KARAMURAT-3
Kıdemli Üye
- Katılım
- 11 Eki 2007
- Mesajlar
- 4,706
- Tepkime puanı
- 54
- Puanları
- 0
- Konum
- Ankara
- Web sitesi
- mazlumlarvezalimler.blogcu.com
[FONT=Helvetica, sans-serif][/FONT]
[FONT=Helvetica, sans-serif]"VURULMAKTAN KORKUYORUM VE HER YERİM [/FONT]
[FONT=Helvetica, sans-serif]TİTRİYOR"[/FONT]
İsrail askerlerinin bombaladığı evde yaşayan Filistinli kızın isyanı dünyada büyük yankı uyandırdı. "Oyuncaklarımı niye kırdılar?" diyen kızın isyanı izleyenleri gözyaşına boğdu.
Savaş, bomba, kurşun, ölüm… Filistinli bir çocuğun hayatında bundan başka bir şey var mı? Dışardan bakıldığında sanki o Filistinli çocuğun hiç oyuncağı yokmuş gibi gelir değil mi?
Çünkü küçük yaşta şehadeti yaşayacak kadar büyük onlar… Doğduklarında gökyüzünden mavi rengini, sokaklarda dökülen kandan da kırmızıyı öğrenen o çocuklar, sanki hayatın başka bir rengini bilmiyormuş gibi gelir insana…
Ve sanki…
Filistinli bir çocuk bir tek şiirde isyanını, özlemini haykırırken gözyaşlarını döker gibi gelir insana…
Oysa öyle değil…
O da çocuktur!
Onun da bir bebeği vardır, kucağına alıp güzel bir gelecekten bahsettiği…
Onun da bileziği, gözlüğü, kolyesi vardır.
O da daha küçük yaşlarda, evinin bir köşesinde oynadığı evcilik oyununun telli duvaklı gelini olmuştur her kız çocuğu gibi…
O da oynamıştır her çocuk gibi mutlu bir geleceği…
Arka fonuna uzaktan atılan kurşunların sesleri karışsa da, onun da bir masalı ve bu masalı anlattığı bir bebeği vardır...
Bu kız o kızlardan biridir işte…
İsrail'in adres sormayan kurşunları onun evini hedef alınca ailesiyle birlikte çıkıp gitmişti. Önce kurşunlar yağmıştı o eve, sonra da bombalar…
Ve zalimler çekip gittiklerinde önce o gelmişti.
Önce o…
Evlerinin duvarının yıkılması… Pencerenin, kapının darmadağın olması bir tarafa da…
İsrail'in bombaları onun oyuncaklarını neden kırmıştı ki?
O kız çocuğu viraneye dönüşmüş evlerine gelince işte bu soruyu soruyordu bütün naifliğiyle… "Bomba pencereye çarptı. Her şey kırıldı ve yandı. Benim eşyalarımı ve oyuncaklarımı niye kırdılar?"
Bu kız çocuğu da belli ki o küçücük yaşta birçok şeye bir açıklama bulmuş ama…
Bir türlü anlayamadığı, kendi oyuncaklarının neden kırıldığıydı.
İsrail evlerini vurmuştu. Ama ya oyuncakları? Onlardan ne istiyordu ki…
Filistin'de, İsrail askerleri tarafından evleri bombalanan bir kız çocuğunun kameralar tarafından kaydedilen bu naif isyanı tüm dünyada büyük yankı uyandırdı.
Savaşın ortasında oyuncak biriktiren bu küçücük kız çocuğu isyanını şöyle dile getirdi:
"Bomba pencereye çarptı. Her şey kırıldı ve yandı. Benim eşyalarımı ve oyuncaklarımı niye kırdılar? Bir sürü eşyam gitti. Hepsini çöpe attık. Giyeceklerimizi de attık. Komşularımızdan giyecek elbise dileniyoruz. Yediğimiz yemekler gazlı kokuyor. Gazlı koksalar bile elbiselerimizin gitmesini istemiyoruz. Sedece elbiselerimizi bir koklasınlar. Evde bir şeyler yaptığımız ya da duş alacağımız zaman İsrailliler gelsin ve elbiselerimizi koklasın, evimizi gelip görsünler. Gaz kokusu bizi öldürüyor. Gelip elbiselerime bakın. Koklayın. Gaz kokuyor. Ne yapabilirim? Babamın aldığı güneş gözlüğüne, bilezik ve kolyeye bile sevinemedim. Annemin verdiği yüzüğe de sevinemedim. Tüm bu eşyalarıma nasıl sevineyim ki? Nasıl? Bunlara neyle sevinilir? Okula giderken silah sesleri duyuyorum. Vurulmaktan korkuyorum ve her yerim titriyor."
Oyuncaklarını kaybetmenin acısı ve küçücük yaşta vurulma korkusu ve o korkunun yarattığı titreme…
İşte o video
http://www.youtube.com/v/yhc2pxhjzII&hl=en
[FONT=Helvetica, sans-serif]"VURULMAKTAN KORKUYORUM VE HER YERİM [/FONT]
[FONT=Helvetica, sans-serif]TİTRİYOR"[/FONT]
İsrail askerlerinin bombaladığı evde yaşayan Filistinli kızın isyanı dünyada büyük yankı uyandırdı. "Oyuncaklarımı niye kırdılar?" diyen kızın isyanı izleyenleri gözyaşına boğdu.
Savaş, bomba, kurşun, ölüm… Filistinli bir çocuğun hayatında bundan başka bir şey var mı? Dışardan bakıldığında sanki o Filistinli çocuğun hiç oyuncağı yokmuş gibi gelir değil mi?
Çünkü küçük yaşta şehadeti yaşayacak kadar büyük onlar… Doğduklarında gökyüzünden mavi rengini, sokaklarda dökülen kandan da kırmızıyı öğrenen o çocuklar, sanki hayatın başka bir rengini bilmiyormuş gibi gelir insana…
Ve sanki…
Filistinli bir çocuk bir tek şiirde isyanını, özlemini haykırırken gözyaşlarını döker gibi gelir insana…
Oysa öyle değil…
O da çocuktur!
Onun da bir bebeği vardır, kucağına alıp güzel bir gelecekten bahsettiği…
Onun da bileziği, gözlüğü, kolyesi vardır.
O da daha küçük yaşlarda, evinin bir köşesinde oynadığı evcilik oyununun telli duvaklı gelini olmuştur her kız çocuğu gibi…
O da oynamıştır her çocuk gibi mutlu bir geleceği…
Arka fonuna uzaktan atılan kurşunların sesleri karışsa da, onun da bir masalı ve bu masalı anlattığı bir bebeği vardır...
Bu kız o kızlardan biridir işte…
İsrail'in adres sormayan kurşunları onun evini hedef alınca ailesiyle birlikte çıkıp gitmişti. Önce kurşunlar yağmıştı o eve, sonra da bombalar…
Ve zalimler çekip gittiklerinde önce o gelmişti.
Önce o…
Evlerinin duvarının yıkılması… Pencerenin, kapının darmadağın olması bir tarafa da…
İsrail'in bombaları onun oyuncaklarını neden kırmıştı ki?
O kız çocuğu viraneye dönüşmüş evlerine gelince işte bu soruyu soruyordu bütün naifliğiyle… "Bomba pencereye çarptı. Her şey kırıldı ve yandı. Benim eşyalarımı ve oyuncaklarımı niye kırdılar?"
Bu kız çocuğu da belli ki o küçücük yaşta birçok şeye bir açıklama bulmuş ama…
Bir türlü anlayamadığı, kendi oyuncaklarının neden kırıldığıydı.
İsrail evlerini vurmuştu. Ama ya oyuncakları? Onlardan ne istiyordu ki…
Filistin'de, İsrail askerleri tarafından evleri bombalanan bir kız çocuğunun kameralar tarafından kaydedilen bu naif isyanı tüm dünyada büyük yankı uyandırdı.
Savaşın ortasında oyuncak biriktiren bu küçücük kız çocuğu isyanını şöyle dile getirdi:
"Bomba pencereye çarptı. Her şey kırıldı ve yandı. Benim eşyalarımı ve oyuncaklarımı niye kırdılar? Bir sürü eşyam gitti. Hepsini çöpe attık. Giyeceklerimizi de attık. Komşularımızdan giyecek elbise dileniyoruz. Yediğimiz yemekler gazlı kokuyor. Gazlı koksalar bile elbiselerimizin gitmesini istemiyoruz. Sedece elbiselerimizi bir koklasınlar. Evde bir şeyler yaptığımız ya da duş alacağımız zaman İsrailliler gelsin ve elbiselerimizi koklasın, evimizi gelip görsünler. Gaz kokusu bizi öldürüyor. Gelip elbiselerime bakın. Koklayın. Gaz kokuyor. Ne yapabilirim? Babamın aldığı güneş gözlüğüne, bilezik ve kolyeye bile sevinemedim. Annemin verdiği yüzüğe de sevinemedim. Tüm bu eşyalarıma nasıl sevineyim ki? Nasıl? Bunlara neyle sevinilir? Okula giderken silah sesleri duyuyorum. Vurulmaktan korkuyorum ve her yerim titriyor."
Oyuncaklarını kaybetmenin acısı ve küçücük yaşta vurulma korkusu ve o korkunun yarattığı titreme…
İşte o video
http://www.youtube.com/v/yhc2pxhjzII&hl=en