vazifelilerinin kürdçe bilmemesi, mahallî halka hizmet edemiyeceğinin en açık delili.. Hatırlayalım ki, birkaç sene önce, bir kürd kadını, general rütbesindeki bir kumandandan kürdçe olarak yardım isteyince, o general, utanmadan, ‘Önce türkçe öğrensin, o zaman yardım yapılır..’ diyebilmişti.. Bu bakımdan, sözkonusu m.vekilinin, ‘.. Buraya gelen Vali, kaymakam, emniyete müdürleri tek kelime kürdçe bilmiyor. Bu sömürgeciliktir ve bunlar halkı yönetemezler..’ şeklindeki sözlerinin mânası üzerinde durulmalıdır.. Vatandaşlarından milyonlarcasının konuştuğu bir dili bilmeyen, onu 80 yıl kadar dil olarak bile kabul etmeyen bir devlet mekanizmasının bir takım buhranlarla karşılaşması tabiî değil midir?)
*
Evet, biz hepimiz diktatörlüklere karşı olduğumuzu söylemeyi pek seviyoruz, ama, kendi diktatörümüze gelince.. Onu hatırlamak bile istemiyoruz..Ve giderek, öyle bir diktatörümüzün olduğunu bile unutuyor ve neredeyse, onu cedleri, zorla, dârağaçları kurularak, kabul etmemişlercesine, o kabulleri kendi hür iradeleriyle belirttiklerini düşünüyorlar.. ’Bizim diktatörümüz iyidir..’ dercesine..
Birkaç ay önce, eski b.elçilerden İnal B.’nun kızı P. Batu, bir tv. proğramında, ’300 sene kadar sonralardaki insanlar gelip bizim bugünkü durumumuzu anlamak için arkeolojik kazılar yaptıklarında, herhalde, ’epeyce yakışıklı bir putları/ tanrıları varmış..’ diyeceklerdir..’ kabilinden ilginç sözler etmişti..
Sahi, bizim toplumumuzda istemiye -istemiye de olsa, kabullenilmiş gibi gözüken diktatör görüntüsünden çok farklı bir diktatörlük mü sözkonusu, bugün diktatörlükle suçlanan tiplerle kıyaslandıklarında..
Geçenlerde, Foreign Policy isimli ve 31 Mart tarihli bir Amerikan dergisi, bıyık ile diktatörler arasında bir ilgi kurarak T.C. rejiminin eşsiz diktatörünü de ’bıyıklı diktatör' ilan etmişti.. Stalin ve Hitler’i, II. Wilhelm’ı,Franco’yu, Saddam’ı ve sair benzerlerini de bıyıklı göstererek.. Adıgeçen dergi, M. Kemal’e ’The Kaiser / Kayzer’(Sultan) sıfatını da yakıştırmıştı.. (Bu biraz haksız olabilir, çünkü, ölümünden 70 küsur sene bile hükmünü icra ettiren hiçbir sultan veya kayzer örneği yok..)

Amerikan dergisindeki ilgili yazı şöyle idi:

"Modern Türkiye'nin babasıyla ilgili neredeyse her şeyin tarihi bir önemi vardır; buna üst dudağı da dahildir. Atatürk'ün genç bir subay olduğu dönemdeki (üstteki resim, yıl 1907) bıyığı Osmanlı döneminde popülerdi. Bu bıyık Kayser İkinci Wilhelm'den esinlenilmişti ve Türk entelijansiyasındaki Alman kültürünün etkisini yansıtıyordu. Ancak Atatürk 1923'te yeni Türkiye Cumhuriyeti'nin otokratik lideri olarak koltuğa oturduğunda, bıyığı muhafazakar bir dikene dönüştü. Atatürk ilerleyen yıllarda Türkiye'nin ekonomik ve siyasi liberalleşme sürecinin liderliğini yaparken bıyığını da tamamen kesti. Bu da Türkiye'nin modern bir gelecek için Osmanlı geçmişini geride bırakmasının sembolik bir örneğiydi.
"Ancak Türk bıyığı o kadar kolay ortadan kaybolmadı; sonraki onyıllarda hem boyut hem de önem açısından gelişmeye ve dönüşmeye devam etti. 1970'lerde mors tarzı bıyıklar solcular arasında popüler bir aksesuara dönüştü. 1990'larda alt ve orta sınıfları, tıraşlı şehirli elitlerden ayıran bir sınıf sembolü haline geldi. 2002 yılında ise Başbakan Recep Tayyip Erdoğan'ın popülist yaklaşımının bir jesti olarak dudağının üzerinde iktidara geri döndü."
Tabiî, Erdoğan’ın da bıyıklıoluşuyla bıyığın iktidara dönüşü arasında bir ilgi kurmak tutarlı değildir. Çünkü, İsmet Paşa da bıyıklı idi, Ecevit ve Erbakan da..

Amerikan dergisinin bu değerlendirmesine karşı hemen karşılık veren T.C.’nin Washington b.elçisi Namık Tan, ’modern Türkiye'nin kurucusu Mustafa Kemal’in Atatürk'ün Hitler, Stalin gibi isimlerle aynı yere konulmasını ve "otokrat" olarak tanımlamanın "çok talihsiz, çirkin ve küstahça" bir davranış olduğunu belirtiyordu.
Ama, daha önemlisi, sözkonusu haber ve benzerlerinin altına yazılan sıradan okuyucu vatandaş yorumlarında, öyle ibareler yer alıyor ki, şaşırmamak elde değil.. Hele de kendi diktatörümüze sahib çıkmak sözkonusu olduğunda ortaya çıkan tablo, insanı şaşırtıyor..
Kendi atasını -dedesini kaale almayan veya bile unutmuş kimseler, söz T.C.’deki ’resmî ideoloji atası’na gelince feveran edebiliyorlar.. Geçenlerde, İslamî dikkatleri açısından daha bir gelişmiş oldukları kabul olunan bir yerde, Gaddafî’nin diktatörlüğünün M. Kemal’inki gibi olduğu dile getirilince..
Orada, misafir olarak bulunan bir yaşlıca zat, feveran etti, ’Lütfen biraz saygılı olun..’ diyerek.. Ve, ’M. Kemal hakkında böyle konuşulmasına asla gözyumamam’ gibi cümleleri de ekleyerek..
Neyse ki, oradaki konuyu tebessümle geçiştirdiler..
Hatırlıyor muyuz, bugünlerde devamlı gündemde olan bir cemaat lideri, 20 sene öncelerde, ’devletimizin başında olanlar her kim olursa olsun, onlara dil uzattırmam..’ diyerek, cemaati içinden o sözkonusu diktatöre karşı bazı itiraz cümlelerini dile getirenleri kesinlikle susturmuştu da, ’Devletin başındaki fir’avun olsa, o zaman da mı söz söyletmezdin?’ diye yazmak zorunda kalmıştık..

...

'ATATÜRK İLKELERİNİN VE CUMHURİYETİN BEKÇİSİ DEĞİLİM!'

Tabiî, bu arada ilginç gelişmeler de olmuyor değil..
M. Kemal’in ve onun adına iktidarlarını onun adına devam ettiren kadroların ülkemize ve halkımıza dayattıkları diktatörce uygulamalar karşısında, büyük kitleler, istemiye –isitemiye de olsa baş eğmeyi kabullenmiş ve bu durumu da bir geleneke haline getirmişken..
Bizzat kemalist kadroların içinden de, kendi tuhaflıklarına, tutarsızlıklarına karşı daha yürekli çıkışlar sergilenebiliyor..
Nitekim, 28 Mart günü, N.Akman'ın TRT Haber'de sunduğu bir proğramda, konuşan CHP Gen. Başk. Yard. Sena Kaleli, başörtülü milletvekilleri konusunda ve yaklaşan seçimlerle ilgili ilginç açıklamalarda bulunuyor ve ’Birbirimizi dışlamamızı doğru bulmuyorum" diyen Kaleli, sözlerine "Hiçbir partinin bunu başarabileceğine inanmıyorum. Çünkü bu gerçek bir mesele değil. Dolayısıyla bu sorun olarak algılanmamalı" şeklinde devam ediyordu..
Akman’ın ’hafta içinde şöyle çelişkili bir durum yaşadık. Gürsel Tekin önce dedi ki, bizim başörtülü adayımız olmayacak ama bir başka partinin olursa, ona Merve Kavakçı muamelesi yapmayız, sıra kapaklarına vurmayız. Demek ki içeriye başörtüsü ile girilebileceğini düşündü. Sonra ne oldu? Sayın Kılıçdaroğlu çıktı, böyle biri gelirse eskiden MHP'li Nesrin Ünal modeli var, genel kurula girdiğinde başını açar dedi. Bu tuhaf bir manzara yarattı. Bunu siz nasıl yorumluyorsunuz? İstenirse, karar verilirse sanki bu konu çok kolay çözülebilecekmiş gibi...’ şeklindeki sorusuna, Kaleli, ’Bu aslında CHP'nin sorunu değil. Bu tamamen AK Parti'nin istediği bir şeyse AK Parti'nin çözmesi gereken bir sorun. Burada insanların aş sorunu, istihdamı diye düşünmektense olayı türbana kilitlemenin çok doğru olmadığını düşünüyorum. Umarım bu konular zaman içerisinde aşılacaktır. Ama dediğim gibi önce kaygı ve korkularımızı aşabilmemiz gerekiyor.’ diye karşılık veriyordu..
Akman, bu arada, Kaleli'nin daha önce bir tv. kanalında da yayınlanan, "Atatürk ilkelerinin ve Cumhuriyetin bekçisi değilim, olmak da istemiyorum" şeklindeki sözlerinin arkasında durup durmadığını sordu. "Sözlerimin arkasında her zaman durdum. Bu defa da duruyorum" diyen Kaleli, sözlerini şöyle açıklıyordu: "Söylemek istediğim, aslında bizim bekçi değil, yönetici konumunda olmamız gerektiği. Artık sadece koruyan, muhafaza eden konumunda olmayalım, iktidarda ve yöneten konumunda olalım. Türkiye'nin gelişmesine, değişmesine katkı sunalım. Artık statükoyu veya birtakım değerleri savunurken, gelişmenin önündeki engelleri kaldıralım anlamında söylemiştim. Bunun da arkasındayım. Hiçbir şekilde de reddetmiyorum."
Bakalım, Dersim’li Kemal Kılıçdaroğlu da, Dersim’i yerle bir eden, adını bile değiştiren diktatöre ve diktatörlüğe karşı, bir tavır takınabilecek midir ve kendisinin yardımcısı özellikle parti içi eğitim konusunda Gen. Başk. Yard. olan Kaleli’den ne kadar etkilenecek?
’Kahırdan geberememiş atatürkçüler’

Bu gelişmeler olurken, Doğan Medya’nın amiral gemisi sayılan mâlûm cerideden bir yazıcı efendi ise, 31 Mart günlü yazısını ’kahırdan geberememiş atatürkçüler’ laflarıyla noktalıyordu. Bu laflarda anlatılanlar kimlerden önce anlatan kimdir diye baktım..

Yazıcısının ismi, internet adresinde yozdil diye yazılmış..

Sorgusuz-sualsiz tutuklamalardan yakınıyordu, bu kişi..
’.....Yapılmamış darbenin/ düşürülmemiş F16'nın/ bombalanmamış caminin/ varolmamış suikastın,,/ teşebbüs edilmemiş planın/ kurulmamış komplonun/
tanışmamış insanların / buluşulmamış toplantının/ bulunmamış delilin/ yazılmamış haberin/ basılmamış kitabın davasına...
Gazetecilik yaptığı için enselenen gazetecilerden sonra, (...)
Sıra geldi...
Düşünülmemiş fikir'e.
*
Bilahare?
Sıradan vatandaş olduğu için henüz bi kulp bulunup içeri tıkılamamış, bu yaşananlara rağmen hâlâ kahırdan geberememiş Atatürkçülere.’’
Sahi, atatürkçülerin kahırdan gebermesini gerektirecek gelişmeler de oluyor mu, ülkede; onun değerlendirmesini, herkes kendi anlayış ve ölçüsüne göre düşünebilir..
*
Bütün bunlardan sonra, M. Kemal’le 1,5 sene kadar evli kalıp boşanan Latîfe Hanım’ın yeğeninin piyasaya çıkan kitabı, diktatörlük tablosuna birkaç fırçalık daha renk kattı..
Latîfe Hanım’ın hatıratı, 2008 yılında, üzerindeki mahkeme yasağı kalktığında, yayınlanacakken, dönemin T. Tarih Kurumu Başkanı Prof. Yusuf Halaçoğlu, ’Ben bu hatırât’ı okudum, bu hatırât yayınlanamaz; yayınlanırsa, bütün T.C. tarihini baştan başa yeniden yazmak gerekir..’ demiş ve aldırılan yeni bir mahkeme kararıyla ve Latîfe Hanım’ın ailesinden geride kalanların isteği adına denilerek, bu hatırât’ın hiç bir zaman yayınlanmaması hükme bağlanmıştı..
Şimdi, o aileden bir kişi, ’teyze’sinin hayatını kaleme almış.. Özetinden anlaşıldığına göre, suya sabuna dokunmadan anlatılmaya çalışılmış bazı konular..
Ne güzel bir zencire vurulmuş bir özgürlük..
Yaşasın bizim diktatörümüz ve diktatörlüğümüz!. Çünkü, bizim diktatörümüz diğerlerinkinden farklıdır ve de bizler cellâdına âşık idâm mahkumları veya gönüllü köleleriz!



Selahaddin E. Çakırgil

............ki maelesef Türkiyemizin varlığı tek kişiye indirgenerek, her duruşuna saygı ve kabul görme zorbalığıyla bizler birer demokratik ülkede yaşıyor izlenimi kazandırılmış...

Dipnot: Sessizlik size özel bir mesajla maruzatımı beyan etmiştim sanırım dikkatlerden kaçınılmış..

Din istismarında; kemalist-laik rejimle kim yarışabilir?

Din istismarında; kemalist-laik rejimle kim yarışabilir?



Diyarbekir’de kemalist-laik rejimin vazifelendirmediği kimselerce kıldırılan bir Cum’a Namazı tartışılıyor.. En çok da din istismarından söz ediliyor.
Bu iddia yanlış da değildir. Çünkü, ortada ap-açık bir din istismarının olduğu, BDP/ PKK’nın, materyalist-laik-marksist bir ideolojik temel üzerinde oturduğu izahtan varestedir.
*
Konuya girmeden önce, istismar kelimesi üzerinde duralım biraz..
Evet, istismar nedir?
Aslı itibariyle doğru, iyi, güzel olan bir şeyin; eğri maksad ve niyetler için kullanılmasıdır, istismar..
Mesela, mazlumiyet istismarından sözedilebilir.. Ama, zulmün istismar edildiği gibi bir iddiada bulunulamaz..
İyiniyet istismarından sözedilebilir, ama, hilekârlığın istismarından sözedilemez.. Yardımseverliğin istismarından sözedilebilir; ama, sarhoşluğun istismarından sözedilemez..
Kaatilliğin, fuhşun, hırsızlığın, gaddarlığın, zorbalığın, rüşvetçiliğin, faiz yiyiciliğin, tefeciliğin istismarından da sözedilemez.. Çünkü bunların aslı kötüdür..
Aynı şekilde, bazılarının iddiasının tersine, atatürkçülüğün istismarından da sözedilemez..
Ama, din istismarından sözedilebilir.. Çünkü din, özü itibariyle haktır, doğru ve güzel bir manayı taşımaktadır.. Hele de din, İslam olursa..
Daha bir istismar edilecektir.. Çünkü, en sağlıklı olanın en çok taklidi olur ve de, çarpıtmak isteyeni..
Bu açıdan baktığımızda..
Din istismarında kemalist-laiklerle kim yarışabilir?
Çünkü, hele de ülkemizde, ’din istismarı’ndan en çok sözedenlerin, bizzat kendileri, kemalist-laikler olduklarını görürürüz.. Ve bu rejimin, taa ilk kuruluş ânından itibaren, halkın inancını kendi emellerini gerçekleştirmek için, bir oyuncak gibi kullandığı görülür..
Elbette müslüman halk arasında da, dini kötüye kullanmak, istismar etmek isteyenler olabilir ve vardır da; ama, İslam’a samimiyetle, sadâkatla inanıp ona göre bir hayat görüş ve çizgisi geliştirmeye çalışanlara istismar suçlaması yapılabilir mi?
Bu açıdan bakıldığında, acı gerçek şudur ki, kemalist-laikler, dinin ancak kendilerince istismar edilebileceğini söylemektedirler fiilen ve başkalarının istismarına izin vermemek dikkatindedirler.. Ve onlar, dinin başkalarınca istismarına karşı çıktıklarından daha çok, samimî olarak yaşanmak istenmesine kesinlikle karşıdırlar..
*
Elbette ki, temel ideolojisi itibariyle, İslam’a ancak bir sosyolojik vakıa ve bir yağdanlık rolü vermeyi düşünebilen her cereyan gibi; BDP/ PKK’nın da, bu yöndeki yaklaşımında bir samimiyet aranamıyacağı rahatlıkla söylenebilir.
Ama, asıl tehlikeli durum, uzuuun asırlar boyunca, (meşruiyyetinin olduğu düşünülen) Osmanlı ve (halkın ekseriyetinin iradesine göre şekillendiği ileri sürülen cumhuriyet iddiasını taşıyan) kemalist saltanat dönemleri boyunca, İslam’ın gerektiğinde devreye bir yağdanlık olarak sokulduğu da devamlı görülmüş değil midir?
Evet, tekrarlıyalım, kemalist-laikler, din istismarına karşı çıkarken, bu istismarı sadece kendilerinin yapabileceklerini 90 yıl boyunca, fiilen hep göstermişlerdir.
Şimdi, karşılarına bir rakib çıkıyor.. Esasen bu rakib, onyıllar öncesinden beri de vardı.. (T.C. rejimi güçlerinin aile efradına oldukça ağır ve ahlâksız bir saldırısına maruz kalmış olan Şeyh Ali namında bir hoca vardı.. Mâruz kaldığı o alçaklıktan sonra, bu laik rejime karşı o zamana kadar mücadele vermemiş olmasından pişman olarak, PKK saflarına katılmıştı. O sırada Suriye’de bulunan Öcalan’ın da kendisine, ‘Hocam, bu iş zâten sizin işinizdi, siz vazifenizi yapmadığınız için, biz harekete geçtik..’ gibi gönül avlayan sözler etmesi üzerine mest olmuş ve hemen, dağlarda, kamplarda olan gençlere hemen, itiqadî konularda ve de gusl abdesti, namaz vs. gibi hassas amelî- fıqhî konularda ders vermeye başlamıştı. Ancak kısa süre sonra dizginlenince, işin işten geçtiğini hüsranla anlamıştı..
Bir Hacc esnasında, Arafat’ta, PKK’nın İmamlar Kolu diye anılan bir kuruluşun açtığı bir bayrağın ardında yüzlerce insanın yürüyüş yaptığını görmüştüm..)


Selahaddin E. Çakırgil

Şimdi de, BDP’nin binlerce kişiyi kendi saflarında ‘imam’ olarak ‘kullandığı’ bildiriliyor..
Maşaallah, ’imam’larımız ve ulemâmız da asırlar boyunca ve büyük çapta, hep, şu veya
bu güç merkezlerinin, saltanat odaklarının emellerine, emirlerine, hedeflerine hizmet eder duruma getirilmeleri açısından, yığınla örnekleri sergelemiş değiller midir? Geçmiş asırlarda kapıkulu ulemâsı vardı da; bugün, laik bir rejimin verdiği makam ve mansıblarla, maaşlarla idame-i hayat eylemeyi kabullenen ve ’seçkin müslüman’ sayılan yığınla örnek yok mudur?
Geçmişteki nice ulemâ gibi, bugünkü nice ‘imam’ların da, hem, ‘tehdid ve korku’ ile, hem kalb ve beyinleri tamamen bomboş bırakılmış gençlerin İslam’la tanışmalarına yardımcı olabilecekleri umuduyla bu ’hizmet’i kabullendikleri ve hem de kemalist rejimin emrinde imamlıkyapmakla, PKK’nın emrinde imamlık yapmak arasında, -ikisinin de materyalist/ laik temeller üzerinde yükselmiş olmaları hasebiyle- bir fark olmadığı gibi görüşleri dile getirdikleri bildiriliyor..
Tamamen tutarsız mı bu yaklaşım?
*
Müslüman bir halkın başında, ona hükmeden bir hükûmetin, İslam’a göre meşru olması gerekir.. Aksi halde, o müslüman halkın, istiklal sahibi, bağımsız olduğu düşünülemez.
Aynı şekilde, dârağaçlarıyla, zindanlarla, sürgünlerle, mahkeme -mahkeme süründürülerek acılarla, gözyaşlarıyla, süngüucu dayatmasıyla kurulmuş bir kemalist- laik rejim uygulamasının durumu da hatırlanmalı değil mi?
Böyle olunca da, müslümanların ferdî veya toplu ibadetlerini nasıl yapacaklarından, laik bir rejime ne?
Efendim, BDP kaos çıkarmak ve sivil itaatsizlik sağlamak niyetiyle tertib ediyormuş, bu Cuma namazı eylemlerini.. Kemalist-laik rejim de kaos çıkmaması ve genel itaatin sağlanması için düzenlemiyor muydu, aynı ibadeti..
’Cuma Namazı sivil itaatsizliği’ eylemi münasebetiyle, BDP Gen. Başk. Demirtaş, geçen hafta, yaptığı açıklamada, "MGK'da bölgeye özel imamların gönderilmesi kararlaştırılmıştır ki bu durum bölgeye özel bir istihbaratçı göndermenin bir başka şekli... Dini, terörle mücadele aracı olarak kullanmak utanç verici bir durumdur. Devletin bu şekilde görevlendirdiği imamlar; özel tim, korucu ve JİTEM'den farklı amaç gütmüyor. İmamlar, bunların 2011 versiyonu..’ derken, haksız mıydı?
1923-50 arası 27 yıllık tek parti dönemi ve 27 Mayıs 1960, 12 Mart 1971, 12 Eylûl 1980 ve 28 Şubat 1997 dönemlerindeki askerî müdaheleler sırasında, imamlardan, müftülerden ve sair diyanet elemanlarından, hattâ ilahiyatçılardan, müslüman kimlikli nice akademisyenlerinden nicelerinin bile istihbarat elemanı olarak kullanıldığı bilinmiyor mu?
*
Ama, bu konuda 8 Nisan tarihli bir haber yansıdı, medyaya..
Mardin, Diyarbakır, Siirt, Muş, Şanlıurfa, Bitlis, Bingöl, Van, Adıyaman, Hakkari, Şırnak ve Batman Diyanet Sen şube başkanları ortak bir açıklama yaparak, BDP Gen. Başk. Demirtaş'ın imamlarla ilgili sözlerine karşı yapıyor ve "Dinî hizmetleri ifa eden imamlar; ne bir partinin, ne de bir örgütün hizmetkarı değildir" diyorlardı..
Pekiy, bugün için, bir partinin emrinde olmadıklarını kabul edelim, ama, 27 yıllık tekparti döneminde CHP’nin emrinde değil miydiniz, ve bütün askerî darbe dönemlerinde, ferd olarak kalblerinizde istemeseniz bile, bağlı olduğunuz kurumlar itibariyle, darbecilerin paralelinde hareket etmek açısından, T.C.’nin en köklü fiilî partisi olan Silahlı Kuvetler ya da Kuvvetli Silahlar Partisi’nin emirlerine göre hareket etmek durumunda olmadığınızı kim iddia edebilir ve iddia ederseniz, buna safça kim inanabilir? Bugün de temelde, bir tekparti diktatörlüğü halinde tahakkümünü, fiilen bir parti gibi sürdüren ’kemalist-laik parti-rejim’in bünyesi içinde yerinizin neresi olduğunu düşünüyor musunuz?
*
Aksini iddia ediyorsanız, T.C. Anayasası ne diyor? Diyanet’inize, ’Genel İdare içinde yer alan ve kendisine kanunla verilen vazifeleri yerine getirir..’ diye bir rol verilmiyor mu?
Siz, ’Biz kimsenin adamı değiliz..’ deyip durunuz.. Maaşınızı kim veriyor? Makam ve mansıblarınızı, ünvanlarınızı kim veriyor? Ve bu durumda, İslam’ın yorumlamasını halk için mi yapıyorsunuz, size maaş verenlere ve sizi tayin eden, size makam ve mansıb verenlere göre mi?
’İmamlar hiçbir ırk, dil, cinsiyet ve bölge ayrımcılığına İslam'ın cevaz vermediğinin bilinci içinde tüm müminlere eşit mesafede hizmet eder. Tarih boyunca zalim idarecilerden, çetelerden, şakîlerden ve sıkıntılardan kaçan insanların sığınağı, ilim ve irfan sahibi ulemâ olmuştur.. (...) İmamlar yıkıcı, bölücü, ayrıştırıcı, çatıştırıcı, inkarcı, ırkçı ve ideolojik tartışmaların üzerinde ve dışındadır. Hiç kimse diyanet mensuplarını, kendi kısır tartışmalarının bir parçası haline getiremez. Hiç kimse, siyasi rant sağlamak için bu büyük ve nezih camiayı istismar malzemesi olarak gündeme getirme hakkına da haddine de sahip değildir. Şunu bir kere daha ve açıkça ifade ediyoruz: İmamlar ne şu, ya da bu partinin, ne de şu ya da bu örgütün payandası olarak görülür. 'Partilerin imamı' tabiri ne kadar yanlışsa, 'örgütün imamı' tabiri de o kadar yanlıştır. İslam, bölge, il, zaman ve şartlara göre ya da grup ve çevrelere göre eğilip bükülemez.’ gibi cümleleri kurduğunuz bildirinizin içinde yer alan iddiaları yazarken, kemalist-laik rejime bağlı kalacağınıza dair ve hattâ türk milliyetçiliğine bağlı kalacağınıza dair yeminler etmediğinizi de söyleyebilir misiniz?
*
Evet, siyaset ve din dediğimiz zaman.. Siyaset, kemalist-laik prensiplere mi belirleniyor, yoksa, İslam’a göre mi? Eğer, siyasetimiz dinimize, dinimizin temel prensiplerine göre şekillenecekse eyvallah.. Ama, öyle değilse, din, sosyal hayata egemen olan kemalist-laik rejimin temel çerçevesine şekillenmeye mecbur edilirse..
O zaman ne diyeceğiz?
*
Dahası, 20 sene öncelerde, bir cemaatin başındaki hocanın ağzından, ’Güneydoğu’daki imamlar vazifelerini yerlerine getirmediler, oralara batıdan imamlar göndermeliyiz..’ gibi laflar gazetelerinde yayınlanmıyor muydu? Keza, bölgeye T.C. bayrakları gönderilmesi kampanyası bile başlatılmamış mıydı?
Haa, bu noktada da, kimse, PKK’nın ellerinin kemalist-laik rejimden daha temiz olduğu zehabına kapılmamalıdır.. Müslüman kürd halkının içinden yetişmiş nice imamlar, hattâ ulemâ’dan sayılabilecek çapta seçkin kimseler PKK eliyle katledilmedi mi?
Ama, kemalist-laik rejimin ruhlarını, beyinlerini katlettiği milyonlar bir tarafa; fiziken yok ettiği imam’ların, ulemâ’nın sayısını net olarak bilmemiz mümkün mü?
O defterleri, sadece, ’aman, karışıklık olmasın, fitne uyanmasın..’ diye değil, aynı zamanda hemen bütün belgelerin, delillerin yok edilmesi yüzünden de bilemiyoruz..
Efendim, ’BDP /PKK’lılar o imamların ardında namaz kıldılar mı?’ sorusu soruluyor saf saf..
Bunu, kendilerinin aldatılıp aldatılmamakta olmalarını anlamak açısından müslümanların sormaları mümkündür..
Ama, kemalist-laik rejimin mâlûm kadroları yüzler halinde, hâlâ bile, camilerde, cenazeler geldiğinde, namaza durmaksızın, ölülerinin üzerine namaz kılınmasını temaşâ etmiyorlar mı?
Hem, Cuma Namazı ve hele de, laik bir rejimin emrinde bir Cuma Namazı, ne demek?
Cuma namazı , müslümanların bağımsızlığına, müstakilliğine işaret eder, esir olana farz değildir..
Esaret, bir müslüman için ne zaman sözkonusudur?
Esir insan, dış düşmanların eline düşmüş insan mıdır? İç düşmanlar eliyle zencire vurulan müslüman esir değil midir?
Bir anekdot: (Merhûm) Erbakan Hoca 1978’deki bir görüşmemizde, ’hem laik rejimin tebaı, hem de İslam’a tâbi olduğunu söyleyen insan, hür olmadığından, Cuma namazı kılmak hakkına bile sahib değildir, ama, müslümanların birliği tamamen dağılmasın diye, bir maslahata gereği, kılıyoruz’ demişti.. (Ki, onun bu görüşlerini bugün de hayatta olan bir çok dostlarımla paylaşmıştım, o zaman.. Kezâ, o bir dönem, nice müslümanların Cuma namazı kılmaktan kaçındığını ve Kenen Evren rejiminin, bazı seçkin müslüman kimseleri, Cuma namazı kılmadıkları için nezarete alıp sorguladığını, baskılar uyguladığını da hatırlayabiliriz..)
Bugün, dünyanın birçok yerindeki müslümanlar, inançlarının gereği olan şartlar mevcud mudur demeksizin, Cuma Namazı kılıyorlar..
Bu konudaki şer’î cevaz ve yetkiyi kimden mi alıyorlar?
Burası, çeşitli mezheblere göre, farklı ölçülere göre şekilleniyor..
İşte o zaman bir takım hokkabazlar bile çıkıp, kendilerini bir takım şer’î odaklara nisbet edebiliyorlar..
Afgan mücahid teşkilatlarının mensubları, de, komünistlere karşı cihad yıllarında, herbir cemaatini, hizbin elemanları olarak, yetkisini kendi örgütlerinin, hizblerinin liderinden aldıklarını söyleyerek Cuma namazı kılarlardı..
Yani, bütün müslüman coğrafyalarındaki durum da, Anadolu coğrafyasındakinden farklı değil..
Bir takım güç odakları kendi iktidar ve güçlerinin şer’î dayanağını isbatlamak için, Cuma namazları kıldırıyorlar..
Bu açıdana bakıldığında, PKK, ateist -marksist bir ideolojiye bağlı da, kemalist-laik rejim farklı mı?
PKK veya BDP’ye oy verenlerin hepsi de, o hareketin ideolojik temelini biliyor, anlıyor ve destekliyor denilecekse..
Bu, TC. halkının bütünüyle, laik /ateist bir temel üzerinde yükselen kemalist-laik- ırkçı düşünceleri kabul ediyor demek olur ki, bu, müslüman halkımıza zulüm olur..
Bu noktada, müslüman halkımıza, kendimize yapılacak bir eleştiri şudur ki, kendi zulüm düzenlerini, bizim inancımız ve hattâ kavimlerimiz adına kuran güç odakları karşısında itirazımızı zâlimlerin yollarını tıkayacak şekilde etkili olarak ortaya koyamadık; onların, bizim inancımızla 80 yıl boyunca alay etmelerine, kötüye kullanmalarına karşı bir tavır geliştiremedik.
*
Bu vesileyle bir diğer noktaya da değinelim..
9-10 Nisan gecesi, ’Tarihin Arka Bahçesi’ isimli bir proğramda, M. Bardakçı, ısrarla, M. Kemal’in cenaze namazının kılındığını belirtiyor ve aksini iddia edenlere ’eşek’ mânasına gelen ’har’ kelimesiyle karşılık veriyordu, dolaylı olarak..
Halbuki, M. Kemal’in cenaze namazının kılındığını gösteren tek bir fotoğraf bile gösteremiyor; sadece, cenazı namazını Prof. Şerefeddin Yaltkaya’nın kıldırdığını ileri sürüyor ve cenaze namazını kılan bazı kişilerle bizzat görüştüğünü delil olarak zikrediyordu..
Aynı proğramda konuşan Vahdettin Keskin isimli bir tarih prof.’u ise, ’Atatürk müslüman bir insandı, müslüman bir ülkenin başkanı idi..’ diyerek, cenaze namazının kılınmamış olabileceği ihtimalini gidermeye çalışıyordu..
Halbuki, Prof. Mete Tunçay, ’M. Kemal’in daha 1913’de, Sofya’da ataşemiliter (askerî ataşe) iken, ateist olmuştu, inancını yitirmişti..’ demektedir..
M. Kemal’in cenaze törenini idare eden komutan olan em. Org. Fahrettin Altay ise, o sırada Başbakan olan Celal Bayar’ın, cenaze namazı kılınmasını istemediğini belirtmişti.. O Celal Bayar ki, ’Atatürk’ü sevmek bir ibadettir..’ diyordu.. Kendisine tapınılan bir, ibadet olunan bir kişinin cenaze namazının kılınması elbette o mantığa aykırı gelirdi..
Ve o Celal Bayar’ın nasıl bir kemalist-laik olduğunu göstermesi açısından hatırlayalım ki, Pakistan Devlet Başkanı Mareşal Eyyub Khan Türkiye’ye yaptığı gezilerden birinde, İstanbul’da; Cuma Namazı için, T.C.’nin 3. C.Başkanı Celal Bayar’la birlikte Sultanahmed Câmii’ne gitmişti de; Celal Bayar, içeri girmeyip, kapıda kendisine verilen bir sandalyede oturarak beklemiş ve Mareşal Eyyub Khan’ın ona bunun sebebini sorması üzerine, ’Biz laikiz..’ diye karşılık vermişti.. Çünkü, o ibadetini kendi döneminin bir siyasî liderine tapınarak yapıyordu..
Evet, sadece namaz ibadeti etrafında bile biraz dikkatlice durursak, karşımıza ne dehşetli zorbalıklar, totaliter anlayışlar, hokkabazlıklar çıkmaktadır..



Selahaddin E. Çakırgil

İhtirassız iktidar ve de siyaset olmuyor, yazık ki..





Bir İslam büyüğünden, çok hikmetli bir söz nakledilir..
’Öyle kimseleri başınıza getiriniz ki; aranızdayken başınızda gibi olsun, başınızdayken de aranızda gibi..’ şeklinde..

Günümüzdeki siyasetçilerden kim bu ölçüye biraz yakındır, diye sorulsa, herhalde, bu konuda çok fazla örnekler bulunamaz.. Sadece oy zamanlarında değil, hayatın her ânında, halkın en fukara kesimlerinin arasına girip, onların yaşayış tarzlarına yabancılık çekmeden kaynaşabilen, hayata bakış açı ve değerleriyle zıdlaşmayan kaç lider vardır? Bu siyasetçilerin çoğu, aristokrat bir hayatın, eşrafiyat anlayışının esiri olmamış mıdır?.

Genel seçimlere iki aydan az bir zaman kaldı.. Yeni m.vekilleri seçilecek.. ’Nasılsanız, öyle idare olunursunuz..’ meâlindeki hadis-i nebevî rivayetini buraya da tatbik edebiliriz. Halkın seçtiği, yöneldiği kimseler elbette ki, onların yönetiminde etkili olacaktır..
Ve m.vekillerinin çoğu da, o sıfatı, hizmet için değil, gösteriş, makam veya menfaatler için, güç sahibi olmak için kullanılır hale getirmişlerdir..
*
Eskiden, m.vekili denilmezdi.. Sonralarda, Batı dillerinden alınan parlamenter kelimesi de yerleşti, dilimizde.. Çocukluğumuzda, bizim köylerde mebbus denilirdi.. Sonra anladık ki, kelimenin aslı‚ ’meb’ûs’dur, yani, seçilmiş, vazifelendirilmiş kimse..
Resul-i Ekrem (S)’in de ’meb’us-u ilahî’ olduğunu, Allah tarafından Peygamberlik için seçilmişliğini, vazifelendirilmişliğini anlatmak üzere, bazı müslüman toplumlarda Bî’set Bayramı kutlamaları yapılır, bizdeki Regaib Kandili’ne denk gelen günlerde..
*
Yeni dönem m.vekillikleri için, partiler kendi namzedlerini kanûnî sınır olan 12 Nisan akşamına kadar belirledi, seçime bağımsız olarak girmek isteyenler de başvurularını yaptılar..
Listelerde yer alamayanların, veya listelerde seçilecek sıralarda yer bulamıyanların hayal kırıklıkları ve suçlamaları, kendileri gibi kabiliyetli, sevilen kişilere yer verilmemesinden dolayı seçimin kaybsedilebileceğini veya beklenen oy seviyesine ulaşımıyacağını söyleyenlerin sayısı, tabiatiyle yüksek.. Çünkü, seçilmek için çırpınanların onda biri bile listelerde yer bulamadılar..
*
Yüzde 10 seçim barajını aşması aşma ihtimali olan partilerin liderlerinin, Meclis’e gitmek için çırpınan adaylar arasından bir sıralama yapmalarının ne kadar çetin bir iş olduğunu son günlerdeki gelişmeler ortaya bir daha net olarak koydu..
Özellikle, CHP’de olanlar..
Bir sene önce bugünlerde, üstelik kendi partisinden bir kadın m.vekiliyle bir müstehcen video görüntüsü internetlere düşen eski Genel Başkan’ın yerine, beklemediği bir anda Genel Başkanlığa gelen K. Kılıçdaroğlu, eline geçen bu fırsatı değerlendirmek için, beklenmedik manevralar çevirdi ve onyıllardır CHP’nin merkez kadrosunu olan isimlerin hemen tamamını silip süpürdü.. Manisa CHP m.vekili Şahin Mengü gibi isimler şimdi şimdi, Kılıçdaroğlu’nun alevî olduğunu hatırlıyor ve onu, CHP’yi bir alevî yapılanmasının odağı haline getirmeye çalışmakla suçluyor.. (İlginçtir, AK Parti ve MHP, en azından resmî beyanlarında Kılıçdaroğlu’nun bu tarafını asla sözkonusu etmiyorlar ve iyi de yapıyorlar..) Ancak şunu da hatırlamak gerekir ki, CHP’nin böyle bir fonksiyon ifa etmesi yeni olmayıp, M. Kemal zamanından beri, gizlice bu mahiyete kavuşturulmuştu ve kemalist-laik rejimin en aşırı savunucuları da, genelde alevî diye nitelenen kesimler arasından çıkmıştı.. Ve onlar da Osmanlı zamanında, sünnîlik adına yapılıyormuş gibi gösterilen resmî din anlayışıyla kendilerine yapılan baskılardan kurtulmak umuduyla, laikliğe destek veren bir çizgiye getirilmişler ve M. Kemal de, kendi devrimlerini gerçekleştirirken, sırtını dayayacak büyük birhalk kitlesi olarak, arkasında alevîleri bulmuştu..

Bu arada, Ergenekon Yargılaması’nda iki yıldan fazla zamandır, ağır suçlamalarla tutuklu bulunan ve tahliye talebleri defalarca reddedilen M. Balbay ve M. Haberal gibi isimleri de seçilecek yerlerden aday gösterdi..
*
Hele de bu isimlerden Prof. M. Haberal, meslekdaşları olan doktorlar aracılığıyla, yargıya karşı, ’Yerinden oynatılırsa ölebilir. Ağıır derecede hasta..’ şeklindeki hileli raporlar gönderterek hastahanelerden çıkarılamamışken; şimdi Meclis’e gönderilme yolunun aralanmaya çalışılması ilginç.. Şimdi, bu kişi dip-diri, kanlı-canlı.. Demek ki, bu kişinin ’ölümcül’ denilen hastalığından kurtulması (!) için m.vekilliğiyle noktalanacak olan yola koyulması gerekiyormuş..
’Ağır hastalık’ raporlarıyla iki yıl mahkemeyi yanıltıp, tutukluluğunu hastane odalarında kendisin için hazırlanan özel mekanlarda geçirebilen böyle birisinin ısrarla aday gösterilmesi, nicelerinin, ’Bu işin arkasında bir takım güç odaklarının dayatması mı vardı?’ sualini zihinlere getiriyor, kaçınılmaz olarak..
Üstelik, Kılıçdaroğlu Ecevit’i kendi lideri olarak görmekteyken..
Ve de Haberal’ın, Ecevit’in Başbakanlığı günlerinde, ona, ’vazife yapamıyacak derecede ağır hasta’ raporu verip başbakanlıktan düşürülmesi gibi bir komplonun içinde olduğuna dair haberler tevatür halindeyken.. Ve bu iddialar da Ergenekon Yargılaması’nın içinde yer alırken..
Dahası, Haberal, bu gibi ithamlarla suçlanırken, siyasî açıdan Ecevit’in kalesi olarak bilinen Zonguldak’tan aday gösterilmiş bulunuyor..
Ve Ecevit’in ideolojik yönlendiricisi olarak bilinen eşi (87 yaşındaki) Rahşan Hanım bu durumu bildiği halde, ’Şimdi o konuyu konuşmak istemiyorum.. Beğensek de beğenmesek de CHP’ye oy vermeliyiz’ deyip Haberal’ı sîneye çekmeye mecbur olduklarını hissettiriyor..
Meşhur deyimle, siyaset, ana-baba bile tanımaz..
(Süleyman Demirel, ilginç bir örnek vermişti bu konuda.. Van’ın etkili isimlerinden ve gedikli m.vekillerinden Kinyas Kartal, bir seçim öncesinde, senli /benli konuşabildiği Demirel’e telefon eder, 1977’lerde.. ’Süleyman Bey, der; ben artık 90’ıma merdiven dayadım.. Benim yerime, listeye 45 yaşında ve hukukçu olan oğlumu yaz!..’
’Siyaset’ binasının kapısında ’Girilir’ yazısı bulunan bir levha vardır; ancak ’Çıkılır’ levhası yoktur, çıkış ancak tâbutla olur..’ gibi ilginç sözleriyle de meşhur olan Demirel, ’Kinyas Ağa.. Bilirsin ki, sen nasıl dilersen, öyle olur..’ der..
Ama, sabahın köründe Kinyas Ağa tekrar telefon eder, Demirel’e.. ’Süleyman Bey, der, ben akşam öyle dedim, ama, sabaha kadar düşündüm, taşındım.. O henüz çocuktur.. Sen listeye yine de beni yaz..’
Kinyas Ağa’nın Van’daki siyasî gücünü bilen Demirel, ’Kinyas Ağa, der; sen istersin de, olmaz mı?’
Buna benzer, kendi elinde yetişmiş ve 50-60 yaşına gelmiş kimseleri bile hep çocuk yerine koyan ve kendisinden başkasının siyaset bilmediğini, devlet yönetimine kalkışamıyacağını zanneden daha başka nice örnekler de yok mudur?
Yeller eser şimdi onların yerinde..)

AK Parti’nin bu seçimlerde de tek başına iktidara geleceği hesabları güçlü olduğundan, bu partiden m.vekili olmak için başvuranların sayısının 6 bin kişiyi bulması ise, Tayyîb Erdoğan’ın işini oldukça ağırlaştırmıştı..
Çünkü, listelerde, ancak, 550 kişi yer alabilecekti.. Yani, her on kişiden birisi tercih edilecekti.. Ama, AK Parti’nin, en iyimser rakamlarla şimdiki m.vekili sayısı (330) civarında m. vekili çıkarabileceği ve mevcud m. vekillerinin de yarısının yine aday gösterileceği tahmin edildiğine göre, 6 bin başvuru arasından tercih edilecek olanların sayısı, nihayet, 170-180’i geçmiyecekti.. Yani, 6 bin kişi arasından, her otuz kişiden sadece birisi, listelerde seçilebilecek yerlerde, kendisine yer bulabilecekti..
Bu da, ister istemez, herkesin kendisini en lâyık görmesi hasebiyle, listelerde yer almayanlar açısından büyük kırgınlık ve kızgınlıklara vesile olacağı açıktı.. Nitekim, yeniden aday gösterilmeyen bazı Urfa m.vekilleri derhal bağımsız aday olmak için kolları sıvayıp, Meclis’e aşiretlerinin gücüyle tekrar dönmenin yollarını zorlamaya başlayacaklarının işaretlerini verdiler bile..
*
’Emanetleri ehline vermek gerekliliği’ lafı hemen hepimizin dilinde pelesenk olmuştur, ama, bu sözün geçmişte bazı müslüman cemaatler tarafından, hattâ ’saati, en iyi kim tamir ediyorsa, ona verirsin, tamircinin dinine, inancına bakmazsın..’ diyerek, nice laik, ikonperest, mason kişilere sahib çıkmakta kullanıldığını da görmüşüzdür..
Ayrıca, külfete katlanmakta değil de, ni’metlere konmak sözkonusu olunca, kendisini emanetin verilmesi gereken ehil kimselerden görmeyen kim vardır?
30 yıl öncelerde Meclis’te m.vekili olarak bulunan birisi vardı.. Bu kişinin, kendi yöresinde ağa olmaktan öteye hiç bir özelliği yoktu..
Kendisinin seçilmesinin de, emanet’in ehline verilmesi demek olduğunu ısrarla savunurdu..
Birgün bu hususta daha geniş bir izahta bulunmuştu: ’Bir hukukçu, bir doktor, bir mühendis, vs.. olsanız, siz, liderin istediği her konuya gözü kapalı oy verebilir misiniz? Veremezsiniz.. ama, ben veririm.. Hocamın eline bakarım, o elini kaldırırsa ben de kaldırırım.. Ben nereden bilebilirim, o kanunların ne olduğunu veya olmadığını.. O halde, benim m.vekili yapıllam, emanetin ehline verilmesidir.. orada ehliyet, liderin istediği şekilde hareket edebilmek kabiliyetidir.. Çokları ise, bu hususta ehil olmak ne kelime, bir de pürüzler çıkarır..’
Evet, siyasetin bazen de işte böyle, ’Gözlerimi kaparım, vazifemi yaparım..’ mantığıyla hareket eden kimseleri görmek istemesinin bu gibi ironik ve amma, acı gerçeği de yansıtan tarafları da vardır..
*
Mevcud sistemin mahiyeti ortada.. Baştan bozuk olan, zamanla düzelmez.. Ancak, onun yükü ister istemez bizim halkımızın sırtına vurulduğundan, bu yüklerin hafifletilmesine bir zerrecik de olsa katkısı olabileceği umuduyla, birkaç noktaya değinmekte fayda olabilir..
Fuzûlî, ’Zâyi olmaz, gül temennasiyle vermek, hâr (diken)’e, su..’ diye fuzulî yere dememiş..
İlk temas olunması gereken husus; 75 milyonluk ülke için, 550 m.vekili sayısının çok yüksek bir rakam olması...
Bu kadar m.vekili, ne yapar Allah aşkına?
Müteveffâ İsmet İnönü, sıkıntılı, buhranlı durumlar olduğunda, uzuuun görüşmeler yapar ve görüşünü soran medya mensublarına ise, ’oy alıyorum’ derdi.. Bu, ’herkesin görüşünü alıyorum..’ mânasında oy almak mânasına geldiği gibi, oyalamak manasına gelen ’oyalıyorum’ şeklinde de anlamak mümkündü.. Gerçekte ise, millet oyalanıyor.. Çünkü, asıl olan milletin değil, kemalist-laik rejimin ayakta durmasıdır.
Esasen, bütün bu kişiler, seçilmekle değil; ancak resmî ideolojinin ikonlaştırılmış isminin ilke ve devrimlerine bağlı kalacaklarına dair yemin etmek sûretiyle m.vekilliği sıfatını kazanıyor değiller mi? (O yemin metni, sadece ülkenin bütünlüğünü ve halkın birliğini korumaya ve temel insan hak ve özgürlüklerine saygıyı esas alacak şekilde çalışacağıma..’ şekline dönüştürülebilir, elbette..)
İki ay sonra da, seçimler yapılacak, ve millete hizmet aşkıyla tutuşmak adına Meclis’e gelen 550 isim, yeminlerini yaptıktan, bağlılık/ itaat/ bey’at yeminlerini yerine getirdikten sonra, teşrî’ / kanun koyma faaliyetlerini başlatacaklar..
Ancak, bu kadar insana milletin cebinden ödenen o kadar yüksek paralar, onlar tarafından verildiği ileri sürülen hizmete değer mi?
(Bunu sistemin -başta, TSK ve Yargı olmak üzere- başka kurumları için de söylemek mümkün elbette..)
O kadar maaş ve harcırah/ yolluklar.. O kadar lojman paraları, o kadar iç hizmetler veya dışarda sağlanan özel hizmetler ve imkanlar.. Em. yüksek yargıçların ve generallerin emekli maaşları bile, 5 bin liranın üzerinde..
300 milyonluk Amerika’da, toplam Kongre (Senato ve Temsilciler Meclisi) üyelerinin sayısı, 850 civarında..
Türkiye ile aynı nüfus mikdarına sahib olan İran’da 290 m.vekili bulunmakta..
Turgut Özal’dan önce, 450 m.vekili idi; o geldi, 550 yaptı bu sayıyı.. (Gerçi, 80 öncesinde de, 450 m.vekilinden ayrı olarak, bir de 165 kişilik bir senato vardı..)
Tayyîb Erdoğan, 450 m.vekilinden ayrı olarak, bir de 100 kişilik bir ülke m.vekilliği lafı etmişti, ama, sonra bir kenara koydu onu.. Halbuki, doğru bir yaklaşımdı..
Çünkü, mevcud sistemle 450 m.vekili seçilip, geride kalan 100 m.vekilliği de, seçime giren bütün partiler arasında, aldıkları oylara göre dağılacaktı.. Böyle olunca da, yüzde 1 oy alan bir parti bile, tek bir m.vekilliği ile olsa da, Meclis’de temsil edilecekti..
*
AK Parti, geçen 8 yıl boyunca, pek çok temel konuya el atmakla birlikte; anayasada yer alan o ilke ve devrimlere bey’at yeminlerine de, Meclis İçtüzüğü’ne de el atmadı-atamadı..
(Gerçi, mevzuu, konusu meşru’ olmayan bir konuda, zorla yaptırılan bir yeminin bağlayıcılığı da yoktur..)
Öte yandan, Ufuk Uras isimli BDP m.vekili, 4 yıl sonra olsa bile, geçenlerde, İçtüzük zorlamalarını protesto etmek için, kravatını çıkarıp kürsüye asınca, AK Parti m.vekillerince bile protesto edildi.. Halbuki, m.vekillerinin Meclis’e hangi kılık-kıyafetle geleceğine dair kanunî sınırlamaları, ’milletin ahlâk anlayışına aykırı olmamak şartıyle, m. vekilleri, Meclis’e diledikleri kıyafetle girebilirler..’ diye bir İçtüzük değişikliğiyle kaldırabilirlerdi..
M.vekili seçilip, İslamî tesettüre riayet ederek Meclis’e girmek isteyen hanımların karşısındaki engel de böyle bir düzenleme kaldırılabilirdi, o da yapılamamış ve müteveffâ B. Ecevit’in 12 yıl öncelerde, Nisan-1999’da, Merve Kavakçı Hanım’a karşı, ’Burası devlete meydan okuma yeri değildir.. Bu hanımı buradan çıkarın..’ diye köpürerek yükselttiği çarpık nârânın o çatı altında yankılanmasının sürmesine zemin hazırlamışlardır..
Müslüman halkımızın değerlerine meydan okumak mânasındaki o saygısız feryadın izleri de silinebilmeliydi..

Bir diğer konu..
Cumhurbaşkanı Abdullah Gül’ün refikası hanımefendi geçenlerde bir büyük kaza geçirecek olmuş.. Arabayı kullanan şoför baygınlık geçirmiş, araba kaza yapmak üzereyken, o durumu farkeden koruma ekibi kendi hayatlarını tehlikeye atarak, kazaya engel olmuşlar..
Ve bunun karşılığı olarak, o 6 kişilik koruma ekibi, 24 maaş ile ödüllendirilmiş..
Haberde açıklık olmadığı için, korumaların herbirisine 24 maaşlık bir özel ikramiye verildiği anlaşılıyor.. ancak, haberin içindeyse, ikramiyenin ferd başına 3-4 bin lira civarında olduğu bilgisi vardı. Anlaşılıyordu ki, hepsine birden 24 maaş ikramiye verilmiş..
O zaman buna 24 maaş değil, 4 maaş denilmesi gerekirdi.. Ve, o bile yüksektir ve amma, bu bile tartışılmalıdır..Haydi, yarım veya bir maaş ikramiye, teamüle uygundur diyelim.. ama, 4 maaş ikramiye, başka nice çarpık teamüller için dayanak ve örnek oluşturmayacak mıdır?
Eğer, Gül Ailesi, o polislerin fedakârlıklarına şükran borçlu ise, bunu kendi ceplerinden ödemelilerdi..
Bu vesileyle, belirtelim ki, Cumhurbaşkanı Abdullah Gül, anayasada cumhurbaşkanlarına tanınan dokunulmazlıkların kaldırılmasını bizzat kendisi istemelidir.. Ayrıca, aylık 15 bin lirayı bulan maaşının azaltılmısını da bizzat istemelidir..
Keza, Cumhurbaşkanlarının yetkilerinin azlığı-çokluğu bir yana; C.Başkanlığı makamından ayrılanların, dünya kadar devlet malını beraberlerinde götürmek hakları da olmamalıdır..
A. Necdet Sezer’in ve öncekilerin, giderken beğendiği en lüks otomobillerden kaç tanesini, kaç hizmetçi ve şoförü, aşcıyı, doktoru, kadro maaşlarıyla birlikte beraberinde götürdüğü millete açıklanmalı ve Abdullah Gül gibi, İslamî bir terbiye ile büyüyen kimselerin o yağma mantığına bir ibtal çizgisi çektiği görülmelidir..
Onlar o makamlara, başkalarına benzesinler diye değil, o makamları kendi değerlerine göre şekillendirsinler diye gönderilmişlerdi..
Geçmişte yapılanları tekrar edeceklerse, o zaman, âkıbetleri de, millet nezdindeki itibarları da geçmiştekiler kadar olur..
Bu sözler, geçmiş bütün başbakanlara tanınan özel imkanlar için de geçerlidir...
Hakezâ, em. generallere verilen özel imkanlar, lojmanlar, korumalar, arabalar.. Orduevlerinden neredeyse beleş sayılabilecek bir takım hizmetler.. Fiilen emireri olarak hizmet gördürülen ve posta eri diye taltif (!) olunan askerler..
Bu ayrıcalıklar, modern dünyada, devlet yöneticileri arasında görülmeyen durumlar..
Kendilerini halkın içinden ayıranlar, o halkın fiilen ve fikren işgalcileri durumuna düşerler..
Hele eskiden, on yıllar öncesinde Bakanlık yapanlara bile, tv. ekranlarında hâlâ da, ’Sayın Bakanım..’ diye hitab edilmesine ne demeli? Bu, komikliğin ötesinde, bir sosyal hastalığın yansıması değil mi?.
Midhat Cemal’in mısraları ne kadar manidârdır:

Müslüman coğrafyaları kalb ve beyin sancıları çekerken, evleviyyetleri belirlemek...



Ortadoğu, dünya siyasetinin en hassas mıntıkalarından birisi..
Çünkü, en köklü dinlerin medeniyet ve kültürler bu mıntıkada şekillendi, asırlardır.. Bunun için de, insanlık tarihinin en hassas jeo-politik konumunda olan bir bölge, bu yerler..
Ve müslüman toplumlar da en çok bu topraklarda ve çevresinde meskûn vaziyette..

Tabiatiyle, İslam’dan önceki kültür ve medeniyetlerin ve dinlerin bağlıları da, müslümanlarla ister istemez sürekli bir mücadele içinde oldular..
Evet, bu topraklar genel hatlarıyla, müslüman coğrafyaları..
(Müslüman coğrafyası diyoruz, ama, İslam coğrafyası demiyoruz.. Çünkü, müslümanlar genel olarak bu coğrafyalarda oturuyor; ama, İslam belli bir coğrafyaya, belli bir zaman ve mekana mahsus değildir.)
Bu bölgelerde, büyük çapta, Osmanlılar, 400 yıla yakın bir süre hükmetti..
Bu çok büyük bir zaman dilimidir.. Ama, bu 400 yılın hele de ilk üç asrı, (sık sık tekrarlayan Yemen İsyanları’nı bir kenara bırakırsak) neredeyse tam bir sessizlik içinde geçti..
Daha doğrusu, nasıl geçtiğinden ne o diyarlarda yaşayan halkların bir haberi vardı, ne de Osmanlı memalikindeki öteki halkların..
Ama, biliyoruz ki, Osmanlı’nın son yüzyılı, özellikle 1800’lerden sonra, yani Fransız İhtilali’nden hemen sonraki dönemde bütün Avrupa’ya yayılan kavmiyetçilik virusu, ulus-devlet oluşturma arzuları müslüman toplumlara -ve tabiatiyle arab toplumlarına da- sirayet etmekte gecikmedi..
Osmanlı’nın genel yönetimi, türkçe konuşan veya bu dili resmî dil olarak kabullenen kadroların elinde olduğu için, bu dilden konuşmayan öteki müslüman kavimler (en başta da, arabça konuşan kavimler) arasında bile yavaş yavaş bir kavmiyetçilik fikri filizlendi(rildi).
*
Ve Avrupa’nın yaşadığı büyük sanayi devriminin gözalıcı gelişme sahneleri karşısında, maddî ve teknolojik alandaki geri kalmışlığın müslüman toplumlardaki arayış ve yansımalarının neticesi olarak yüzyıl kadar süren bir fikrî cereyanlar ve sonunda da sosyo-politik arayış ve mücadeleler sonunda Osmanlı, iç zaafları ve dış darbelerle tarih sahnesinden silinince, en başta da, arab halklar başı boş kaldıklarında, emperyalist-şeytanî odaklar tarafından onlara atılan en etkili çengel, arab kavmiyetçiliği çengeli idi.
I. Dünya Savaşı sonrasında emperyalist güçler, Osmanlı’yı tarih sahnesinden dışarı atarken, o büyük devletin diğer bütün parçaları gibi, arab diyarları da parça parça edildi ve her bir parçanın başına da bir kukla dikildi.. ’Ulus-devletler’le bile yetinilmemiş, kabile devletleri oluşturulmuştu.. Bugün, sadece Arab Birliği’nin bile 25 üyesi olup, bu ülke ve rejimlerin hemen tamamı, Osmanlı’nın hâkimiyetinde idi..
Ve her birisine de, kutsal bayraklar, kutsal sınırlar, kutsal ordular, kutsal ulusal marşlar, ulusal başkentler dikte edilmişti.. Ve bu halkların son 90 yılı, tepelerindeki emperyalist kuklalarının, zorbaların, tiranların, despotların tahakkümü altında geçti..
Son yüzyıl boyunca, bu ülkelerin pek çoğunda, 1952’lerdeki Mısır- Hür Subaylar Devrimi ve 60’lardaki Cezayir bağımsızlık savaşı ve Filistin’de yarım yüzyıldır süren kahramanca direniş hariç, herhangi bir hayatiyet emaresi görülmedi.. Bu coğrafyalardaki yoksul halk kitleleri veya zenginleştirilmiş olanları, birer zevk maymunları durumuna düşürülmüşlerdi..
*
Ama, bu 100 yılı aşkın uykusundan, uyuşukluğundan uyanıyor gibi, hele de arab toplumları..
Sözde siyasî istiklallerine kavuşturulmuş bulunan ve böylesine uyuş(turul)muş Tunus ve hele de Mısır’da yüzbinler Ocak ve Şubat 201’de harekete geçip de, tepelerindeki emperyalist kuklalarını yarım asrı aşan iktidar makamlarından beklenmedik bir hız ve tarz ile tarihin çöplüğüne fırlatıp atınca..
Ortaya çıkan tablo, diğer arab toplumlarının heyecanlanmasına, cesaretlenmesine uyanmasına, davranmasına vesile oldu..
Amma..
Özellikle de Libya’nın modern zamanlar Neronu rolüne soyunan 42 yıllık liderinin, kendi ülkesinde de ayağa kalkan kitleler üzerine, ağır silahlarla ve vargücüyle saldırmasından sonra; ortaya çıkan durum, domino taşları teorisinin tekrarlanacağını ve diğer bütün arab rejimlerini de yıkacak bir sonuç vereceği beklentisinin tersine, mayalarında diktatörlük bulunan o rejimlerin herbirisine de Gaddafî gibi direnmeleri gerektiğini telkın etti..
Nitekim bugün, Yemen’de Ali Abdullah Salih yüzbinlerin sivil direnişi şeklindeki qıyâmına teslim olmamakta ve 32 yıllık iktidarını terketmemekte ısrar ediyor.. Bahreyn’de Âl-i Halîfe ailesinin elindeki saltanat rejimi, varlığını, Suûd rejimi ve İran Körfezi’nin güneyindeki öteki şeyhliklerin gönderdiği askerî birlikleri halkının üzerine salarak korumaya çalışıyor.. (Yazık ki, Yûsuf el’Qardavî gibi kendi sahasında otorite sayılan ve amma Qatar Emiri’ne onyıllar boyunca verdiği hizmetin rolüyle, kapıkulu ulemâlığı zihniyetinden uzaklaşamadığını tescil ettirmek istercesine, Bahreyn’de ayaklanan halkı mezhebçilik yapmakla ve fitnecilikle suçlaması son derece düşündürücü.. Onun yaptığı mezhebçilikle suçlaması, kendisini de aynı noktaya düşürüyor.. Dahası, Qardavî, Bahreyn’deki halk kitlelerinin qıyâmını mezhebçilikle suçlarken; Suriye’de ise, iktidarın halkın büyük kesiminin mezhebine mensub olmayanların elinde olmasının kabul edilemezliğini söylemektedir.)
Ancak bu halk ayaklanmalarının/ halk patlamalarının herbirisinde ortaya çıkan durum, Libya’dakinden çok farklı..
Libya’da ilk gösteri ânında, ülkenin başkent Trablus dışında, hemen bütün şehirlerinde kontrolü eline geçiriveren halk kitleleri, düzensiz, organizasyonsuz, eğitimsiz ve hedefsiz olduklarını düşünemeden, sadece Gaddafî’ye karşı olmakta birleşmişlikten ibaret bir duygu ile, silahlı mücadeleye giriverdiler; 1992’lerde bazı müslüman grupların da Cezayir’deki laik diktatörlere karşı silahlı mücadeleye girişmesi gibi..
Halbuki, bu kitleler, kışlalardan ele geçirilen, dağıtılan- yağmalanan silahları nasıl kullanacaklarını dahi bilmiyorlardı.. Bu yüzdendir ki, Gaddafî rejimi, ilk afallama dönemini atlattıktan sonra, bu şehirlerin herbirisinin üzerine saldırınca, muhalif güçlerin, direnişçilerin güçsüzlüğü ortaya daha bir çıkıverdi, 1991 Baharı’ndaki Irak- Amerika Savaşı sonrasında olduğu gibi.. (1991 Baharı’ndaki Irak- Amerika Savaşı sırasında Saddam güçleri çok ağır darbeler yedikten sonra çekilmek zorunda kalıp ateş-kes talebinde bulunurken, Kuzey Irak’daki bir çok yerleşim merkezinden de çekilmek zorunda kalkmıştı.. Bu yerleşim birimlerinin başında da Kerkük geliyordu. Saddam ordusu, 250’yi aşkın tankı şehirde bırakıp kaçarken, şehre yıllarca İran’da bulunan Saddam muhaliflerinin savaşçı güçlerinden oluşan Bedir Tugayları ile ’peşmerge’ler giriyordu.. Saddam askerleri, bu güçlerin tanklara binip, kendilerini çöllerde kovalayacaklarının korkusu içindeyken, korkulan olmamış, hiç bir tank harekete geçmemişti..
Çünkü, bu güçler, tankların nasıl kullanılacağını bilmiyorlardı.. Ve Saddam güçleri bunu farkedince, geri döndüler ve o tanklara binerek, dağlara doğru kaçan güçler ardından giderek onları o dağlarda imha ve mahvetmişlerdi..)
Bugün Libya’da Gaddafî karşıtı direnişçilerin durumu da böyle.. Silahları yok veya var olan silahları da nasıl kullanacaklarını da bilmiyorlar.. Böyle olunca da, emperyalist güç odaklarıyla dirsek temasına girerek silah talebinde bulunuyorlar.. Yani, Gaddafî’nin yabancı -paralı askerler eliyle yapmak istediklerinin benzerini yapmaya çalışıyorlar.
Bu direnişçilerin Gaddafî’nin şahsına-ailesine karşı olmaktan başka bir hedefleri ortaya konulabilmiş değil.. Nasıl bir yönetim oluşturabileceklerine dair elle tutulur bir proğramları yok.. Ve teşkilatları /örgütleri, liderleri yok.. En bilinen liderleri Abdulcelîl, Gaddafî rejiminin yıllarca Adalet Bakanlığı vazifesinde bulunmuş bir isim..
Bu açıdan bakıldığında, Libya’daki halk kitlelerinin niye isyan ettiği bile anlaşılamadı. Çünkü, bu ülkede halk, diğer arab rejimlerine göre, maddî açıdan son derece geniş imkanlara sahib idi. Ve Gaddafî yönetimi, halkını, belki ’aç hürler toplumu’ olmaktan kurtarmıştı, amma, ’tok esirler- köleler’ durumuna getirmişti..
Şimdi.. Belirli bir protesto kültürüne bile sahib olmayan böyle bir sosyal bünyede, birden bire silahlı mücadeleye girişilmiş olması, Libya’daki Gaddafî karşıtlarının en büyük dezavantajı..
Bu durum, Gaddafî’ye, sivil kitleler üzerine ateş açan bir diktatör değil; isyan edip silahlı mücadeleye girenlere karşı ülkesinin sosyal düzenini korumaya çalışan bir lider görüntüsüne bürünmek fırsatını verdi..
Kezâ, Gaddafî’nin en beklenmiyen anlarda, materyalist-kapitalist emperyalizmin şeflerine, ’Benim kadr’u kıymetimi bilin, ben olmasam bütün Ortadoğu ve Kuzey Afrika İslamcı cereyanların eline geçer.. Biz olmazsak, Akdeniz’de yeniden Barbaros Hayreddin’ler, Osmanlılar haraç keser..’ diyebilmesi, onun her renge girebileceğinin, emperyalistlerle yeni muameleler yapabileceğinin bir habercisi.. Nitekim, son gelişmeler emperyalist güçlerin Gaddafî ile bir muameleye girdiklerinin pis kokularını veriyor..
Libya Buhranı’nın yarınlarda nasıl bir yön alacağını kestirmek zor..
Ama, şurası kesin olan şurasıdır ki Gaddafî, kendi halkının büyük bir kesimini, dünyanın gözleri önünde ap-açık bir şekilde silah kullanarak sindirmiş, zorla tahakküm eden birisi olduğunun en açık delillerini ortaya koymuştur..
Ama, daha da önemlisi, Gaddafî’nin kendi halkına silah kullanmak ve binlerce insanın öldürülmesi pahasına da olsa, iktidara tutunmasının, diğer bazı arab ülkelerinde de, ’dövüşe dövüşe, gerekirse halkla savaşarak iktidardan uzaklaşmak’ gibi bir usûlün benimsenmesine yol açtığını ortaya koymaktadır.. Nitekim, Gaddafî’nin bu gaddarca direnişi, Yemen rejimini de yüreklendirdi, Bahreyn ve Suriye rejimlerini de..
*
Evet, hele de Suriye olanlar, Ortadoğu dengelerini daha bir derinden etkileyebilecek çapta.. Bu ülkede, 1970-2001 arasında kanlı bir Baasçı diktatörlük sürdürmüş olan General Hâfız Esed’in ölümünden sonra, yerine geçen oğlu Beşşâr Esed, her ne kadar babasına nisbetle çok mülayim bir yönetim tarzı takib etmiş olsa bile, 30 yıllık Baas diktatörlüğünün genel yönetim mekanizmasını kıramadığı için, bu ülke de bugünlerde aynı şekilde, ülke halkının derinden derine kaynadığını gösteren ve giderek yaygınlık kazanan qıyâmlarla çalkalanıyor..
Bu gibi yaygın hadiselerde elbette ki dış tahriklerin, uluslararası ve emperyalist fitne odaklarının etkisi olabilir. Ama, dış güçleri suçlamak, en etkili yöntemlerden birisi olduğu için, ortada atılan iddiaların sadece dış etkenlerle izahı da inandırıcı olmaktan uzaktır.
Üstelik, Suriye rejiminin, en çok da, Hizbullah’la anlaşamadığı için Hükûmet’ten düşürülen Sa’d Harirî’yi ve Lübnan’daki diğer Suriye karşıtı güçleri bu karışıklıkları çıkaran âmillerin başında göstermesinin, Harirî’ye sahib olmadığı bir gücü vermekten başka bir neticesi de olmayabilir.. Halbuki, Ortadoğu denkleminde siyonist İsrail rejimiyle henüz barış andlaşması imzalamamış olan ve bundan hep kaçınan Suriye’yi güç duruma düşürmek için bu rahatsızlıkları en çok tahrik edecek fitne odaklarının başında, herhalde siyonist İsrail rejiminin düşünülmesi gerekirdi..
Çünkü, Suriye’deki gelişmeleri en yakından ve endişe ile takib edenlerin başında, siyonist İsrail rejimi geliyor.. Bu rejim de, Beşşar Yönetiminin iç çatışma ve çelişkilerin artmasını istiyor; ama, Mısır’da olduğu gibi Suriye’de de, güçlü bir sosyal organizasyona sahib olan İkhvan-ul’Muslimîyn (Müslüman Kardeşler) Teşkilatı’nın güçlenmesini ve hele iktidara gelmesini hiç istemiyor.. Yani, hedef, Beşşar ve benzeri laik tiplerin iyice yıpranarak işbaşında kalması ve amma, İslamcı güçlerin iktidara gelmemesi..
Bölgenin etkin ülkelerinden İran ise, son üç-dört aydır Tunus, Mısır, Bahreyn, Libya ve Yemen’de meydana gelen bütün halk hareketlerini ’inqılab’ olarak selamlarken; Suriye’de giderek yaygınlaşan halk gösterilerini ise, emperyalist güçlerinin tahrik ve fitneleri olarak suçlamakta.. Yani, her güç odağı, sadece kendi durumunu, hedeflerini, stratejilerini hesab ederek değerlendirme yapıyor..
Tabiatiyle, bu arada, Hizbullah Lideri Hasan Nasrullah da siyonist İsrail rejimine karşı verdikleri mücadelede kendilerine en büyük desteği sağlayan Beşşar Esed rejimini destekliyor.. HAMAS’ın tavrı da Hizbullah’dan çok farklı sayılmaz.. Çünkü, bu mücadele örgütleri, Suriye’nin güçsüzleşmesinin Filistin ve Lübnan’daki mukavemetin zayıflamasına vesile olacağını biliyorlar.. Ancak, bu doğrular, Beşşar Yönetiminin, halkının üzerine silahlı güçlerle saldırmasının gerekçesi ma’zereti olabilir mi?
Bu durumda, müslümanlar nasıl bir tavır takınmalılar, sahi?
Tabiatiyle, karşı olduğumuz bütün iktidarların, rejimlerin herbirisinin bertaraf olmasını isteyebiliriz, ama, ’Dimyat’a pirince giderken evdeki bulgurdan olmak’ deyiminde ifadesini bulan, evleviyet/ önceliklerin belirlemesini yapmanın gerekliliğini asla unutmamak şartiyle.. Çünkü, bu karışıklıkların hele de Mısır, Suriye ve Lübnan gibi, siyonist İsrail rejiminin işgali altındaki Filistin’le sınırdaş olan ülkelerde cereyan etmesinin, ister istemez, bu ülkeleri ve halklarını tamamen güçsüz hale getirecek bir noktaya düşürmemesine de dikkat edilmesi gerekliliğini de ortaya koymaktadır.. Evet, hele de bu ülkelerde mevcud iktidarlar gider ve yerine daha sağlıklı ve halkın iradesini yansıtan rejimler gelemiyecek olursa, bu durumdan azâmî derecede faydalanmak için, emperyalist güçler ve onların koruması altındaki siyonist İsrail rejimi, bütün iştahıyla pusuda beklemektedir..
O halde, ’zorba rejimler nasıl giderse gitsin ve yerine kim gelirse gelsin.. Daha kötüsü olamaz..’ demek, çaresizlik içinde kalmış olanlara ilk planda sevimli bile gelebilir; ama, mücadelelerinde, ’evleviyet’leri / öncelikleri belirlemeden yapılan değerlendirmeler, sonunda hüsranla neticelenebilir..

Ortadoğu derin çalkantılar içindeyken; Suûdî, İran ve Türkiye rejimleri rahat mı?

Ortadoğu derin çalkantılar içindeyken; Suûdî, İran ve Türkiye rejimleri rahat mı?

​

Bütün Ortadoğu coğrafyası, sadece ümid değil, dehşet de veren çalkantılar içinde..
Libya, Yemen, Bahreyn ve Suriye’deki rejimlerin, Tunus ve Mısır’daki diktatörler gibi gitmeyi bir türlü kabul etmiyeceklerinin işaretlerini vermek istercesine; itirazcıları silah kullanarak yüzlerce, binlerce insanı öldürmek gözü karalığı içinde sindirmeye çalışmaları bu çalkantıları daha bir derinleştiriyor..
Sadece Libya’da Gaddafî rejiminin ağır kuşatmasına ve saldırılarına karşı 1,5 aydır direnen Misrata şehrinde direnen sivil halktan geçen hafta ölenlerin 1 500’ü geçtiği belirtiliyor.. (Farz edelim ki, Gaddafî, emperyalist güçlerle uzlaşmaya varıp iktidarını sürdürme imkanını elde etse bile, kendi halkına karşı bu kadar alçakça cinayetler işledikten sonra, o mazlum kanı ve cinayetler üzerinde nasıl hükmedebilecektir, bu da ayrı bir konu..)

Suriye’de, 48 yıldır süren Sıkıyönetim uygulamasına 21 Nisan günü son verildiği halde, 22 Nisan Cuma günü, gösterilerde öldürülenlerin sayısının 70’i geçtiği bildiriliyor.. Beşşar Esed, ya yönetimindeki Baas kalıntılarına hâkim olamıyor; ya da, mülayemet içinde, mütebessim bir Hâfız Esed olduğunu, babasının çizgisini sürdürmekteki kararlılığını isbatlamaya çalışıyor.
Bahreyn ise, artık daha bir kapalı kutu, nelerin olup bittiği bilinmiyor.. Yemen’de yüzbinlerin, milyonların direnişi sürüyor, can kayıbları da.. Ve Ali Abdullah Salih ve rejimi de ayak diremesini de sürdürüyor..

Bu durumda, dışardan bakılınca, bu coğrafyada en rahat sayılan ülkelerin başında Suudî, İran ve Türkiye rejimlerinin olduğu şeklindeki iddialar doğru gibi kabul edilebilir.. Ama, gerçek sahiden de böyle mi?
Bundan da önce, Ortadoğu’daki bu gelişmeler içinde, emperyalizmin bir takım entrikalarının, manipulasyonlarının ve hedeflerinin olduğu, malûmu ilâm kabilinden, bilinenin tekrarı bir abes durum olsa gerek.. Çünkü, emperyalist güç olmak, her hadiseyi istediği gibi yönlendirmeye yetmezse bile, her mes’elede kendi görüşünü hâkim kılacak planlara sahib olmayı ve o yönde siyasetler izlemeyi gerekli kılmaktadır..
Bu açıdan, Ortadoğu’daki son gelişmelerin her merhalesinde, ister istemez, emperyalist güçler de yerlerini almışlardır..

Bununla, her hareketin emperyalist güçlere hamledilmesi alışkanlığının sürdürülmek istendiği sanılmasın.. Sadece şu var ki, dünyanın her bir yanındaki gelişmeleri takib etmeselerdi, o ülkelerdeki gelişmelerin fiilî veya muhtemel gelişmelerine karşı nasıl bir tavır takınılacağına dair ellerinde planları olmasaydı, zâten o güçler emperyalist olamazlardı..
Yani, bu tesbiti yapmak, onları mâzur göstermek ve emperyalistlerden korkulmasını davet etmek için değil, realiteyi beyan bâbındadır..

Müslümanların devletleri güçlü olduğu zaman da benzeri bir durum sözkonusu idi..
Polonya’da seçilecek kralın, Osmanlı’dan, İstanbul’dan verilecek işaretlere göre gerçekleştiği vakıası, çok değil, henüz 500 sene öncelerde idi..
Esir düşen Fransa Kralı’nın Osmanlı’dan yardım istemesi de aynı dönemlere aiddir..
İsveç Kralı Demirbaş Şarl’ın, 1709’da Poltava’da Rusya karşısında yenilince Osmanlı’ya sığınmasının üzerinden de henüz 300 yıl geçmekte..
Macar Kralı II. Ferenc Rákóczi’nin Avusturya’ya yenilmesinden sonra, önce Fransa'ya ve orada kendisini güvende hissetmeyince, Osmanlı’ya sığınıp, 1687 -1735 yılları arasında, hayatının sonuna kadar Tekirdağ'da yaşaması da aynı kabil örneklerdendir..

Avrupa siyasî çalkantılar içinde olduğu son 200-250 yıl içinde bile, Osmanlı, hâlâ da bir sığınma merkezi idi.. Bugün İstanbul’un Polonezköy’ünde yaşayan Polonyalılar da oraya turistik bir hevesle yerleşmiş değillerdi.. Nâzım Hikmet’in büyük dedesi Mahmûd Celaleddin Paşa da, gerçekte, hemen bütün Avrupa’yı derinden sarsan 1848- devrim çalkantıları içinde Polonya’da yenilgiye uğrayıp Osmanlı’ya sığınan gruptan Alexander Borjensky isimli bir yüzbaşı idi ve Osmanlı’ya sığındıktan sonra müslüman da olmuş ve paşalık rütbesine kadar yükselmişti..
Bunlar birkaç örnektir; yoksa, daha pek çoğu da zikredilebilir..
Ayrıca bu örnekler buraya, geçmişle kuru kuruya öğünmek için değil, dünya siyasetinde güç merkezi olmanın tabiî neticelerine işaret için dercedilmiştir..
Buradan elbette, Osmanlı’nın da emperyalist siyasetler izlediği söylenebilir..

Ancaak, bu iddia, hem geçmiş asırlardaki ve hem de günümüzdeki emperyalizm örnekleri gözönüne alındığında; Osmanlı’nın emperyalistliğinin, en azından, diğerleriyle mukayese edilemiyecek derecede zayıf, düzensiz ve de hâkimiyeti altındaki halkları mutedil, adâletli bir yöntemle yönetmeleri ve o halkların dinleri, dilleri ve kültürlerine müdahale etmeyişleri açısından, dünya tarihinde emsaline az rastlanır bir cihangirlik örneği oluşturduğu rahatlıkla söylenebilir.

Nitekim, bugünlerde, Yunan devlet televizyonunda gösterilen ve ismini, Yunan istiklal/ bağımsızlık savaşının başlangıç noktası olarak kabul edilen tarihten alan ‘1821’ isimli bir tv. dizisinde, yunan tarihçileri bile, Osmanlı yönetimine övgüler dizmekte, hem uzuuun asırlar boyunca, müslümanların hristiyan yunanlılara baskı uygulamadığı ve hele de ilk iki yüzyıl, oldukça zengin ve rahat bir şekilde yaşadıkları; asırlar hükmettikleri halde, hristiyan halkın mâbedlerine, kiliselerine asla dokunmadıkları bile hatırlatılmakta..
1821- Bağımsızlık Savaşı sırasında da, sivil halk kitlelerine zulmetmek sözkonusu edilecekse; asıl zulmü isyancı yunan silahlı- milis gruplarının müslüman halklara karşı uyguladığına örnekler vermekte ve bunun üzerine, yunan nasyonalist çevrelerinden ağır eleştiriler ve tepkiler almaktalar.. Ama, o dizinin tarihî danışmanları olan yunanlı tarihçiler, ‘Gerçek budur, bunu gizlememizi herhalde kimse isteyemez bizden ’ diye görüşlerinde ısrar etmektedirler..
(Hatırlayalım ki, 1913 yılında Osmanlı’nın elinden fiilen çıkıp, Lozan Andlaşması’yla da tamamen Yunanistan’a bırakılan Selanik şehri, 450 yıl boyunca müslümanların elinde kalmışken, hiç bir kilise ve sinagoga dokunulmamıştı.. Ve de bu şehir ve çevresinde yüzlerce mescid / câmi bulunmaktaydı.. Bugün ise, bu şehir ve çevresinde hemen hiç bir müslüman mâbedi ayakta bırakılmamıştır..)


Bu hatırlatmaları bir kenara yazıp, emperyalist güç odaklarının, dünyanın her bir yanındaki gelişmeler üzerine ve hele de müslüman coğrafyaları üzerinde derin planlar, projeler yapmalarını, emperyalist ve de güç sahibi olmanın kaçınılmaz bir gereği olarak görüp, asıl konumuza geçebiliriz.. Şöyle düşünelim ki, mesela Avrupa ve B.Amerika, büyük buhranlar içine düşsünler ve oralardaki sosyal hayatı yeniden düzenlemek ve sivil halk kitlelerinin can güvenliğini korumak adına, mesela İslam Konferansı Örgütü veya Asya Ülkeleri Ortak Savunma Gücü gibi bir takım kuruluşlar bir karar alıp, oralara asker gönderiyorlar..
Böyle bir durum, o ülkeler için ve mensub oldukları kültür ve medeniyet için nasıl bir zül teşkil ediyorsa; bugün müslüman coğrafyaları üzerindeki emperyalist odaklı düzenleme çabaları da aynı mahiyettetir..
*
Evet, Ortadoğu müslüman coğrafyaları içten içe kaynarken.. Bu ülkelerin herbirisinin iç ve mıntıkaî denge hesabları elbette olacaktır. Ama, dahası; emperyalist güç odaklarının herbirisinin gizli veya açık proje ve planları, entrikaları da vardır.
Esasen, Amerikan diplomatlarının Washington’a gizlice geçtikleri yazışmaları içeren –ve her ne kadar sağlıklı kabul edilemeseler bile- son zamanlarda açıklanan WikiLeaks Belgelerinde, ortaya dökülen sırlar, bu coğrafyadaki rejimlerin iç mekanizmalarında Amerikan emperyalizminin ne kadar etkin olduğunu da göstermektedir..

Suûdî rejiminin sâkin gözükmesi,

​

en katı uygulamaları din adına yapmasındandır..

Bu cümlerden olmak üzere, Arabistan coğrafyasının büyük bir kısmına tahakküm eden Suûdî rejiminin kendi içinde derin sancılar içinde olduğu açık ise de, bu rejimin aldığı en sert tedbirlerin din adına yapılması ve kellelerin kılıçlarla din adına uçurulmasında hiçbir sınır bulunmaması yüzünden; muhalefetin şekillenmesinin zorluğu, ayrı bir izaha yer bırakmıyor.

Siyonist İsrail rejimiyle de uzun zamandır B. Amerika kanalıyla gizli irtibatı bilinen Suûdî rejiminin başında bulunan 85 yaşlarındaki Suûd rejimi kralı Abdullah’ın sağlık durumunun iyi olmadığı biliniyor.. Kral Abdullah, Amerika’dan uzun süren bir tedaviden sonra nisbeten iyileşme tablosu gösteriyorsa da, o yaştaki bir kişinin liderliğinin kırılganlığı açıktır.
Aynı şekilde, bu krallığın veliahdı olan 75’lik Sultan bin Abdulaziz Âl-i Suûd’un da ağır hasta olduğu ve kendisini ziyarete gelenleri tanımadığı bildirilmekte.. Onun, veliahdiliğini yerine getiremiyecek bir durum ortaya çıkması halinde, Suûd Khanedanı içinde, sayıları 11 bini bulan şehzâdeler arasında bir yeni iktidar kavgasının yaşanacağı tahmin ediliyor..
Ayrıca, Suûd rejimi, İran’ı en büyük korku kaynağı olarak gördüğünden, iktidarda bulunan Âl-i Khalife Khandanı’nın mezhebî yapı bakımından küçük bir azlığı temsil etmesinin sürdürülebilmesi ümidiyle Bahreyn’e müdahale ediyor, bu sultanlıktaki zâlim kuklalarının iktidarını tehdid eden itirazcı kitleleri bastırmak için, yüzlerce müslümanı katlediyor..
Suûd rejimi,kendi içinde, vehhabîlik cereyanına karşı olan değişik İslamî cereyan ve mezhebleri kendisi için içten bir tehdid olarak görürken, Yemen, Körfez ülkeleri, (son zamanlarda İran’ın etkisine daha çok girmesinden rahatsız olunan) Irak ve Lübnan’da da bir şiî hilâli ile kuşatmakta olduğu gibi bir evhamı kendisine telkın eden emperyalist güçlerin etkisiyle vargücüyle silahlanıp, kendisini İran tehlikesine (!) karşı arab dünyasının ve hattâ sünnîliğin vurucu gücü gibi göstermek umudunu taşıyor..

Bu gelişmeler içinde dikkati çeken bir diğer nokta ise, siyonist İsrail rejimi başbakanı Netanyahu’nun görüşlerinin, Le Figaro’nun 20 Nisan tarihli sayısında, ‘Ortadoğu’da halkların demokratik iradesine göre şekillenecek yönetimlerin işbaşına gelmesi; yani, İsrail’in yenilgisi demektir..’ şeklinde açıklanmasıydı..
Mısır’daki ve diger arab diyarlarındaki hareketlerin Hizbullah ve HAMAS’ı da güçlendirdiği genel olarak kabul ediliyor.. Geçen hafta da, Kahire’deki son sosyal gelişmelerin tezgahlandığı Tahrîr Meydanı’nda göstericiler, İsrail bayrağını yaktılar.. Benyamin Netanyahu dehşete kapılmakta haksız mı?
Şimdi de, Mısır, İran’la 32 yıl aradan sonra yeniden elçilik açıyor ve Yeni Mısır’ın yeni Dışişleri Bakanı, ‘İran’ı Mısır’ın düşmanı olarak görmediklerini’ söyleyebiliyor, artık..

Türkiye, emniyet subapları olan bir yüksek gerilim çemberinde..

​

Türkiye ise, seçime 50 gün kala.. Daha bir ateşli, buhranlı bir döneme giriyor..
Halbuki, daha geçen haftaya kadar, ülkede bir seçim atmosferi bile hissedilmiyordu..
Şimdi ise, henüz oluşmayan o seçim atmosferini zehirleme çabaları gem’i azıya almış durumda..
Bunun, ilk planda, AK Parti’nin karşısında iktidar şansı bulamayan partilerin ve diğer güç odaklarının, AK Parti’yi normal seçim mücadelesi dışındaki yöntemlerle köşeye sıkıştırma çabası olarak değerlendirilmesi mümkün..
Konu herhangi bir tasarruf yetkisi olmadığı halde, suçlamalar önce Hükûmet’e ve AK Parti’ye yönlendirildi.. Çünkü, hele de seçim atmosferinde, ne kadar vurabilirlerse o kadar kârlı olabilirlerdi.. Maksad, ‘bunlar ülkeyi idare edemiyorlar, galiba..’ havası yayabilmek..
Ve, Ortadoğu’da yükselen ateşin Türkiye’ye de sirayet etmesi ihtimalini güçlendirmek..

BDP’nin yüzde 10 barajını aşamıyacağını bildiği için, bağımsız adaylarla seçimlere girmek kararı alması üzerine, adaylarının 12’sinin müracaatını Yüksek Seçim Kurulu, kanunî şartlara uygun olmadıkları gerekçesiyle reddedince..
Bu karar, BDP’ye ve ona tarafdar olan kürdlere karşı bir tavır olarak gösterilmek istendi..
Halbuki, BDP’nin gösterdiği veya desteklediği adaylar için toptan bir redd ve veto sözkonusu değildi.. Sadece, haklarında geçmişte bir takım mahkumiyet hükümleri bulunan Leylâ Zana, Hatib Dicle, Gülten Kışanak, Sabahat Tuncel, Ertuğrul Kürkçü, Salih Yıldız gibi isimler veto edilmişti.. Bu veto listesi açıklanır açıklanmaz, meydana gelen hadiseler, neredeyse bir ayaklanma denemesine dönüştürüleverdi.. YSK’nın bu kararlarının hukukî dayanakları ne kadar geçerliydi?
Konunun bu tarafına bakmak yerine, derhal tepki vermek yeğlendi.. Hattâ konuyu bilmeyen nice çevrelerce de..
Halbuki, henüz 15 sene öncelerde, Tayyîb Erdoğan okuduğu bir şiirin suç sayılıp, İst. Belediye Başkanlığı’ndan alınmasını gerektiren bir mahkûmiyet alınca, şimdi SYK’nun kararlarına karşı onbinlerle birlikte itiraz gösterilerine katılan niceleri ve de ülkenin yüksek tirajlı gazeteleri, ‘Artık muhtar bile olamıyacak..’ diye keyif çatıyorlar, sevinçli başlıkları atıyorlardı.
Erdoğan’ın hapse gönderilişine kızgın olan büyük kitleler ise, sosyal hayatı alt-üst edecek veya özel veya umumî emvalı tahribe vesile olacak gösterilere kalkışmıyorlardı.. Aynı şekilde, bütün eski siyasî partilerin çöktüğü ve 3 Kasım 2002 seçimleri öncesinde de, aynı YSK, iktidara geleceği neredeyse kesin olan AK Parti’nin Gen. Başk. Erdoğan’ın adaylığını ibtal etmiş ve toplumda en küçük bir sosyal karışıklık meydana gelmemiş ve AK Parti seçimi kazandıktan sonra ise, Siirt’teki seçimleri ibtal olununca, yeni kanunî düzenlemeleri takibe, Erdoğan Siirt’ten aday olmuş ve Meclis’e ancak 5 ay sonra girebilmişti.

Şimdi ise, YSK’nun kararları karşısında, müthiş bir tepki ortaya konuluyor, İstanbul ve Diyarbekir başta olmak üzere, bir çok yerde sabotaj, yangın ve diğer tahribatla birlikte sergilenen protesto gösterileri sahneleniyordu..

Daha ilginç olanı ise, Yargıtay ve Danıştay’dan vazifelendirilen seçkin ‘yüksek hâkimler (!)’den oluşan YSK’nun, toplumdan kopukluğu ve kararlarının kesin oluşu ve herhangi bir itiraz merciinin olmayışı durumunu, ‘astığım astık-kestiğim kestik’ anlayışına dönüştüren bir gelenek haline getirmişken, şimdi, ortaya çıkan dev protesto gösterileri üzerine korkuya kapılıp, görüşlerini 24 saat sonra düzeltmesi idi.. Nitekim, isimleri veto edilen kişilerin herbirisi, derhal mahkemelere müracaat ederek, eski hukukî sabıka ve mahkûmiyetlerinin seçilmelerine engel teşkil etmediği gibi kararlar alıp YSK’ya başvurdular ve YSK da, o vetoları kaldırıverdi.
Yurt dışındaki seçmen vatandaşların, bulundukları ülkelerdeki TC. temsilciliklerinde oy kullanması yönünde, hükûmet, ilgili ülkelerin hükûmetleriyle de anlaştığı halde, aynı YSK’nun, yurt dışında oy kullanılmasına izin vermediğini ve aldığı kararlar kesin olduğu için, kimsenin onlara dokunamadığını da hatırlayalım..

Ama, buradan asıl çıkarılması gereken mâna herhalde şu olmalıdır ki, YSK’daki yüksek hâkimler, sadece ülkedeki kanunî değişikliklerden habersiz değiller; dahası, kişilerin hukukî durumlarını, ‘e-devlet projesi’nden istifade ederek, bilgisayar ve internet aracılığıyla derhal anlayabilecek bir cevvaliyet ve maharetten de mahrumlar..
YSK,’nun o veto’larının ardında, Ergenekon veya diğer Derin Devlet oyunları yok mudur?
Bunu isbatlamak, iddia etmek kadar kolay değil..

Ancak, YSK’nın kararının sosyo-politik hayatı alt-üst eden kontrolsüz protesto ve tahrib hadiselerine zemin hazırlaması üzerine, 24 saat sonra nasıl geri adım atılması ve bu arada meydana gelen korkunç tahrib hadiselerinde uğranılan zararları kim ödeyecek?
Siyasetçi bedel öder, halk seçmez, mahkemelere çekilirler..
Ama, yargı yanlış yaptığında ne olacak? Yargıya da yargı yolu etkili şekilde açılmalıdır. Yoksa, bu gibi güç gösterileri daha çok tekrarlanır.
Bu gibi küçücük müdahalelerin bile, ülkeyi allak-bullak edecek gelişmeleri ortaya çıkarması şunu göstermektedir ki, Türkiye de, Ortadoğu’daki bütün rejimlerin ortak kaderini paylaşıyor ve zannedildiğinden de hassas ve zayıf bir durumdadır..
Hele de sessiz büyük kitleler bir kez harekete geçerse, onların nasıl durdurulacağını kestirmek mümkün olmayabilir..

Gelelim, İran’daki son büyük buhranlı duruma..​

İran, iki yıl önce, 12 Haziran 2009 günü yapılan Cumhurbaşkanlığı seçimlerden sonra bir türlü kendisine gelemedi..
Bu konuda yapılan değerlendirmeleri, bazı fanatik kişiler bazı kişilere dostluk ve düşmanlıkla izah etmeye kalkıştılar..
Halbuki, mesele, şahsî dostluklar veya karşıtlıklar değil, hemen bütün müslüman toplumları için bir laboratuar mesabesinde olan bu uygulamadan nasıl bir ders çıkarabileceği konusudur.
Evet, o seçimlerden sonra ortaya çıkan ve inqılabçı saflar arasında derin çatlaklıklara ve kopmalara vesile olan olumsuzluklar ve kırgınlıklar, aradan geçen iki yıla rağmen, hâlâ da giderilememiştir. Ayrıca, son 30 yıl boyunca İslam İnqılabı’nın hizmetinde bulunmuş binlerce seçkin inqılabçı insan hâlâ da zindanlarda..
Başta Hâşimî Refsencanî, CevÎdî-i Âmulî, İbrahîm Eminî gibi ‘âyetullah’ unvanlı ünlü isimler olmak üzere, yığınla seçkin şahsiyetler, iki yıldan beri hattâ, İnqılab Rehberi’nin kıldıracağı açıklanan Cum’a namazlarına bile katılmıyorlar..
Cuma namazları ki, siyasî hâkimiyeti temsil ediyor.. Bu durum, o kadar basite alınacak bir durum değil..
*
Rahmetli İmam Khomeynî’nin Sovyetler Birliği lideri Gorbaçev’e gönderdiği ünlü mesajı götüren seçkin ulemâdan Cevadî-i Âmulî, bir internet sitesinde 19 Nisan günü yayınlanan konuşmasında, ‘Niçin ve nasıl oldu da, halkın itiraz etmiyeceği bir İslamî yönetim modeli geliştiremedik’ diyordu.. Bu söz, söyleyeninin kimliği açısından ele alındığında, sıradan bir söz olarak görülemez.. (Bu arada belirtelim ki, işbu Cevâdî-i Âmulî, 22 Nisan günü kendisini ziyaret edip, ülkelerindeki gelişmeler hakkında bilgi aktaran Bahreynli bir heyete hitaben, (Muhsin Rızaî’nin ‘tabnak.ir’ sitesinde yer alan habere göre) yaptığı konuşmada, Bahreyn Sultanlığı’nı elinde bulunduran Âl-i Khalife ve Hicaz’da, Suûd Khanedanı’nı elinde bulunduran Âl-i Suûd’un (Suûd oğulları’nın) ‘kafir’ olduklarını’ dile getiriyordu..
Herkes, tekfir mekanizmasını tek taraflı olarak çalıştırırsa; tekfir edilenlerin de kendilerine ters yönde fetvâlar verecek nice kapıkulu ulemâsını bulmakta zorlanmıyacağını unutmayalım. Bununla, o tekfir edilenleri temize çıkarmak istediğimiz sanılmasın; ancak, ulemânın hüküm ifade eden bu gibi fetvalarının tarihimizde, İslam tarihinde faydadan çok zarar getirdiğini hatırlayalım..
Hatırlayalım ki, Yûsuf el’Qardavî de benzer bir tavırla, Gaddafî’nin öldürülmesi için fetvâ veriyordu, geçenlerde.. Gaddafî ve onun kapıkulu ulemâsı da, kendisine karşı ayaklanan büyük halk kitlelerini İslam’ın dışına çıkmış âsî ve bagîler olarak nitelendiriyor ve toptan imha / yok edilmelerinin şer’î bir gereklilik olduğunu dile getiriyordu.)
*
Refsencanî ise, durumun normalleşmesi için, iki yıl önce dile getirdiği şartların henüz de geçerliği olduğunu belirtiyordu..
Ki, bugünkü yüksek gerilim, iki sene önceki C.Başkanlığı seçimlerinde üstelik de Refsencanî aday bile değilken, Mahmûd Ahmedînejad’ın, cumhurbaşkanlığının güçlü adaylarından ve İmam Khomeynî zamanında ve 8 yıl süren İran-Irak Savaşı sırasında, 9 yıla yakın bir süre başbakanlık yapmış olan Mîr Huseyn Mûsevî ile bir tv. proğramında tartışırken, Mûsevî yerine, Refsencanî’ye ağır eleştiriler ve hattâ yolsuzluk yaptığına dair iddialar üzerine meydana gelmişti..
Ahmedînejad’ın bu sözleri, 30 yıl boyunca kimsenin eleştirmeye cesaret edemediği Refsencanî’nin ağır şekilde suçlanması, sıradan halk üzerinde, ‘yiğit adam, yürekli adam..’ gibi bir görüntü sergilemesine zemin hazırlamıştı..
Refsencanî ise, kendisine televizyondan yapılan o saldırılara cevab hakkını kullanmak için Rehber’den izin isteyen bir açık mektubu yayınlamış ve amma, o izin de çıkmamıştı.. Sadece, İnqılab Rehberi, seçimlerden sonraki ilk Cum’a Namazı hutbesinde Refsencanî için yapılan yolsuzluk suçlamalarını kabul edilemezliğini belirtmişti.. Ama, ona bağlılık adına hareket edenlerin o iddialarından henüz de elçekmedikleri görülüyor..
Seçimden sonraki diğer gelişmeler ise, mâlûm.. Seçimlerde yolsuzluk yapıldığı iddiası üzerine ise, İnqılab Rehberi, seçim hile ve yolsuzluğunu baştan reddetmiş ve sonra da bu yönde şikayetleri olanlar varsa, Şûrâ’y-ı Nigehbân’ı itiraz mercii olarak göstermişti.. Üyeleri, İnqılab Rehberi tarafından belirlenen Şûrâ’y-ı Nigehbân (İslam Cumhûriyetini Gözetleme Şûrâsı) da, seçim yolsuzluğu olmadığı hükmüne varmıştı, tabiatiyle..
Ama, ülke büyük çapta karışmış, çok sayıda ölümler meydana gelmişti..
Meydana gelen karışıklıklar, iki yıldır sürüyor..
Üstelik, yıllarca İslam İnqılabı’nın hizmetinde bulunanlar dâhil olmak üzere, binlerce insan, hâlâ da zindanlarda..
Rehber ve Ahmedînejad’a tarafdar olduklarını söyleyenler, Mîr Huseyn Mûsevî ve Mehdi Kerrubî gibi, inqılabın ilk 30 yılında kimsenin suçlamadığı isimleri, artık ‘fitnenin başı’ (seran-ı fitne) olarak suçlamaktalar.. Ama, seçim sonrasındaki karışıklıklar yüzünden binlerce insan zindanlarda tutulurken, ‘fitne başları’ olarak nitelenen bu kişiler hakkında ev hapsinden ileriye bir tedbire başvurulmaması da ayrı bir ilginç nokta..
Anlaşılıyor ki, bu mülayim durum, Rehber’in emriyle oluyor..
Ama, kızgın tarafdarlar Kerrubî, Mûsevî ve Muhammed Khâtemî’nin idâm edilmesi için, Meclis’de bile gösteriler yapan kızgın m.vekillerinin görüntüleri bütün dünyaya yaansıyordu. Ve hattâ, onlar, safını düzeltmemesi halinde Refsencanî’nin de aynı şekilde bertaraf edilmesi gerektiğini dile getiriyorlardı..
Tabiatiyle, iki sene sonra yapılacak olan cumhurbaşkanlığı seçiminde Mûsevî, Kerrubî, Khâtemî ve onların çizgilerindeki kişilerin Şûrâ’y-ı Nigehbân tarafından veto edileceğine dair rivayetler, tahmin ve temenniler halinde sözkonusu ediliyor..
*
Ancak, bu kızgın tarafgirlik ve gösteriler içerdeki problemleri halletmeye yetmiyordu, tabiatiyle.. Hep, dikkatleri dış tehlikelere çekerek de nihayet, bir yere kadar varılabiliyordu..
Nitekim, geçtiğimiz hafta, -deyim yerindeyse-, davul patladı..
Gerçi, önceden de bir takım belirtiler vardı, ama, işte geçen hafta, artık ipler koptu..

İki sene önce.. Seçimlerden sonra, Ahmedînejad, aynı zamanda dünürü de olan İsfendiyar Meşaî’yi (bizdeki Başbakanlığa denk makam olan) C. Başkanlığı Birinci Yardımcılığı’na getiriyordu.. Ama, bu geniş bir tepki alıyor ve Rehber de bu vazifelendirmeden vazgeçmesini istiyordu, Ahmedînejad’dan..
O zaman, Ahmedînejad bir hafta kadar süren bir suskunluk direnişinden sonra nihayet, Rehber’in emrine uyuyor ve Meşaî’yi C. Başkanlığı I. Yardımcılığı’ndan alıyor ve amma, onu bu kez de, Cumhurbaşkanlığı Müşteşarlığı denilebilecek bir makama getiriyordu, yine de.. Yani, birilerine âdetâ nanik yaparcasına..

Bu arada, 6 yıldır Dışışleri Bakanlığı yapan Menuçehr Muttekî, birgün Afrika ülkelerinden Senegal’de resmî gezideyken, oldukça istiskal edici bir şekilde azlediliyor ve Senegal Cumhurbaşkanı’nın huzuruna Dışişleri Bakanı olarak giren Muttekî, sıradan birisi olarak çıkıyordu.. Ve onun niçin dönmesinin beklenmediği gibi suallere kimse tatmin edici bir cevab veremedi..
Rehber’in bu durumdan da rahatsız olduğunu söyleniyordu, ama, problem olmaması için müdahale etmediği ileri sürüldü..

Ve nihayet geçen hafta da, İstihbarat Bakanı (Huccet-ul’İslam unvanlı) M. Muslihî, kendi bakanlığındaki yardımcılarından birisini, C.Başkanı Ahmedînejad’a danışmadan azlettiği için, azledildi.. Ama, istifa görüntüsü altında..
Bu haber derhal, İran’ın resmî haber ajansı İRNA başta olmak bütün resmî yayın organlarından kamuoyuna ve dünyaya duyuruldu.. Ve arkasından ise, İnqılab Rehberi, derhal, Muslihî’nin vazifesine devam etmesini emreden bir hüküm yayınladı..
Ancak, bu hüküm, 24 saate yakın bir süre, resmî ajans bültenlerinde yer almadı..
Ahmedînejad ise, suskunluğunu koruyordu..
Bu yazının yazıldığı 22 Nisan gününe kadar da Ahmedînejad’ın bu konuda geri adım attığına ve Muslihî’yi makamına iade eden resmî yazıyı yazdığına dair hiçbir işaret vermedi..
Bu arada, bazı çevrelerde, Rehber’in böyle bir müdahale hakkının olup olmadığı sorgulanmaya başlandı.. Ama, İİC denemesinde yeri henüz tam olarak belirlenememiş olan Rehberlik ve Veli-yy-i Faqihlik, anayasanın da üstünde kabul edilmektedir..
*
Bu anlatılanlar elbette çok büyütülecek hadiseler olmayabilir, ama, çok hafife alınacak hadiseler de değildir ve Rehberlik makamı ile Cumhurbaşkanlığı makamının arasında açıkça dile getirilmeyen bir mücadelenin sürdüğüne işarettir..
Ve dahası, Ahmedînejad’a tarafdar olanlardan bazıları ise, asıl, kendilerinin Ahmedînejad’ı değil, onu derinden etkileyen İsfendiyar Meşaî’yi desteklediklerini belirtmekteydiler.. Onun kendine özgü bir çizgisinin olduğunu söyleyenler de az değildi..
Acaba, öyle miydi?
12 Haziran 2009’daki seçimler esnası ve sonrasında Mîr Huseyn Mûsevî, Mehdî Kerrubî, Muhammed Khatemî ve hattâ Hâşimî Refsencanî çizgisini en ağır ve hattâ hakarete varacak sözlerle suçlayan ve Keyhan gazetesinin başında İnqılab Rehberi’nin temsilcisi sıfatıyla bulunan Huseyn Şeriatmedarî, 19 Nisan günü yayınlanan ‘Asıl kimler azledilmeli?’ başlıklı başyazısında, Meşaî’nin, ‘Benim açımdan İslamcılık geçmiştir.. İslam mektebinden, ekolünden ziyade İran mektebinden, ekolünden söz etmeliyiz.. İsrail halkı bizim dostluğumuza mustehakdır.. Benim bu görüşlerimi kabul etmeyenlerin benim hükûmetimde yeri yoktur.. Benim için kişiler hakkındaki ölçü, benim emirlerime harfiyyen riayet edip etmemektir.. Her ne zaman istersem, Amerika, İngiltere, İsrail veya diğer ülkelere giderim ve her dış makamla veya ülke dışına kaçmış olan İranlılarla görüşürüm... Ve mesela, İstihbarat Bakanlığı’ndan birisi buna karşı çıkacak olursa, hemen azlederim..’ gibi görüşleri dile getirdiğini açıkça yazmış ve böyle birisini, Cumhurbaşkanı Ahmedînejad’ın bütün bunlara rağmen, hâlâ nasıl olup da koruduğundan şaşkınlık duyduğunu dile getirmiştir..
Ama, mes’elenin daha da ilginç tarafı şudur:
Cumhurbaşkanı Mahmûd Ahmedînejad’ın üçüncü bir dönem için aday olması kanûnen mümkün olmadığından, yerine Meşaî’yi veya kendisine sadakatle bağlı kimseleri aday göstermek isteyeceği iddia ve tahmin edilmektedir.. Ve İstihbarat Bakanlığı’nı bu yolda kendi önündeki en büyük engel olarak görmektedir..
Şimdi, Cumhurbaşkanı tarafından azledilen İstihbarat Bakanı Muslihî, İnqılab Rehberi’nin emriyle yerinde tutulurken; bu emrin kanunî formalitesi, Cumhurbaşkanı tarafından henüz de yerine getirilmiş değildir..
İnqılab Muhafızları Ordusu’nun savaş yıllarındaki başkomutanı olan Muhsin Rızaî ise, şimdilerde, İstihbarat teşkilatının bir Bakanlık olmaktan çıkarılıp, tıpkı İİC Radyo-Televizyon Kurumu gibi, doğrudan doğruya İnqılab Rehberi’ne bağlı ve sadece ona hesab veren bir teşkilat haline getirilmesini teklif etmekte..
Ortaya çıkan bu durum, çok sıradan bir durum olmayıp, yarınlarda nasıl bir şekil alacağını,
hele de, gelecek cumuhurbaşkanlığı seçimlerinde, aday gösterileceği düşünülen Meşaî’nin veto edilip edilmeyeceğini şimdiden kestirmek epeyce çetindir..

Bir de ‘Mehdeviyet inancı’ ve

​

‘zuhûrun yakın olduğu’ iddiası varki..

Bütün bunlara bir mehdeviyet inancının eklenmesi daha konuyu daha bir ilginç hale getirmiş bulunuyor.. ‘Mehdî’ beklentisi sadece İslam’ın hemen bütün mezheblerinde değil, ilahî kaynaklı önceki dinlerde ve hattâ hindulukda bile genel çerçevesiyle var olan bir inançtır..
‘Mehdi-y’i Muntezer/Beklenen Mehdi’ zuhûr edecek ve bütün müşküller hallolacak.. Ve hattâ, Mehdî’nin dünyayı hâlen de gaybûbet âleminden yönlendirdiğine de inanan mezhebler de vardır.
Ama, Mehdî inancının şiî müslümanlar arasındaki yeri daha bir ayrıdır.. Çünkü, İmamiye-i İsna- Aşeriyeyye /12 İmam- Caferiyye mezhebine göre, Mehdi, belirsiz bir kişi olmayıp, 12 asır öncelerde, 12. İmam olarak gelmiş belirli bir kişidir ve şimdi ise, ‘gaybubet-i kubrâ’ (büyük gaiblik) halindedir, yaşamaktadır ve zuhûr edecektir.
Ama, bu inancı kötüye kullanamak isteyen birçok kişi ve cereyanların varlığıyla da sık sık
karşılaşılmakta, kendisini İmam-ı Zaman (Mehdi) olarak niteleyen veya İmam-ı Zaman’ın naqibi, özel temsilcisi olarak niteleyen kimseler sık sık zuhûr etmekte ve İİC güvenlik güçleri, bunlarla bazen çok çetin mücadelelere girişmektedir..
Böyleyken, son zamanlarda hazırlanan ‘Zuhûr (yani, Mehdi’nin Zuhûru) yakındır..’ isimli bir filmin CD’leri İran’da ülke çapında milyonlar dağıtılmış bulunmakta ve avâm kesimi, Mehdi’nin zuhûrunun yaklaştığı iddiasıyla cezbedilmekte..
Bu konuda fısıltı gazetesi, o filmde sözkonusu edilen Şuayb bin Salih’in Ahmedînejad olduğunu yaymakta... Gerçi, Ahmedînejad, ‘Ben ne zaman ve nerede Şuayb bin Salih benim dedim?’ diye bu iddiaları reddetmekteyse de, Ahmedînejad’ın, cumhurbaşkanı olarak, halk kitleleri karşısında sık sık Mehdi inancına sığındığı bilinen bir durum olup, hattâ geçtiğimiz aylarda, Tahran Cuma İmamlarından birisi, ‘Sn. Cumhurbaşkanı, meselelerin çözümünü Hz. Mehdi’ye havale etmeyi bırak da, mes’elelere şahsen çözüm üret..’ demek gereğini duymuştu.. Seçkin ulemâdan niceleri de, bu söylemleri, bir inancın, hurafelere kurban edilmesi olarak nitelemektedirler. Hattâ, Irak-Necef’deki büyük âyetullah Ali Sistanî bile bu konudaki rahatsızlığını resmen dile getirdi..
Halk kitleleri ise, geçmişteki hiçbir cumhurbaşkanının Mehdi inancını halk karşısında ve resmî sıfatıyla bu kadar güçlü olarak sözkonusu etmediğini söyleyerek, ona daha ayrı bir makam vermektedirler..
Ama, bu iddianın halk arasında bu derece güçlü sözkonusu edilmesinin, genç nesillerin İslam’dan uzaklaşmasına bile vesile olacağını ve Mehdi inancının günlük siyasî maksadlar için kullanılmasının tehlikelerine dair, seçkin ulemâdan da itirazlar gidereke yükseldikçe.. Filmin yapımcısı Ali Asgar Sicanî tutuklandı geçen hafta.. Ancak, bu filmi ülke çapında dağıtan gizli eller henüz de bulunamadı..
Ancak, bu dağıtımın hangi eller aracılığıyla yapıldığını bildiklerini söyleyenler de yok değil..

Selahaddin E. Çakırgil

Elmadan armut düşecek hali yok.
Esat gibi diktatörden böyle bir oğul olur.
Halka yabancı yönetim..
"halka hizmetkar" değilde "baas partisi bağlılarına" hizmetkar.
Ama inşaallah devrilecek.

“Usâme bin Laden öldü mü / Acun (âlem) ıssız kaldı mı?”

“Usâme bin Laden öldü mü / Acun (âlem) ıssız kaldı mı?” Kişiler ölür, zihniyetleri devam eder

​

Eski türk masallarından birinin kahramanı olan Alp Er Tunga üzerine yazılmış bir destan, ne olduğunu pek anlamadığımız halde bize okutulurdu, ortamekteb sıralarında..
’Alp Er Tunga öldü mü, / Acun ıssız kaldı mı, / Felek öcün aldı mı, / Şimdi yürek yırtulur..
Felek fırsat gözetti, / Gizli tuzak uzattı, / Beğler beğin azıttı, / Kaçsa nasıl kurtulur..’
*
Usâme bin Laden’in öldürüldüğü haberi ulaşınca, aklıma hemen Alp Er Tunga Destanı’nın mısraları geliverdi.. (Hemen ekleyelim, bütün yabancı metinlerde, bu isim, ’Usâme bin Laden’ şeklinde geçtiği ve başta durumlarda yabancı kelimeler ingilizce yazılışa göre aktarıldığı halde, hattâ İslamî dikkatleri olduğu kabul edilen yayınlarda bile, yersiz bir manipulasyonla hemen, ’Bin Ladin’ şekline dönüştürülüyor.. Halbuki, ikisi arasındaki fark, çok derin.. Laden, çam cinsi bir ağaç iken, Ladin denildiğinde ise, zihinlerde dini yok, din karşıtı gibi bir mânayı da çağrıştırabiliyor.. O halde, tekrarlayalım; ’Bin Ladin’ değil, Bin Laden..)
*
Zihinlerimiz bu günlerde, genelde Ortadoğu’yu kasıp kavuran ’Arab Baharı’nın gelişmeleriyle meşguldü..
4 ay önce başlayıp, Tunus ve Mısır’daki 25-30 yıllık diktatörlük rejimlerinin devrilmesiyle sonuçlanan; Yemen’de de yüzbinlerin 32 yıllık Ali Abdullah Salih rejimini derinden derine sarstığı, Cezayir’de de kitlelerin ayaklanmasının elinin kulakta olmasına vesile olduğu bu ’bahar’ın; sonunda Libya, Bahreyn ve Suriye’de nasıl korkunç bir kan dökücülüğe ve iç savaş boğuşmasına dönüştüğünün ızdırabını yaşarken..
Ve Gaddafî’nin kendi halkına karşı dinmek bilmeyen cinayetleri binleri yutarken, sonunda, kendi oğlunun da NATO saldırıları sırasında ölüm haberi geliyordu..
Halbuki, o saldırıdan birkaç saat önce, Gaddafî, NATO’ya, pazarlık kapılarını açmaya çalışıyor ve kendisi iktidarda kalmak şartıyle, herşeyi müzakere edebileceğini ve Libya petrolü üzerinde de gerekli düzenlemeler yapabileceğini bildiriyordu..
Suriye’de ise, başta güneydeki Der’a şehri olmak üzere, hemen heryerdeki protestoculara, göstericilere tankla, topla, keskin nişancılarca saldırıp, yüzlerce insanı katlediliyor ve Beşşar Esed’in, babasından genlerine intikal eden kaniçiciliğin sevkıyle hareket ettiğini göstermek istercesine, Baas rejiminin Derin Devleti eliyle, Suriye halkına kan kusturuyorken..
*
Evet, zihnimiz bu konularla meşgulken, Amerikan Başkanı Barack Hussein Obama’nın 2 Mayıs sabahı yaptığı açıklamayla dünya gündemi değişiverdi, bir anda..
Çünkü, Obama’nın söylediğine göre, Usâme bin Laden öldürülmüştü..
Obama, son aylarda gerçekleştirilen istihbarat çalışmaları sonucunda Usâme bin Laden'in yerinin nokta olarak belirlendiğini ve kendisinin talimâtıyla gerçekleştirilen bir operasyon sonucu Pakistan'da ölü olarak ele geçirildiğini, "Adalet yerini buldu" diyerek açıklıyor ve onun cesedinin de ellerinde olduğunu belirtiyordu.
Obama, ayrıca, ’B. Amerika, İslam’la savaş halinde değil ve asla da olmayacak..’ da diyordu.
İnanalım mı?
Bu söz hiç inandırıcı gelmiyor..
Çünkü, Obama, ’Bir kere daha söylüyorum. Bizim problemimiz İslam’la değil.. Başkan Bush’un dediği gibi, bizim mücadelemiz İslam’a karşı değil, teröre karşı.. Bin Laden İslamî bir lider değil!.’ derken sözünün temelini selefi olan USA başkanı’na, Bush’a dayandırıyordu..
Evet, G. W. Bush da gerçi öyle sözler söylemişti, ama, kendi saldırılarının yeni bir Haçlı Savaşı olduğunu da açıkça beyan etmişti; 11 Eylûl 2001’in devrisi günlerde.. ‘Haçlı Seferleri’nin ise, 1095-1270 yılları arasında, 900 yıl öncelerde, müslüman coğrafyasının kalbini nasıl virâneye çevirdiğini tekrara gerek yok.. Ve şimdi tekrarlanan da, gerçekten oydu.
Unutalım mı?
*

ÖLDÜRÜLDÜ MÜ, YOKSA BU DA BİR BAŞKA KURGU MU?​

​

Evet, Usâme bin Laden’in artık öldürüldüğü bildiriliyor, emperyalist dünya sevince garkoluyordu.. Ama, Pakistan resmî makamları da Usâme Bin Laden’in öldürüldüğünü teyid ederken; Pakistan Talibânı ise, Amerika’nın iddiasını yalanlıyor ve Bin Laden’in hayatta olduğunu iddia ediyordu..
Verilen haberlere inanmak açısından Talibân’ı Obama’ya tercih ederdim, amma, iddianın yalan çıkması halinde, sadece önümüzdeki seçimlerde bu gelişmelerden istifade edeceği tahmin olunan Obama’nın değil, bütünüyle Amerikan emperyalizminin ne duruma düşeceği düşünüldüğünde, o öldürülme haberinin doğru olmaması ihtimali, büyük bir risk taşıyacağından, zayıf bir ihtimal olsa gerek..
Gerçi, fotoğraflar üzerinde oynama yapıldığı iddiaları da ilgi çekici.. Çünkü, Bin Laden’e aid olduğu söylenen ve alnından vurulmuş kafa ve yüz fotoğrafı, bu ihtimali güçlendiriyor.. Çünkü, 10 yıl önceki fotoğraflarında siyah olan sakal, daha sonra ağarmış iken, dünyaya yayınlanan bu resimlerde, sakalının siyah olması ilginçti.. (Sakalın boyanmış olması ihtimali de mevcud elbette..)

DNA testiyle cesedin Bin Laden’e aid olduğunun belirlenmesi mümkün.. Ancak, o laboratuar bulgularının sıhhatinin bile şüphe götürür tarafı daima olacaktır..
Öte yandan, bazı Amerikan makamları Bin Laden’in cesedinin ellerinde olduğunu söylerken, diğer bazı Amerikan makamları da, cesedin Suûdî rejimince kabul edilmemesi üzerine, İslamî usûllere riayet edilerek denizin dibine gömüldüğünden haber veriyor..
Amerikalıların da böyle bir ’kemalist’ yöntemi takib etmesi, ilginç..
Evet, şaşırmayalım.. Bu, ilginç bir ve korkunç bir kemalist metoddur..
1925 Şubatı’nda Diyarbekir ve çevresinde meydana gelen büyük qıyâm esnâsında yakalanıp idâm terimi kullanılarak kanun adına diye öldürülen Şeyh Said’in mezarının gizlenmesi ve keza 1937’de, Dersim’de Seyyid Rıza liderliğindeki isyanın onbinlerce sivil insanın da katledilerek bastırılmasını takiben, Seyyid Rıza ve oğlu da yine idâm denilerek, kanun adına öldürülmekle kalmamış ve cesedleri yakılarak yokedilmiş ve geride bir mezar bile bırakılmamıştı..
Bu kemalist yöntemin, Said-i Nursî’nin 24 Mart 1960’da ölümünden iki ay sonralarda, ona da uygulandığını; cesedinin, 27 Mayıs darbecilerince Urfa’da kısa sürede bir ziyaretgâha dönüşen mezarından çıkarılıp uçakla bilinmeyen bilinmeyen bir yere, -bir iddiaya göre Tuz Gölü’ne ve bir diğer iddiaya göre de Akdeniz’e-atılmış olduğunu (ve o cinayeti işletenlerin başında bulunan Alpaslan Türkeş’in de bu sırrı ifşa etmeden dünyadan ayrıldığını) hatırlayalım..
1950-60 arası 10 yıl iktidarda kalan Başvekil Adnan Menderes ile Dışişleri Bakanı Fatin Rüşdî Zorlu ve Maliye Bakanı Hasan Polatkan’ın, 1961’de İmralı Adası’nda yine hukuk adına öldürülmelerinden sonra, cenazelerinin ailelerine verilmeyip, kemiklerinin bile ancak 30 yıl sonra izin verilmesi de yine aynı kemalist mütegallibe zihniyetinin yansıması idi..

Emperyalistlerin, hele de müslüman coğrafyalarındaki ziyaretgâh haline gelen mezarların fonksiyonunun gücünü kestirmekte kemalist metodlardan ders aldıkları görülmektedir.. Ki, ayrıca, Amerikan emperyalizminin Irak’ı işgalinden sonraki yıllar boyunca çekilen korkunç cinayet ve acılar, Saddam Huseyn’in bile yüzünü ağartacak bir dereceye geldiğinden, onun doğum yeri olan Tikrit’teki mezarının da bugün bir ziyaretgâha dönüştürüldüğü biliniyor..
Şimdi de; Usâme bin Laden’in mezarının bir ziyaret ve manevî güç yüklemesi yapılan bir yer haline gelmesini önlemek için, geride bir iz bırakılmamaya çalışılıyor..
*

BÜTÜN BU KORKUNÇ EYLEMLERİ SAHİDEN DE BİN LADEN Mİ YAPTIRMIŞTI? ​

​

Usâme bin Laden, gerçekten de kendisine yöneltilen o korkunç 11 Eylûl 2001 ile, ondan öncesi ve sonrasındaki nice kanlı eylemleri gerçekten de yaptıran kişi midir?
Usame bin Laden, İslam’ı temsil etmediği gibi, elbette ki bir bütün olarak müslümanları da temsil etmiyordu... Ama, müslümanların kahramanlığını benimsediğimiz gibi, yanlışlarını da kabullenmemiz ve sorumluluğumuzu düşünmemiz gerekir.. Çünkü, bir kişi, kendisini İslam’a ve müslümanlara nisbet ediyorsa, onun olumlu-olumsuz herşeyi bizim de hânemize yazılır..
*
Ama, 11 Eylûl 2001 tarihinde, New York’daki İkiz Kuleler denilen Dünya Ticaret Merkezi’ne, yani kapitalist emperyalizmin en büyük sembolüne ve Washington’daki Pentagon’a (USA Sav. Bakanlığı ve Genelkurmay -Ortak Kurmay- Başkanlığı’na), yani Amerikan militarizminin, askerî gücünün en büyük sembolü olan bir mekâna yapılan saldırıların aslî faili olarak gösterilen Usâme’nin o saldırı ile direkt bağı ve bağlantısı kesin olarak ortaya konulamamış olsa bile, o eylem ona ve örgütüne nisbet olundu..
O korkunç saldırılarda 3 binden fazla sivil insan alevler içinde kavrulmuştu.
Onun İslam adına kabullenilebilecek bir tarafının olup olmadığının cevabını her müslüman vicdanında rahatlıkla verebilir..
Amerikan emperyalizmi, o saldırı ile hiçbir ilgisini ortaya koyamadığı halde, bütün bir Afganistan’ı hedef aldı ve işgal etti ve Sovyet Rusya İmparatorluğu’nun 14 yıl süren işgalinde zâten daha bir harabeye dönmüş olan fakir Afganistan’ı cezalandırmaya kalkıştı, ’ölüyü bir daha öldürdük’ dercesine..
Amerika ve NATO, 11 Eylûl 2001 Saldırıları’nın hayalî bir suçlusu olan Usâme’yi cezalandırmak adına bütün Afgan halkını eziyor, 10 yıldır her türlü mel’aneti işliyor..
Onunla da yetinmeyip, Saddam Irakı’nı da, hem kitlesel imha silahı ürettiği ve hem de El’Qaide ile işbirliği yaptığı gerekçesiyle işgal etti ve iki milyona yakın sivil insan bu korkunç işgal sırasında öldürüldü ve hâlen de öldürülüyor..
Bütün bu korkunç cinayetler ve insanlık suçları ’misilleme’ diye gösterilerek işlenmişti..
Halbuki, misilleme, adı üstünde, bir saldırıya, aynı cinsten , aynı seviyede karşılık vermektir..
Ama, burada, saldıran taraf belli değil diye, ’asimetrik bir savaş’ var diye, o saldırganı sakladığı varsayılan bütün bir ülke ve onmilyanlarca sivil insan da cezalandırılıyor ve böyle bir misilleme anlayışı da ’asimetrik savaş’ın sonucu olarak gösteriliyordu..

O acaib ve mantıken çarpık olan misillemeleri yapan Amerikan emperyalizmi ve müttefikleri, şimdi, Bin Laden’in öldürülmesi üzerine, Bin Laden’in lideri olduğu kabul edilen ’El’Qaide’nin de benzer bir misillemede bulunacağından korkuyor..

Böyle bir mukabil saldırı olur mu, olmaz mı; kestirmek zor..
Çünkü, geçmişte, faili mechul, bilinmeyen birçok büyük eylemler de ’El’Qaide’ye mal edildi..
Bunların belli-başlılarını şöyle bir hatırlayacak olursak...

1993: Somali’nin başkenti Mogadişu’da 18 Amerikan askeri öldürüldü.
Kasım 1995: Suûdî rejiminin başkenti Riyad’da 5 Amerikan askerinin ölümüne yol açan kamyonla bombalama...
Kasım 1995: Pakistan’daki Mısır Büyükelçiliği bombalandı, 17 kişinin öldü.
Haziran 1996: Suûdî Arabistan’ın Hobar kentinde 19 Amerikan askerinin ölümüne yol açan patlama..
7 Ağustos 1998: Amerikan askerlerinin, 1991’deki Irak-Amerika Savaşı’nda, Amerikan askerlerinin müslüman coğrafyalarına girişinin sekizinci yıldönümünde Kenya’nın başkenti Nairobi ve Tanzanya’nın başkenti Dâr-us’Selâm’daki Amerikan elçilik binaları aynı günde havaya uçuruldu, toplam 260 kişi öldü, binlerce kişi de yaralandı..
20 Ağustos 1998: Amerikan emperyalizmi, o saldırılara karşılık olmak üzere, Sudan’da kimyasal silahlar üretildiği iddia olunan ve amma, sadece sıradan bir ilaç fabrikası olduğu anlaşılan bir tesisi ve Afganistan’daki El’Qaide eğitim kamplarını bombaladı. Usâme bin Laden’in yakalanması için 5 milyon dolar ödül kondu.
El’Qaide örgütünün isminin dünyaca daha bir tanınmasına vesile olan asıl büyük eylem ise, 11 Eylûl 2001 Saldırıları idi.. Ki, yukarıda işaret olundu...
15 Kasım 2003’de İstanbul’da, 60’a, 7 Temmuz 2005’de Londra’da yine 60’a yakın, 11 Mart 2004’de Madrid’de 200’e yakın insanın ölümüyle sonuçlanan büyük terör eylemleri de ’El’Qaide’ye mal edildi..
Bunlar gerçekten de ’El’Qaide’ tarafından mı gerçekleştirildi, yoksa, bu kadar büyük bir yaygın ve herkes hemen her eylem fraksiyonunun kendisini nisbet etmesi açısından bu kadar yaygın bir teşkilat olduğu için mi, ’El’Qaide suçlandı; bunları kestirmek zor..
Şimdi, Usâme bin Laden’in öldürüldüğü iddia olunduğuna göre, o örgüt çökertilmiş olacak mıdır?
Yoksa, daha geniş misillemelerde mi bulunacaktır?
Ve esasen, Bin Laden’in yardımcısı olan Mısır’lı Dr. Eymen ez’Zevahirî’nin de Bin Laden’den geri kalır tarafı yoktu.. Ve bunca yıllar boyunca, bu örgütte daha pek çok beyinler yetişmiş olmalı..
Çünkü bu örgütün ve imkanlarının , daha doğrusu Bin Laden’in milyarlarca dolar olarak ifade edilen malvarlığının bu çalışmaları yürütmeye yeteceği tahmin edilmekte..

’EL BEBEK- GÜL BEBEK’ BİR GENÇLİK DÖNEMİ..

Dünya kamuoyunun daha çok, elindeki kalaşnikofu ve diğer magazin boyutuyla tanıdığı Bin Laden, 1957de Suûdî rejiminin başkenti Riyad’da Filistin kökenli bir ailenin çocuğu olarak doğmuştu.. Babası Muhammed bin Laden, Ortadoğu’nun en büyük müteahhidlerinden biri olmuştu. Ve Bush Ailesi’yle de büyü milyarlık yatırımları vardı..
Usâme bin Laden, bütün kardeşleri gibi, hep Suûdî prensleriyle birlikte büyüdü, aynı okullarda okudu.
Bin Laden, zengin ailesinin kanatları altında, Avrupa ve Amerika’da yıllarca okuyup yaşadıktan sonra, ideallerini gerçekleştirecek yeni bir dünya aramaya başladı ve Afganistan’da komünist işgale karşı verilen ’cihad’a katıldı.. Elinde bol imkanlar vardı.. Esasen, kapitalist ve komünist emperyalizmleri arasındaki Soğuk Savaş yıllarında, Sovyetler’in tökezletilmesi için, Afgan mücahidlerine olabildiğince yardım yapan Amerika, her istediği silah karşılığını hemen ödeyen ve yardım dilenmeyen bir Bin Laden’le tanışmıştı..
Ve dikkatleri çekmişti..
Ama, Bin Laden henüz çok genç ve tecrübesiz idi.. Filistin’li Abdullah Azzâm, Afgan cihadında organize edici bir şahsiyet olarak en göze batan isimdi ve cihad teşkilatları arasındaki ihtilafları gidermek için çırpınırken.. Dişliler arasında kaldı ve sonra..
Bin Laden, ondan sonra daha başına buyruk kaldı ve kendi grubunu oluşturdu ve cihad teşkilatları arasındaki savaşlar şiddetlenince, Talibân’la işbirliğine girişti.. Talibân’ın lideri Molla Ömer’le akrabalık kurdu, onun kızını alarak.. Ve Bin Laden’in, 300 milyon dolarla 5 milyar dolar arasında değişen servetinin her ikisi de, Afganistan için oldukça büyük bir kaynak teşkil ediyordu..
Usâme, Arab ülkeleri ve Afganistan’ı ’lidersiz ülkeler’ ve kendisini de ’ülkesiz bir lider’ olarak görüyor ve mücadelesiyle, bütün bu ülkelerin liderliğine oynuyor gibi bir görüntü veriyordu..
Usâme Bin Laden, Afganistan’da binlerce ’mücahid’e komuta ettiği o dönemi, "İki yılda cephede yaşadıklarımı, başka yerde 100 yılda yaşayamazdım" diye anlatır. Hatırlayalım ki, kapitalist emperyalizmin emrindeki dünya medyası, bütün Afgan mücahidleri gibi Bin Laden’i de o zamanlar "özgürlük savaşçısı" olarak adlandırıyordu.
Ve, Bin Laden gibi binlercesi de , 1979'dan itibaren Afgan Savaşı sırasında, Sovyetler’e ve Afganistan’daki yerli / kukla komünist rejimin güçlerine karşı savaşırken, Amerikan istihbaratınca da, "Afganistan'daki en iyi savaşçılar" olarak övülüyordu.
Daha sonra ise, Bin Laden, kontrol edilemez bir duruma gelip namluyu Amerikan emperyalizmine de çevirince, terörist ilan ediliverecekti, tabiatiyle..

"İNANCIMI KORUMAK TERÖRİSTLİKSE, BUNDAN ONUR DUYARIM!"

1980-88 arasında İran İslam Cumhuriyeti’ni yere sermek için, hemen bütün arab rejimleri ve, Amerika ve Sovyet Rusya dahil, bütün emperyalist güçlerin, tam desteğine sahib olan Irak lideri Saddam, Ağustos-1990 başında da Kuveyt’i işgal ve ilhak edince, artık düşman olarak görülmeye başlanmıştı ve Suûdî rejimi, Saddam’ın kendisine de saldırabileceğinin korkusuyla sınırlarının korunmasını Amerika’dan istemeye hazırlanıyordu.. Usâme bin Laden, o zaman, bu vazifenin kendisine verilmesini istedi. Kral Fahd bu çağrıya kulak asmadı ve Amerikan askerlerini çağırdı.
Usâme bin Laden’le Suûdî arasındaki ipler böylece tamamiyle koptu.. Ve Afganistan'a döndü.. Bir ara, Sudan’a da gitti, büyük yatırımlara girişti.. Bu arada, müslüman coğrafyalarındaki kukla rejimlere ve onların perde arkasındaki efendilerine karşı mücadeleyi de sürdürmeye çalışıyordu..

Nitekim, Londra'da arabça yayınlanan El’Quds-el’Arabî gazetesinde 23 Şubat 1998'de, Şeyh Usâme bin Muhammed Bin Laden, Mısır Cihad örgütü lideri Eymen ez’ Zevahirî, Mısır İslamî Cihad örgütü lideri Ebu Yâsir Rifaî, Pakistan Cemiyet-ul’Ulemâ yöneticisi Şeyh Mîr Hamza ve Bangladeş Cihad Hareketi lideri Fazl’ur’Rahman’ın, ’Dünya İslam Cephesi’ adı altında ortaklaşa yazdıkları bir fetva yayınlandı. Fetvada, "Mescid-i Aqsâ ve Mekke’yi işgalden kurtarmak ve ordularını İslam topraklarından söküp atmak için, Amerikalıları ve onların müttefiklerini, hangi ülkede mümkünse orada öldürmek, her Müslüman için farzdır." deniliyordu.
Böylece, Mekke’yi de ’işgal altında’ nitelemek sûretiyle, Suûdî rejimi de, Amerikan emperyalizmi gibi, hedefe oturtulmuştu.. Ama, adı artık, mücahidlikden teröristliğe kaymıştı..
Bin Laden, 1996'da bir röportajında, "İnancımı korumak teröristlikse, bundan onur duyarım" demiş ve eklemişti "Asıl yüzbinlerce Iraklı çocuğun ölümü, Filistinlilere yapılanlardır, terörizm".
Bin Laden'in, mücadalesine tahsis ettiği ve yüzmilyonlarca, hattâ milyarlaca doları bulduğu söylenen serveti ve radikal İslamî gruplar ile bağlantısını daha da güçlendirmiş olabilir..

YAKÎNEN BİLİNMEYEN BİR KİMSEDEN, EMPERYALİSTLERİN HATIRI İÇİN​

NEFRET ETMEK VE ONUN KATLİNE SEVİNMEK, BİR MÜSLÜMANA YAKIŞIR MI?​

​

Tekrar edelim, Usâme bin Laden’in öldürülmüş olması mümkündür..
Her yaptığını tasvib etmesek bile, sırf emperyalistler söyle istiyor diye veya onların hoşuna gidecek şekilde, Bin Laden’i suçlamanın hiç bir müslümana şeref kazandırmayacağı açıktır.
Onun niyeti doğru olabilir, ama, çaresizlik içinde başka çıkar yol bulamadığı için, mecburî tek istikametli bir yolu tercih etmiş olabilir.. Ya da, geçmişte, her türlü silahlı mücadele tecrübesine sahib bir güç odağını bertaraf etmek isteyen emperyalist karar mekanizmalarının cenderesine düşmemek için, böyle bir mücadele yolu da seçilmiş olabilir..
Ancak, bu gibi kişilerin yaptıkları elbette ki İslam’ı bağlamaz. Ama, biz müslümanları bağlar.. Çünkü, kahramanlığını sahiblenebileceğimiz kimselerin hataları varsa, müslümanlar olarak onları da sahiblenmeli ve aynı hataların tekrarlanmaması için iyi tahliller yapabilmeliyiz..
Bu vesileyle belirtmeliyim ki, Fethullah Hoca, geçmişte, ’Dünyada en nefret ettiğim kişi Usâme bin Laden’dir..’ demişti ve onu, bu sözlerinden dolayı o zamanlar ayıplamıştım.. ’Amerika’nın himayesinde olduğu için, böyle bir söz söylemiştir..’ diyenlere de, bu gibi mazeretlerin o kişiyi ancak küçülteceğini hatırlatarak.. Çünkü, ’bulunduğumuz sosyal çevredeki başkaları lanetliyor’ diyerek, oradaki egemen güç odaklarını memnun etmek için, bizim de koroya katılmamız, bir müslümana yakışmaz.. En azından susulabilirdi, susulmalıydı..
Şimdi de Cumhurbaşkanı Abdullah Gül, Avusturya’yı resmen ziyaret için yola çıkarken, 2 Mayıs sabahı, yaptığı ilk açıklamada, bu haberden dolayı memnuniyetini belirtti..
Bu gibi sözlerin diplomasi gereği diye te’vil edilecek tarafı yoktur ve ona da yakışmamıştır..
Susmak da diplomatik bir çözüm yoludur..

Şunu da hatırdan çıkarmamalıyız ki, kişiler önünde-sonunda öleceklerdir, ama, zihniyetler, kişilere nisbetle çok daha uzun ömürlüdür..
Nemrud ve Fir’avunlar, Ebu Cehl ve Ebû Leheb’ler ve Yezid’ler, M. Kemal’ler, Churchill’ler, Hitler ve Stalin’ler, Mao’lar, Şah’lar, Saddam’lar, Pol Pot’lar, vs. hepsi öldü.. Kimisinin ölümü üzerinden onlarca, kimisi üzerinden yüzlerce ve binlerce yıl geçti..
Ama, onların zihniyetleri yaşıyor..
Aynı şekilde, Hz. Musa da, Hz. İbrahîm de, Hz. İsâ da, Hz. Resul-i Ekrem (S) de, bu dünyadan çekileli asırlar geçti; ama, onların has ve hâlis takibçileri de yollarında devam ediyor..
Bu bakımdan, bugün Usâme bin Laden’i öldürdük diye veya onun öldürülmüş olmasına sevinenler, yarınlarda, o’nun ve benzerlerinin zihniyetlerinin devam ettiği gerçeğiyle karşılaşabilirler.. Esasen, bu gerçeği onlar da bildiğinden, Bin Laden’in takibçileri adına yapılabilecek misillemelerden korkuyorlar.. Şurası açıktır ki, Amerikan emperyalizmi gibi bir güç oldukça, Usâme bin Laden etrafında şekillendirilen efsane de gerçek ise, o veya benzerleri de yine zuhûr edecektir.. Çünkü her güç odağının bir karşı da mutlaka zuhûr eder, tabiatta boşluk olmaz..
Bu anlayış için,de, Usâme bin Laden eğer dünyamızdan ayrıldıysa; Allah’u Teâlâ’nın, kulları hakkındaki her türlü tasarrufunun rahmet olduğunu da unutmayarak, rahmet-i ilahî’nin onu da kuşatacağı gerçeğini hatırlamak yerinde olacaktır..

Selahaddin E. Çakırgil